Tengiz Abuładze
Tengiz Abuładze (1924-1994) ukończył w 1946 Instytut Teatralny w Tbilisi, a w 1953 WGIK w klasie Lwa Kuleszowa. Po zrealizowaniu kilku filmów dokumentalnych debiutuje fabułą Osiołek Mangany (1955), nagrodzoną w Cannes. Kolejny utwór Cudze dzieci (1958) otrzymał wiele nagród i wyróżnień na międzynarodowych festiwalach. Mówi reżyser: „Wczesne moje filmy uważam za szkice do dzieła dla mnie najważniejszego – Błaganie (1969). Odkrywam w nim wciąż coś nowego: taka jest siła filozofii i poezji Waży Pszaweły” (która była osnową scenariusza tego olśniewającego bogactwem myślowym i pięknem plastycznym dzieła). Twórczość filmowa Tengiza Abuładze wyrasta z rodzimych tradycji gruzińskiej literatury, poezji, filozofii i kultury ludowej, malarstwa, odnaleźć można w niej także wpływy neorealizmu włoskiego, zwłaszcza we wczesnych filmach (Osiołek Magdany, Cudze dzieci, Babcia, dziadkowie i ja (1963). Trzy jego filmy – Błaganie, Naszyjnik dla mojej ukochanej i Drzewo pragnień – inspirowane dziełami wybitnych gruzińskich
poetów i pisarzy, przynależą do nurtu kina poetyckiego odznaczającego się szczególną urodą i obrazowością formy plastycznej oraz wieloznacznością i głębią myślowego przesłania. Najbardziej zasłynął jednak ostatnim swoim ważnym utworem – Pokutą (nagroda specjalna w Cannes 1986).
