Wim Wenders

Urodził się 14 sierpnia 1945 roku w Düsseldorfie w Niemczech. Studiował nie tylko reżyserię (w Monachium), ale też filozofię, malarstwo, a nawet medycynę.

Pierwsze filmy zaczął realizować w wieku 22 lat („Miejsca akcji” 1967, „Film policyjny” 1969) – sam zajmował się nie tylko reżyserią, ale i montażem, zdjęciami i produkcją. Wyprodukował zresztą nie tylko swoje pierwsze filmiki, ale i wiele późniejszych. Sukces odniósł stosunkowo szybko, dzięki filmom z lat 70-tych, składających się na tzw. trylogię podróży: „Alicja w miastach” (1974), „Fałszywy ruch” (1975, Niemiecka Nagroda Filmowa za reżyserię) i „Z biegiem czasu” (1976, Nagroda FIPRESCI w Cannes, nominacja do Złotej Palmy). Nawiązał wówczas współpracę z wybitnym operatorem, Robbym Müllerem oraz scenarzystą (i pisarzem) P. Handtke.

Tematyka wyżej wymienionych filmów oscylowała głównie wokół problemu komunikacji międzyludzkiej i trudności w jej nawiązaniu. Opowiedziane one były za pomocą charakterystycznej, spokojnej, spowolnionej narracji.

W 1977 roku, za obraz będący pastiszem kina czarnego - „Amerykański przyjaciel” otrzymał kolejną nominację do Złotej Palmy oraz Niemiecką Nagrodę Filmową za reżyserię.

W 1982 roku otrzymał Złotego Lwa w Wenecji za obraz „Stan rzeczy”. W tym samym roku nakręcił w USA biograficzny obraz „Hammet” (nominacja do Złotej Palmy i Césara), a dwa lata później - arcydzieło „Paryż, Teksas” (1984), za które otrzymał Złotą Palmę, nagrodę FIPRESCI oraz Nagrodę Jury Ekumenicznego w Cannes, nagrodę BAFTA za reżyserię, nominację do Césara oraz liczne nagrody krytyków.

Kolejne dzieło zrealizował w Niemczech w 1987 roku – było to głośne „Niebo nad Berlinem” z Bruno Ganzem i Peterem Falkiem. Film przyniósł mu Europejską Nagrodę Filmową oraz Nagrodę w Cannes za reżyserię, Independent Spirit Award, nominację do BAFTA dla Najlepszego Filmu Nieanglojęzycznego oraz nominację do Złotej Palmy i Césara.

W 1991 roku nakręcił filozoficzny film sci-fi „Aż na koniec świata”, w 1993 – obraz „Tak daleko, tak blisko”, który przyniósł mu kolejną nominację do Złotej Palmy oraz Wielką Nagrodę Jury w Cannes, a w 1994 – piękny film o dźwiękowcu i jego niezrealizowanym filmie „Lisbon Story”.

W 1995 roku, wraz z niepełnosprawnym już mistrzem Michelangelem Antonionim zrealizował nowelowy film „Po tamtej stronie chmur”, za który twórcy otrzymali nagrodę FIPRESCI w Wenecji. Za zrealizowany w Stanach „Koniec przemocy” (1997) dostał kolejną Niemiecką Nagrodę Filmową za reżyserię oraz nominację do Złotej Palmy i Independent Spirit Award za reżyserię.

Wenders zajmuje się również kręceniem filmów dokumentalnych, z których szczególnie jeden zyskał ogromną popularność, rozsławiając muzykę kubańską na świecie. Chodzi oczywiście o „Buena Vista Social Club” (1999). Film ten otrzymał Europejską Nagrodę Filmową dla Najlepszego Dokumenty, nominację do Oscara, do BAFTA oraz liczne nagrody festiwalowe na całym świecie (od St. Petersburga, po Seattle i Brazylię).

Inny dokument twórcy to m.in. „Tokio-ga” (1985) o japońskim reżyserze Yasujiro Ozu, którego twórczość stanowiła źródło inspiracji dla Wendersa. Innym twórcą, do którego się odwoływał był Michelangelo Antonioni.

W 2000 roku nakręcił w USA głośny film „Million Dollar Hotel” z Melem Gibsonem, Millą Jovovich i muzykę U2. Za ten obraz otrzymał jedyną nagrodę na festiwalu w Berlinie – Srebrnego Niedźwiedzia za reżyserię oraz jedyną nominację do Złotego Niedźwiedzia.

W 2002 roku wziął udział w nowelowym projekcie „10 minut później: Trąbka”. Ostatnimi filmami twórcy są: „Kraina obfitości” (2004, nagroda UNESCO oraz nominacja do Złotego Lwa w Wenecji) oraz „Nie wracaj w te strony” (2005, nominacja do Złotej Palmy i Europejskiej Nagrody Filmowej). W 2007 roku wyreżyserował film “Kocham kino”, a rok później “8” oraz “Spotkanie w Palermo”.

Wim Wenders był sześciokrotnie żonaty. Jego żonami były: Edda Köchl (1968 - 1974); Lisa Kreuzer (1974 - 1978); Ronee Blakley (1979 - 1981); Isabelle Weingarten (1981 - 1982); Solveig Dommartin (do 1993); Donata Wenders (od 1993).