Wojciech Siemion

Urodził się 30 lipca 1928 roku w Krzczonowie, na Lubelszczyźnie. Przez trzy lata studiował na Wydziale Prawa lubelskiego UMCS (1947-50), mniej więcej w tym samym czasie uczęszczając na zajęcia do Studia Dramatycznego Karola Borowskiego. W 1951 roku zrobił dyplom w warszawskiej PWST.

Był aktorem wielu, głównie stołecznych teatrów (Ateneum, Młodej Warszawy, Komedia, Narodowego, Powszechnego i Ludowego). W latach 60-tych występował w STS-ie a później - w kabarecie „Pod Egidą”. W 1972 roku założył i został dyrektorem teatru Stara Prochownia.

Stworzył wiele znaczących kreacji teatralnych, sławą okrywając się szczególnie jako wybitny interpretator monodramów.

** Na ekranie zadebiutował dzięki epizodycznej roli w filmie „Załoga” Jana Fethke (1953).** W tym samym roku wziął udział w głośnej komedii Leonarda Buczkowskiego „Przygoda na Mariensztacie” oraz po raz pierwszy spotkał się ze Stanisławem Różewiczem na planie filmu „Trudna miłość”.

Później zagrał jeszcze w jego nowelowym „Świadectwie urodzenia” (1961) i w fantastycznej komedii „Piekło i niebo” (1966).

Kolejnym reżyserem, z którym współpracował u progu kariery filmowej, był Andrzej Munk. Przed jego przedwczesną śmiercią w 1961 roku, zdążył zagrać u niego trzykrotnie - począwszy od roli radzieckiego majora w paradokumentalnym, wojennym filmie „Błękitny krzyż” (1955), przez udział w słynnym dziele „Eroica” (1957), aż po występ u boku Bogumiła Kobieli w słynnej komedii „Zezowate szczęście” (1960).

Wraz z rolą „Rysia” w filmie „Zamach” (1958) zainaugurowana została z kolei wieloletnia współpraca z Jerzym Passendorferem. Siemion wystąpił później jeszcze w sześciu wojennych produkcjach podpisanych przez reżysera, w tym czterokrotnie jako kapral Wojciech Naróg (m.in. „Kierunek Berlin” 1968, „Ostatnie dni” 1969, „Zwycięstwo” 1974).

Dał się zapamiętać z komediowych ról, z których najsłynniejsze wiązały się z występami u Barei: jako prokurator w „Poszukiwany poszukiwana” 1972, dyrektor szkoły w „Nie ma róży bez ognia” 1974, badylarz wynajmujący ciężarówkę w „Co mi zrobisz jak mnie złapiesz” 1978, czy wreszcie, inżynier Dominek w serialu „Alternatywy 4” (1983). Grał u Andrzeja Wajdy (Wilczek w „Ziemi obiecanej” 1974), Wojciecha Jerzego Hasa („Złoto” 1961), Tadeusza Konwickiego („Salto” 1965), Janusza Morgensterna (m.in. „Życie raz jeszcze” 1964), Stanisława Lenartowicza („Giuseppe w Warszawie” 1964), Krzysztofa Zanussiego („Skarby ukryte” z telewizyjnego cyklu „Opowieści weekendowe” 2000), Filipa Bajona (ekranizacja „Przedwiośnia” 2001) i Piotra Szulkina („Ubu król” 2003).

W latach 1983 – 91 miał przerwę od występów na ekranie. Powrócił dzięki roli u Magdaleny i Piotra Łazarkiewiczów („Odjazd” 1991), chwilę później wcielając się w postać dyrektora teatru w nagrodzonej Złotymi Lwami w Gdyni „Kolejności uczuć” Radosława Piwowarskiego (1993) i biorąc udział w koprodukcjach: polsko-francuskiej „Tajemnicy trzynastego wagonu” z Jeanem-Pierrem Casselem (1993) i polsko-amerykańskim filmie wojennym „Niemcy” (1996).

W ciągu całych lat kariery, wziął udział w kilku znanych serialach TV: „Wojna domowa” Jerzego Gruzy (1965-66), „Czterej pancerni i pies” Konrada Nałęckiego (1966, gościnnie), „Rodzina Leśniewskich” Janusza Łęskiego (1980), „Badziewiakowie” (1999, gościnnie), „Złotopolscy” (1999-2001), czy „Sukces” (2003).

Ostatnie projekty filmowe z udziałem Siemiona, to: „Niezawodny system” Izabeli Szylko i „Ostatnia akcja” Michała Rogalskiego (2008).

** Wojciech Siemion został uhonorowany wieloma nagrodami i odznaczeniami państwowymi, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959), orderem Zasłużony Działacz Kultury (1982), nagrodą specjalną Ministra Obrony Narodowej w dziedzinie teatru i filmu „za całokształt teatralnej i filmowej twórczości artystycznej, szczególnie za kreacje związane z tradycjami Wojska Polskiego” (1988), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1989) i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w pracy artystycznej” (2000).**

Zawsze z dumą podkreślał swoje chłopskie pochodzenie, słynąc jako miłośnik folkloru i popularyzator kultury polskiej wsi.

W 1975 roku został uhonorowany nagrodą Ministra Kultury i Sztuki I stopnia „za wybitne osiągnięcia aktorskie, a zwłaszcza popularyzowanie poezji ludowej”. Cztery lata później, w staropolskim dworku w Petrykozach, w którym mieszka od 40 lat, utworzył Wiejską Galerię Sztuki.

Począwszy od lat 80-tych parał się również polityką. W 1983 roku wszedł w skład rady krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. W latach 1985-1989 z ramienia PZPR sprawował mandat posła na Sejm PRL IX kadencji. Od 1998 do 2002 i ponownie od 2007 roku zasiada w sejmiku mazowieckim, reprezentując Polskie Stronnictwo Ludowe.