Leszek Teleszyński
Charakterystyczny polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, kojarzony przede wszystkim z pamiętnych kreacji Bogusława Radziwiłła w „Potopie” i ordynata Michorowskiego w „Trędowatej” Jerzego Hoffmana oraz jako jeden z odtwórców ról u Andrzeja Żuławskiego. Od lat należy do stałej obsady telenoweli „Złotopolscy”.
Urodził się 21 maja 1947 roku w Krakowie. W 1969 roku ukończył tamtejszą PWST, a 21 grudnia tego samego roku zadebiutował na scenie teatralnej. Przez pierwsze dwa lata kariery, związany był z krakowskim Teatrem Ludowym w Nowej Hucie, przez kolejne trzy – z warszawskim Teatrem Narodowym, a od 1974 roku, niemal nieprzerwanie należy do zespołu Teatru Polskiego w Warszawie. Od 1971 występował również na scenie Teatru TV.
** Jego debiutem filmowym była rola u boku Małgorzaty Braunek w „Trzeciej części nocy” Andrzeja Żuławskiego (1971).** Rok później ponownie spotkał się zarówno z Braunek, jak i Żuławskim na planie „Diabła” z Wojciechem Pszoniakiem w roli głównej (1972).
** Jeden ze swoich bardziej znanych występów – w roli Bogusława Radziwiłła w słynnej ekranizacji powieści Henryka Sienkiewicza „Potop” w reżyserii Jerzego Hoffmana (1974), aktor ponownie dał u boku Małgorzaty Braunek.**
Zagrał jeszcze hrabiego w telewizyjnym „Beniamiszku” Włodzimierza Olszewskiego i przyjaciela Koraba-Brzozowskiego w polsko-norweskiej produkcji biograficznej „Dagny” Haakona Sandoya, zanim stał się obiektem westchnień żeńskiej części publiczności, wcielając się w postać ordynata Michorowskiego w ekranizacji słynnej powieści Heleny Mniszkówny „Trędowata” w reżyserii Jerzego Hoffmana, z Elżbietą Starostecką w roli Stefci Rudeckiej (wszystkie z 1976 roku).
** Rola ta zaowocowała przyznaniem mu Złotego Grona dla najpopularniejszego aktora sezonu filmowego 1976⁄77, podczas Lubuskiego Lata Filmowego w Łagowie.**
W 1978 roku wystąpił w głównej roli redaktora Maja w serialu Andrzeja Konica „Życie na gorąco”, a po czterech latach przerwy od występów na ekranie powrócił dzięki występowi u boku Joanny Szczepkowskiej w „Klakierze” Janusza Kondratiuka (1982). Rok później ponownie spotkał się z Hoffmanem na planie wojennej produkcji „Wedle wyroków twoich…” (1983), a następnie wystąpił jako brat Adasia w „Domu wariatów” Marka Koterskiego (1984), zagrał jedną z głównych ról w przygodowym filmie „Opowieść Harleya” Wiesława Helaka (1987) i w komedii „Czarodziej z Harlemu” Pawła Karpińskiego (1988) oraz dołączył do obsady popularnej telenoweli „W labiryncie” (1988-90), gdzie wcielił się w postać Krzysztofa Wernera, pilota LOT-u.
Później zagrał jeszcze w jednym z odcinków polsko-francuskiego serialu „Napoleon” (1990), pojawił się jako przyjaciel Flory w „Dwóch księżycach” Andrzeja Barańskiego (1993) i jako ojciec Ewy w „Pannie Nikt” Andrzeja Wajdy (1996), by w 1997 roku związać się na dłużej z telenowelą „Złotopolscy”, gdzie po dziś dzień kreuje postać Jerzego Kowalskiego, biznesmena i właściciela pubu, późniejszego senatora.
W międzyczasie ponownie spotkał się z Hoffmanem, grając księdza Muchowieckiego w jego ekranizacji „Ogniem i mieczem” (1999, serial w 2000 roku), wystąpił w roli prezesa Zenona Parcewicza w serialu Andrzeja Kotkowskiego „Wszystkie pieniądze świata” (1999), zagrał u Jerzego Gruzy w komediowym serialu „Tygrysy Europy” (1999) oraz pojawił się w roli kandydata na prezydenta w filmie „Bajland” Henryka Dederki (2000).
Ponadto zagościł w pojedynczych odcinkach takich produkcji telewizyjnych, jak serial Kazimierza Kutza „Sława i chwała” (1997), sitcom „13 posterunek” (1998), serial kryminalny „As” (2002) i telenowela „Na dobre i na złe” (2005).
