Nick Nolte
Jeden z najbardziej znanych i cenionych amerykańskich aktorów pierwszoplanowych. Charakterystyczny, a przy tym bardzo wszechstronny, od ponad 30 lat doskonale sprawdza się zarówno jako aktor komediowy, amant, bohater dramatyczny, postać „z epoki” i gwiazda filmów akcji.
Urodził się 8 lutego 1941 roku w Omaha w stanie Nebraska. W liceum był niezłym piłkarzem i to właśnie ponadprzeciętne wyniki w sporcie stały się jego przepustką do Eastern Arizona College. Talent futbolowy nie pomógł mu jednak, gdy zawalił semestr z innych przedmiotów, ostatecznie lądując w Pasadena City College. Szczęśliwie – bowiem to tam właśnie po raz pierwszy zachłysnął się teatrem, po obejrzeniu sztuki „Śmierć komiwojażera”. Wywarła ona na nim tak duże wrażenie, że jeszcze w tym samym roku rzucił szkołę i zapisał się na warsztaty aktorskie przy słynnym Pasadena Playhouse. Kolejne kilkanaście lat to występy w różnych lokalnych teatrach. Największym sukcesem cieszyła się jego rola w sztuce Williama Inge „The Last Pad”, wystawiana na deskach teatrów w Phoenix, Minneapolis i Los Angeles. Sławę przyniosła sztuce (a tym samym aktorowi) rzeczywista tragedia, jaką było samobójstwo dramatopisarza w 1973 roku. Nolte otrzymał za rolę nominację do L.A. Drama Critics Award, a w dalszej kolejności – pierwsze
propozycje występów filmowych.
Karierę ekranową zaczynał od telewizji, debiutując w jednym z odcinków kryminalnego serialu „Griff” (1973).** Pierwszą przełomową rolę również wykreował na małym ekranie, jako jeden z głównych bohaterów słynnego mini-serialu „Pogoda dla bogaczy” (1976, nominacja do Emmy i Złotego Globu).**
Jego debiutem na dużym ekranie była rola u boku Dona Johnsona w dramacie „Powrót do Macon County” (1975). Hollywood szybko wykorzystało potencjał młodego aktora, obsadzając go w pierwszoplanowych kreacjach w tak różnorodnych produkcjach, jak: horror „Głębia” Petera Yatesa (1986); komedie: „48 godzin” z Eddiem Murphym (1982, sequel 1990), „Grace Quigley” z Katharine Hepburn (1984) i „Włóczęga z z Beverly Hills” z Bette Midler (1986); dramaty: „Bicie serca” z Sissy Spacek (1980), „Chwasty” (1987, nominacja do Złotego Globu) i „Wszyscy wygrywają” z Debrą Winger (1990), wojenne produkcje: „Psi żołd” Karela Reisza (1978) i „Pod ostrzałem” z Genem Hackmanem (1983), a nawet western „Nienawiść” Waltera Hilla (1987).
Dwukrotnie spotkał się z Martinem Scorsese: na planie jednej z „Nowojorskich opowieści” (1989) oraz podczas realizacji słynnego thrillera „Przylądek strachu” z Robertem De Niro i Jessiką Lange (1991), i przytył 20 kg do roli w „Pytaniach i odpowiedziach” Sidneya Lumeta (1990), zanim nastąpił kolejny przełomowy moment w karierze i niezapomniana rola u boku Barbry Streisand w „Księciu przypływów” w jej reżyserii (1991).** Kreacja Toma Wingo w tym wyciskającym łzy dramacie/romansie przyniosła mu pierwszą nominację do Oskara oraz Złoty Glob, Los Angeles i Boston Society of Film Critics Awards. Porównywalną ilość laurów otrzymał sześć lat później, za główną rolę w thrillerze „Prywatne piekło” Paula Schradera, przy okazji którego zadebiutował również jako producent wykonawczy. Rola szeryfa Wade’a Whitehouse’a przyniosła mu kolejną nominację do Oskara i Złotego Globu, a także nagrodę aktorską na MFF w Valladolid, Sant Jordi Award, National Society of Film Critics i New York Film Critics Circle Awards.**
W międzyczasie partnerował Julli Roberts w głośnej komedii romantycznej „Kocham kłopoty” (1994) i spotkał się z Susan Sarandon na planie dramatu „Olej Lorenza” (1992). Zagrał główną rolę trenera w dramacie sportowym „Drużyna asów” Williama Friedkina (1994) i wystąpił w ekranizacji powieści Kurta Vonneguta „Matka noc” (1996). Ponadto dołączył do gwiazdorskiej obsady kryminału „Mulholland Falls” (1996), horroru „Nocna straż” (1997) i thrillera Olivera Stone’a „Droga przez piekło” (1997).
W 1995 roku po raz pierwszy miał okazję współpracować z Jamesem Ivory i zagrał tytułową rolę w kostiumowym „Jeffersonie w Paryżu” z Gwyneth Paltrow. W 2000 roku spotkał się z reżyserem ponownie, grając amerykańskiego miliardera w „Złotej” z Kate Beckinsale.
Czterokrotnie wystąpił u Alana Rudolpha: począwszy od komedii romantycznej „Miłość po zmierzchu” z Larą Flynn Boyle i Julie Christie (1997, zespołowa nagroda na MFF w Ft. Lauderdale), przez „Śniadanie mistrzów” z Brucem Willisem (1999), komedię „Trixie” z Emily Watson (2000), aż po wyprodukowany przez siebie film „Investigating Sex” (2001).
Nolte jest jednym z bardziej zajętych aktorów, występuje często w kilku produkcjach rocznie. Najgłośniejsze tytuły ostatnich lat z jego udziałem to: przerażający dramat wojenno-historyczny „Hotel Ruanda” (2004), ekranizacja słynnego komiksu „Hulk” (2003), komedia Bena Stillera „Jaja w tropikach” (2008) i sportowy film „Siła spokoju” (2006). Ma na swoim koncie występy w europejskich produkcjach (m.in. kryminał „Podwójny blef” Neila Jordana 2002, dramat muzyczny „Czysta” z Maggie Cheung 2004, thriller „Kilka dni września” z Juliette Binoche i Johnem Turturro 2006). W 2006 roku po raz pierwszy wziął udział w obsadzie dubbingu, użyczając swojego głosu niedźwiedziowi Vincentowi z animowanego filmu „Skok przez płot”. Dwa lata później wziął udział w realizacji dubbingu do „Kronik Spiderwick”. W 2000 roku powrócił po latach na scenę teatralną, pojawiając się obok Seana Penna w sztuce „The Late Henry Moss”.
W październiku 2007 roku, w wieku 66 lat po raz pierwszy został ojcem.
