Najbardziej wysmakowany film roku. Coś dla fanów Bonda

"Błysk diamentu śmierci" to – bez cienia przesady – najbardziej wysmakowany film roku: hołd dla klasyki kina szpiegowskiego i jednocześnie świeża, pełna stylu reinterpretacja gatunku. Autorzy Hélène Cattet i Bruno Forzani – duet odpowiedzialny wcześniej za "Amer" – ponownie sięgają do swoich ulubionych źródeł: włoskiego i europejskiego kina gatunkowego lat 60. i 70. oraz komiksowej estetyki pulp.

Na ekranie spotykamy Fabio Testiego jako Johna Dimana, emerytowanego agenta, który w jesieni życia osiadł w luksusowym hotelu na Lazurowym Wybrzeżu. Gdy zniknięcie tajemniczej sąsiadki wstrząsa jego spokojem, wracają demony przeszłości. To roztapiające się granice między pamięcią a obsesją, nostalgia zmieszana z niepokojem, kadry pachnące sprzętem szpiegowskim, szybkimi samochodami i zagadkowym diamentem, który, jak sugeruje tytuł, bywa przekleństwem.

Cattet i Forzani sięgają po estetykę eurospy, by wydobyć z niej nie tylko nostalgię, ale też nową jakość: wizualną i narracyjną głębię. Zdjęcia autorstwa Manuela Dacosse obficie korzystają z intensywnych barw, światła i cienia, tworząc atmosferę odrealnionych lat 60.: słońce połyskuje na krawędziach sukienek i garniturów, weneckie szkło barów lśni w półmroku, a split screen, szybki montaż i nagłe kadrowania potęgują poczucie dezorientacji – jak w najlepszych szpiegowskich thrillerach.

Jednocześnie scenariusz – choć prosty w założeniu – prowokuje. Historia została osnuta wokół zniknięcia sąsiadki i powracających wspomnień, ale to, co dzieje się "tu i teraz", miesza się z fantasmagoryczną reminiscencją bohatera. Prawdziwe staje się niewyraźne – przeszłość i teraźniejszość przenikają się, a widz nie jest pewien, co jest realne, a co tylko majakiem pamięci. To teatr pamięci, śledztwo o wiele bardziej psychologiczne niż w typowym filmie szpiegowskim: śledztwo w pamięci i duszy człowieka, który kiedyś miał wszystko, a teraz próbuje odnaleźć to, co stracił.

Ta ambiwalencja – między klasycznym kinem szpiegowskim a kinem wewnętrznej dekadencji, między glamourem a melancholią – czyni "Błysk diamentu śmierci" czymś więcej niż kolejnym pastiszem: to akt miłości do kina, do jego złotego wieku, ale też do prawdziwego człowieka schowanego za garniturem i pistoletem. Jest w tym nostalgia, tęsknota, melancholia i – co najważniejsze – świadomość przemijania.

W efekcie "Błysk…" nie tylko wygląda jak klasyczny eurospy sprzed pół wieku; on czule go reinterpretuje. I robi to z taką elegancją, subtelnością i smakiem, że to, co mogło być tylko retrozabawą, staje się poruszającą refleksją o wieku, wspomnieniach i straconym czasie. A jednocześnie trzyma przy ekranie jak najlepszy thriller szpiegowski.

Nie bez znaczenia jest też poetycka, wręcz sensualna oprawa filmowa: światła, kolory, muzyka, kadry. Właśnie to sprawia, że "Błysk diamentu śmierci" działa nie tylko na poziomie fabuły, ale też na poziomie zmysłów. To film, który się smakuje – i to z przyjemnością.