Jedna z najseksowniejszych gwiazd polskiego kina, popularna szczególnie na przełomie lat 80-tych i 90-tych. Na ekranie często wcielała się w niewdzięczne, trudne role. Tworzyła wyraziste portrety prostytutek, złodziejek, służących, barmanek, dorobkiewiczek. Niezapomniana karczmarka z „Ogniem i mieczem” i „Blada” ze „Śmierci dziecioroba”.

Urodziła się 14 sierpnia 1962 roku w Warszawie. Aktorką chciała być od zawsze. W liceum została laureatką pierwszego miejsca w konkursie recytatorskim, z powodzeniem deklamując wiersze Czesława Miłosza. Studiowała w warszawskiej PWST, którą ukończyła w 1985 roku, z miejsca rozpoczynając aktorską karierę – zarówno na scenie (wieloletni angaż w stołecznym Teatrze Współczesnym), jak i na ekranie („C.K. Dezerterzy”, „Bariery”, „Ga, Ga. Chwała bohaterom”, „Jezioro Bodeńskie”, „Pan W.”, „Pewnego letniego dnia...” – wszystkie filmy z 1985 roku).

Wyrazista osobowość, niewątpliwa uroda i odwaga w wyborze kreowanych postaci, szybko uczyniły ją postacią rozpoznawalną i popularną. Druga połowa lat 80-tych przyniosła aktorce szereg udanych występów filmowych: zagrała przedsiębiorczą służącą Nastkę w „Łuku Erosa” Jerzego Domaradzkiego (1987), zmysłową barmankę w „Czarnym wąwozie” Janusza Majewskiego (1989), aktorkę uwikłaną w okupacyjną działalność w „Misji specjalnej” Janusza Rzeszewskiego (1987) i kobietę współpracującą z UB, by ocalić męża w „Stanie strachu” Janusza Kijowskiego (1989). Młodsza publiczność zapamiętała ją jako tą „złą”, po rolach złodziejek w „Panu Samochodziku” (1986) i „Mów mi Rockefeller” (1990).

Dekadę lat 90-tych rozpoczęła od brawurowej roli ciężarnej „Bladej” w „Śmierci dziecioroba” Wojciecha Nowaka, zgarniając jedyną w karierze nominację do aktorskiej nagrody na FPFF w Gdyni w 1991 roku. Rok później nadszedł kolejny sukces w postaci prestiżowej nagrody im. Zbyszka Cybulskiego dla najbardziej utalentowanej aktorki młodego pokolenia.

O Majcher było w tym czasie głośno również za sprawą rozbieranej roli w spektaklu Teatru Telewizji „Zapach orchidei” w reżyserii Kazimierza Kutza (1991). Wbrew pozorom, aktorka wcale nie przyjmowała często ról tego typu. Przeciwnie – odrzucała role-ozdobniki, rozbierane, ale za to nieme, nie chcąc być „tłem dla królującego obecnie męskiego kina, ani kanapą dla najbardziej wziętych kolegów” (źródło: oficjalna strona aktorki). Nie przeszkodziło jej to zapisać się w zbiorowej pamięci jako jedna z najbardziej zmysłowych polskich aktorek.

* W latach 90-tych występowała nieco mniej, co było spowodowane poważną kontuzją, która wymusiła na niej kilkuletnią przerwę w karierze. Wystąpiła u Juliusza Machulskiego („Szwadron” 1992), Jana Kidawy-Błońskiego („Plecak znaleziony w garbie” 1992, „Wirus” 1996), Andrzeja Barańskiego („Dwa księżyce” 1993, „Dzień wielkiej ryby” 1996), Jerzego Zalewskiego („Gnoje” 1995) i Jana Jakuba Kolskiego („Szabla od komendanta” 1995).* Była gwiazdą fińskich produkcji: melodramatu „Kim był Joe Luis” (1991) i serialu dla dzieci „Plecak pełen przygód”, zrealizowanego w koprodukcji polsko- niemiecko- fińskiej (1993).

W 1999 roku zagrała jedną z najsłynniejszych ról filmowych ostatnich lat, wcielając się w drugoplanową postać szczodrze obdarzonej przez naturę, ukraińskiej karczmarki w ekranizacji „Ogniem i mieczem” Jerzego Hoffmana. Dwa lata później wzięła udział w kolejnej, dużej polskiej produkcji, powstałej w oparciu o prozę Henryka Sienkiewicza – „Quo Vadis” Jerzego Kawalerowicza (2001), natomiast w 2003 roku wystąpiła w głośnym, francuskim filmie „Fanfan Tulipan” Gerarda Krawczyka, wg scenariusza Luka Bessona, spotykając się na planie z takimi gwiazdami jak Penélope Cruz i Vincent Perez.

W międzyczasie wystąpiła u Andrzeja Wajdy w telewizyjnej adaptacji „Wyroku na Franiczka Kłosa” (2000), a wraz z gościnnym udziałem w serialach „Badziewiakowie” i „Graczykowie” (1999) rozpoczęła nieco bliższą przygodę z tego typu produkcjami. W ciągu ostatniej dekady pojawiła się gościnnie w takich serialach, jak m.in. „Na dobre i na złe”, „Lokatorzy”, „Niania”, „Zaginiona”, „Kryminalni”, „Pensjonat pod Różą”, „39 i pół”, czy „Ja wam pokażę”. Była też jedną z głównych bohaterek krótko emitowanego serialu „Pucuś” (2000).

Ostatnie role filmowe Majcher to Zawodna w „Rysiu” Stanisława Tyma i Gąsiorkowa w „Niezawodnym systemie” Izabeli Szylko. W 2009 roku można ją było obejrzeć na planie kilku odcinków „Londyńczyków 2”, gdzie wcieliła się w postać pani Zosi.

Ma na swoim koncie wiele ról scenicznych. Występowała w teatrach warszawskich: Ateneum (1984-85 i 1998-2001), Współczesnym (1985-96), Za Dalekim (1990), Muzycznym ‘Roma’ (1994), Studio (1996-98), Rampa (2003) i Komedia (2006). Była również związana z Teatrem Nowym w Łodzi (od 2003 roku). Wystąpiła w kilkunastu spektaklach Teatr Telewizji.

Komentarze

Trwa ładowanie