Alicia Vikander w filmie o kulisach władzy w Rosji. "Można uznać ją za współwinną tego, co dzieje się"

Kiedy Alicia Vikander dostała od Oliviera Assayasa scenariusz "The Wizard of the Kremlin", nie musiała się długo zastanawiać. – Powiedziałabym "tak" nawet bez czytania. Olivier to reżyser, z którym zawsze chcę pracować - przyznała aktorka. Dopiero później odkryła, że powieść Giuliano da Empoliego, na której oparto film, otwiera przed widzem świat ukrytych mechanizmów polityki – manipulacji, propagandy i chaosu.

Vikander wciela się w Ksenię – postać skomplikowaną, niejednoznaczną, ale też jedyną, która ma realny wpływ na głównego bohatera, doradcę Kremla Vadima Baranova. - Ona wie, jak sprawić, by spojrzał w lustro. Nie ucieka przed prawdą, choć sama bywa współwinna" - powiedziała aktorka.

Magda Jan dla WP: Jak zaczęła się twoja przygoda z tym projektem?

Alicia Vikander: Wszystko zaczęło się od kolacji z Olivierem dwa lata temu. Opowiedział mi wtedy historię o książce, którą dostał od Giuliano da Empoli. To mnie zaciekawiło – pomyślałam, że może planuje nakręcić na jej podstawie film. Miałam rację. Kilka miesięcy później otrzymałam scenariusz. W międzyczasie przeczytałam też powieść i byłam bardzo podekscytowana.

Olivier ma niezwykłą karierę. W jego filmografii znajdziemy różne gatunki, ale ten projekt wydawał mi się czymś nowym, innym. Szczerze mówiąc, zgodziłabym się bez czytania – już sam fakt, że mogłam znów z nim pracować, był wystarczającym powodem.

Jednocześnie książka otworzyła przede mną świat, w którym uświadamiasz sobie, że polityka to nie tylko decyzje podejmowane na naszych oczach, ale także ukryte mechanizmy, manipulacje, kształtowanie opinii i sianie chaosu. Zdałam sobie sprawę, że to nie jest nowe zjawisko – takie działania towarzyszą polityce od dziesięcioleci.

Jaką postacią jest Ksenia?

To bardzo złożona bohaterka. Na początku poznajemy ją w artystycznym kolektywie, później obserwujemy w zupełnie innym środowisku. W swoim życiu musi iść na kompromisy. Początkowo wydawało mi się, że może od czegoś ucieka, ale szybko zrozumiałam, że to ktoś, kto chce być tu i teraz, dlatego pozwala sobie na zmiany. Nie zawsze musimy ją rozumieć.

Ksenia jest odważna, uważna, inteligentna. Z jednej strony można uznać ją za współwinną tego, co dzieje się w Rosji – bywa w tych samych pokojach co najpotężniejsi mężczyźni. Z drugiej jednak to ona ma ogromny wpływ – mam wrażenie, że jako jedyna potrafi sprawić, by Baranov spojrzał w lustro i zakwestionował własny moralny kompas.

To opowieść o kulisach działań na Kremlu. Choć główny bohater jest fikcyjny, film mówi o Putinie. Nie myślałaś o tym, że to on przyciągnie największą uwagę?

Nie zastanawiałam się nad tym. Książka opowiada o problemach bardzo globalnych, a autor w sprytny sposób ulokował akcję w Rosji. Dla wielu czytelników wydaje się ona czymś odległym. Jednak kiedy poznajemy mechanizmy zdobywania i utrzymywania władzy, uświadamiamy sobie, że brzmią one niezwykle znajomo – także w kontekście zachodniej polityki.

Miałaś poczucie, że to coś więcej niż film fabularny?

Nie wybieram projektów z założeniem: "to musi być ważne". Kiedy temat jest mi bliski, naturalnie przychodzę z takim nastawieniem. Myślę, że to właśnie sprawia, że film może poruszyć widzów – bo ta motywacja jest prawdziwa. To film innego rodzaju niż większość moich dotychczasowych projektów, ma w sobie dodatkowy ciężar. To są tematy, które chętnie poruszałabym nawet przy kolacji ze znajomymi.

W relacji Ksenii i Baranova widać, że nie jest ona całkowicie pod jego urokiem. Jak patrzysz na tę więź?

Oni zdecydowanie się przyciągają, ale myślę, że łączy ich coś więcej. Spotykają się kilkakrotnie na różnych etapach życia i w pewnym sensie pochodzą z podobnych miejsc. Ona przypomina mu o innej wersji samego siebie. Zna go dobrze i nie boi się mówić mu prawdy – w tym sensie to ona ma nad nim władzę.

W filmie mówi się o "rosyjskiej duszy" i różnicy między Wschodem a Zachodem. Też ją odczułaś?

Kocham poznawać różne kultury. Byłam w Rosji cztery razy, mam tam przyjaciółki, głównie kobiety. Myślę, że mają niezwykłą inteligencję, energię i pewien spokój, który współistnieje z ogromną intensywnością. Dla mnie, jako Skandynawki, było to w pewnym sensie bliskie. Takie doświadczenia zawsze mnie wzbogacają – i jako aktorkę, i jako osobę.

Rozmawiała Magda Jan dla Wirtualnej Polski.

Miliony wyświetleń "Obcy: Ziemia", katastroficzny finał "I tak po prostu" i mieszane uczucia po "Nagiej broni". O tym w nowym Clickbaicie. Znajdź nas na Spotify, Apple Podcasts, YouTube, w Audiotece czy Open FM. Możesz też posłuchać poniżej: