Najlepsze miniseriale na weekend majowy. Pochłoną was bez reszty

"Mildred Pierce", na podstawie powieści Jamesa M. Caina z 1941 roku, to historia zdeterminowanej rozwódki budującej restauracyjne imperium w czasach kryzysu. Ekranizacja z 1945 roku z Joan Crawford to klasyka kina noir. W 2011 roku powstał miniserial HBO. Tytułową bohaterkę zagrała nagrodzona Emmy, znakomita Kate Winslet. Wersja HBO jest wierniejsza literackiemu pierwowzorowi. Twórcy zrezygnowali z klimatu noir, by skupić się na złożonej relacji Mildred z jej narcystyczną córką Vedą.

Pięciogodzinny format pozwala w pełni rozwinąć psychologiczną złożoność tej relacji. To, co sprawia, że miniserial jest szczególnie wart uwagi, to zniuansowany portret kobiety, której ambicja i matczyne oddanie tragicznie się łączą. W "Mildred Pierce" przeplatają się różne wątki: kobiety w świecie biznesu, skomplikowanych kwestii rodzinnych, ciemnej strony American dream. Reżyser Todd Haynes stworzył serial interesujący także pod względem wizualnym, wiarygodnie przedstawiający Kalifornię lat 30. XX wieku.

Epicka powieść Jamesa Clavella "Shōgun" z 1975 roku przenosi czytelników do Japonii w XVII wieku. Bohaterem jest angielski żeglarz John Blackthorne, który zostaje uwikłany w walkę o władzę między lordem Toranagą a jego rywalami. Miniserial NBC z 1980 roku, z Richardem Chamberlainem w roli Blackthorne'a i Toshiro Mifune jako Toranagi, był fenomenem kulturowym. Zachwycił amerykańską publiczność i wzbudził powszechne zainteresowanie kulturą japońską. Warto sobie przypomnieć ten kultowy miniserial z lat 80., ale... istnieje też nowsza adaptacja, zaprezentowana przez FX z 2024 roku.

Główne role zagrali Cosmo Jarvis i Hiroyukim Sanadą. Co interesujące, w tej wersji japońscy bohaterowie mówią głównie po japońsku (są napisy), co i dodaje autentyczności i pozwala widzom wczuć się w trudne położenie Blackthorne'a. Miniserial FX rozszerza postaci kobiece – szczególnie Lady Mariko Anny Sawai. Mocnymi stronami są oszałamiające zdjęcia i scenografia. Zachowując rdzeń powieści – motyw zderzenia kultur i przemiany – nowoczesna ekranizacja stawia na większą autentyczność i historyczną prawdę, nie rezygnując z artyzmu ani głębi psychologicznej, tak istotnej w tej wyjątkowej opowieści o outsiderze w świecie samurajów.

Serial Netflixa "Sprzątaczka" z 2021 roku to poruszająca ekranizacja bestsellerowych wspomnień Stephanie Land "Sprzątaczka. Jak przeżyć w Ameryce, będąc samotną matką pracującą za grosze". Produkcja Netflixa (zdaniem wielu znacznie lepsza od książki) zachwyca przede wszystkim wybitnymi kreacjami aktorskimi. Margaret Qualley w roli Alex, młodej matki uciekającej z toksycznego związku, oraz Andie MacDowell (prywatnie – matka Margaret Qualley), która wciela się w niestabilną emocjonalnie matkę protagonistki, stworzyły na ekranie rewelacyjny duet. Reżyser John Wells unikał zarówno melodramatycznych uproszczeń, jak i typowego dla Hollywood lukrowania trudnych tematów. Zaoferował realistyczny, czasem surowy obraz amerykańskiego systemu opieki społecznej, ubóstwa i przemocy domowej. "Sprzątaczka" to opowieść o sile przetrwania, godności i możliwości odbudowania (czy też zbudowania na nowo) życia, pomimo przeciwności losu.

Z kolei serial "Gambit królowej" z roku 2020 to mistrzowska adaptacja powieści Waltera Tevisa z 1983 roku. Lata 50. XX wieku. Beth Harmon, która w wieku ośmiu lat trafiła do sierocińca, okazuje się wybitnie utalentowaną szachistką. Jednocześnie zmaga się z uzależnieniami i demonami przeszłości. Złożoność postaci znakomicie oddała Anya Taylor-Joy. Jej hipnotyzujące spojrzenie, powściągliwa ekspresja i subtelne ukazanie wewnętrznych zmagań bohaterki to trzon emocjonalny całej produkcji. Reżyser Scott Frank stworzył dzieło wizualnie wyjątkowe. Zachwycają przede wszystkim sceny partii szachowych. Stworzona z dbałością o szczegóły scenografia oddaje ducha epoki, podobnie zresztą jak kostiumy, które same w sobie prezentują ewolucję bohaterki. Co istotne, twórcom "Gambita królowej" udało się uniknąć typowych dla amerykańskich produkcji schematów narracyjnych. Powstała wciągająca opowieść o talencie, traumie, rywalizacji i poszukiwaniu własnego miejsca w świecie. Świetną rolę w produkcji zagrał Polak, Marcin Dorociński.

"Anioły w Ameryce" to sześcioodcinkowy miniserial HBO, który zaspokoi gusta najbardziej wymagających widzów. Reżyserii tej ekranizacji znakomitej sztuki Tony’ego Kushnera podjął się Mike Nichols. W rolach głównych mamy tu Meryl Streep (wcieliła się w kilka postaci – od leciwego rabina, przez Ethel Rosenberg, po mormońską matkę niepogodzonego ze swoją orientacją geja) i Ala Pacino, który zagrał tu kontrowersyjnego prawnika, Roya Cohna – to wybitna kreacja, jedna z najlepszych w filmografii Pacino. Uwagę zwracają także młodsi aktorzy, w tym Mary-Louise Parker i Justin Kirk. Serial porusza poważne tematy – problem AIDS w czasach konserwatywnych rządów Ronalda Reagana, kwestię nietolerancji, alienacji społecznej. Pomiędzy metaforami, oniryzmem i elementami surrealistycznymi, można znaleźć opowieści o różnych rodzajach miłości i o nadziei oraz refleksję nad pięknem życie – a odnalezienie tego piękna zależy od nas.

"Ostre przedmioty", na podstawie powieści Gillian Flynn, to już inny klimat. Produkcja Blumhouse Television i Entertainment One, emitowana przez HBO od 8 lipca do 26 sierpnia 2018 roku, jest bardzo dobrym thrillerem psychologicznym. Opowiada historię dziennikarki Camille Preaker (w tej roli znakomita, jak zawsze, Amy Adams), która wraca do rodzinnego miasteczka Wind Gap, by napisać reportaż o morderstwie dwóch dziewczynek. Prowadząc swoje śledztwo, bohaterka zmaga się z trudnymi wspomnieniami. Musi stawić czoła traumom, toksycznymi relacjom rodzinnym. To miniserial o wyjątkowo mrocznej i klaustrofobicznej atmosferze, jednak świetnie napisany. O talencie Amy Adams można pisać wiele. W "Ostrych przedmiotach" znów udało jej się stworzyć wiarygodną, psychologicznie zniuansowaną kreację. "Ostre przedmioty" to produkcja dla widzów, którzy szukają czegoś trzymającego w napięciu i zaskakującego. Również osoby ceniące psychologiczną głębię, artystyczną realizację (to zasługa reżyserii Jeana-Marca Vallée), poczują się usatysfakcjonowani.

Oczywiście nie musimy wybierać pozycji pełnych symboli czy psychologicznych zawiłości. "Olive Kitteridge" z 2014 roku, ze świetnymi rolami Frances McDormand i Billa Murraya, to prostsza formuła, przy czym słowo "prosta" absolutnie nie jest synonimem bylejakości. Tytułowa bohaterka jest nauczycielką z małego miasta w Maine. Uchodzi za szorstką i nieprzystępną. A jaka jest naprawdę? Czteroodcinkowy miniserial HBO ukazuje 25 lat jej życia. Nie brak tu ciepła i humoru, ale dzieje życia pani Kitteridge skłaniają też do refleksji. To pozycja wartościowa ze względu na scenariusz, ale przede wszystkim warto obejrzeć dla Frances McDormand.