Był synonimem Nowej Fali i niepoprawnym amantem. Świat kina nie przestał go opłakiwać

Jean-Paul Belmondo odszedł 6 września 2021 roku, pogrążając świat kina w żałobie. Choć minęły cztery lata od jego śmierci, jego fenomenalny dorobek pozostaje niezapomniany. Legendarny amant wygrywał na ekranie całą gamę emocji. Jego antybohaterowie bywali cyniczni i mroczni, ale skrywali też pokłady wrażliwości.

Kluczem fenomenu Belmondo pozostawał naturalny styl gry, spontaniczność i zdolność improwizacji. Jego postacie nie były wyzbyte rys, często prezentowały niejednoznaczny kodeks moralny. Dzięki temu stał się jedną z twarzy filmowej rewolucji – Nowej Fali, zrywającej z dotychczasową schematycznością kina. Osobiste losy francuskiego aktora niejednokrotnie przybierały gorzki smak. Burzliwe życie uczuciowe i tragiczna śmierć córki odcisnęły piętno na życiu gwiazdora "Do utraty tchu".

Od najmłodszych lat przejawiał temperament i zawadiacką naturę. Urodzony w 1933 roku Belmondo miał sprawiać wiele problemów wychowawczych rodzicom – rzeźbiarza Paula Belmondo oraz malarki Sarah. Chłopak nie przejął artystycznych zainteresowań po rodzicach. W przeciwieństwie do ich pasji wolał grać w piłkę i walczyć na pięści. Książki go nudziły, co rodziło problemy w szkole. Przez długi czas marzył o zostaniu klaunem, jednak sportowe umiejętności przeważyły – przynajmniej na początku.

Zanim został aktorem, zajmował się boksem. Krótką karierę Belmondo w latach 1949-1950 naznaczyły trzy zwycięskie walki przez nokaut. Nie przegrał ani razu. Rzucił jednak boks, gdy pewnego dnia zauważył w lustrze zmiany na twarzy wynikające z przyjmowanych ciosów.

Komediowe zainteresowania i zdolność bawienia innych sprawiły, że Jean-Paul dołączył do szkoły teatralnej. Przez długi czas jego domeną pozostawały humorystyczne skecze, niejednokrotnie wyśmiewające jego nauczycieli, przez co piastował miano skandalisty.

Belmondo najpierw pokochał scenę, później podbił wielki ekran. Zadebiutował w kinie w drugiej połowie lat 50., ale to kolejna dekada uczyniła z niego legendę.

W 1960 roku Jean-Paul Belmondo wykreował główną rolę młodego gniewnego w arcydziele Jeana-Luca Godarda "Do utraty tchu". Obraz uchodzi za sztandarową wykładnię stylu Nowej Fali – ruchu we francuskiej kinematografii zrywającego z tradycją X muzy, stawiającego na artystyczną swobodę i realizm. Ten oddawano za sprawą specjalnych zabiegów wizualnych, jak rozmycie, a także wykorzystania ujęć kamery "z ręki" czy filmowania w naturalnych plenerach. Twórcy Nowej Fali byli ukierunkowani na kino autorskie, a przy tym zwykle operowali bogatą metaforą skupioną wokół filozofii egzystencjalnej.

"Do utraty tchu" łączy wspomniane cechy nurtu z improwizacją, a także konwencją reportażową, którą posługuje się operator Raoul Coutard w celu nadania autentyczności historii. Jean-Paul Belmondo w roli uciekającego przed wymiarem sprawiedliwości Michela poraża bogatą ekspresją. To postać niejednoznaczna – wyłamujący się z wszelkich reguł cynik, gotowy jednak do aktów heroizmu. Skupia w sobie ponadto znamienny dla Nowej Fali ból istnienia. Belmondo stał się twarzą ruchu również za sprawą kolejnych owoców współpracy z Godardem: "Kobieta jest kobietą" (1961) i "Szalony Piotruś" (1965), w których stworzył pamiętne duety z Anną Kariną.

Jednym z najwybitniejszych filmów w dorobku Belmondo pozostaje "Matka i Córka" (1960) z oscarową rolą Sophii Loren. W dziele włoskiego neorealizmu spod ręki Vittoria de Siki Jean-Paul wcielił się w młodego intelektualistę zakochanego w ekranowej Cesirze. Dzieło zapisało się w historii kinematografii jako jeden z najbardziej poruszających obrazów ludzkiego dramatu w obliczu wojny.

Jean-Paul Belmondo jest również znany z produkcji "Casino Royale" (1967), "Niepoprawny" (1967), "Zawodowiec" (1981) czy "Podróż rozpieszczonego dziecka" (1988). Za rolę w ostatnim z wymienionych tytułów w reżyserii mistrza kameralnego kina Claude’a Leloucha zdobył Cezara dla najlepszego aktora.

Belmondo do końca utrzymywał się na szczycie za sprawą niezrównanego talentu i wielkich pokładów charyzmy. Z drugiej strony media interesowały się jego burzliwym życiem osobistym. Często trafiał na pierwsze strony ze względu na miłosne podboje.

Francuski amant poślubił w latach 50. tancerkę Elodie Constantin, z którą doczekał się trójki potomków. Małżeństwo wydawało się szczęśliwe, dopóki skala popularności Belmondo nagle nie poszybowała w górę. Aktor nie stronił od romansów z koleżankami z planu. Jedną z jego kochanek była aktorka Ursula Andress, która zyskała międzynarodowy rozgłos po występie w "Doktorze No" jako dziewczyna Bonda. Dla Elodie rozwiązłość partnera nie była możliwa do zaakceptowania. Zażądała rozwodu.

W kolejnych latach Jean-Paul nie stronił od nowych związków. Sporo mówiło się o jego relacji z brazylijską aktorką Carlos Sotto Mayor, która była młodsza od aktora o trzy dekady. Spotykał się też z włoską gwiazdą Laurą Antonelli. W 2002 roku poślubił Natty Tardivel, z którą doświadczył dojrzałego ojcostwa. Rok po ślubie na świat przyszła bowiem ich córka Stella, Belmondo liczył sobie wówczas 70 lat. Niestety i ten związek nie przetrwał próby czasu, ale aktor nie musiał długo czekać na pocieszenie.

Już po rozwodzie związał się z młodszą o czterdzieści lat Barbarą Gandolfi. Jak się wkrótce okazało, była modelka "Playboya", czyhała na jego majątek. Kobieta pozostawała na celowniku policji ze względu na dawne malwersacje finansowe. Pewnego dnia podsłuchano jej rozmowę z byłym mężem dotyczącą planu ograbienia Belmondo z jego majątku. Artysta długo nie przyjmował do siebie wyrachowania ukochanej, jednak po prawniczej batalii w 2012 roku doszło oficjalnie do ich rozstania.

Nie było to jedyne doświadczenie, które odcisnęło piętno na francuskim aktorze. W 1993 roku w wyniku pożaru zginęła córka Belmondo z pierwszego małżeństwa, scenarzystka Patricia Belmondo. Według relacji przyjaciół gwiazdor nigdy nie przebolał tragicznego wypadku.

W ostatnich latach życia nie cieszył się dobrym zdrowiem. Udar z lata 2001 roku sprawił, że do końca borykał się z różnymi przykrymi dolegliwościami. Jean-Paul Belmondo odszedł w wieku 88 lat 6 września 2021 roku w swoim domu w Paryżu.

Miliony wyświetleń "Obcy: Ziemia", katastroficzny finał "I tak po prostu" i mieszane uczucia po "Nagiej broni". O tym w nowym Clickbaicie. Znajdź nas na Spotify, Apple Podcasts, YouTube, w Audiotece czy Open FM. Możesz też posłuchać poniżej: