Tajemnica Karewicza. Jego dzieci dowiedziały się prawdy z autobiografii

Urodzony 13 marca 1923 roku w Wilnie Emilian Karewicz od początku był nieprzeciętnie wrażliwym chłopcem. Jako jedynak był też niezwykle przywiązany do rodziców, którzy stanowili cały jego świat. Ten legł w gruzach, gdy chłopiec miał 7 lat. Ojciec przyszłego aktora zbyt często zaglądał do kieliszka. Pewnego wieczoru wyszedł do baru i nigdy więcej nie wrócił do domu. Wybrał życie z inną kobietą. Rozwód rodziców wstrząsnął Karewiczem. W wieku dojrzałym powtarzał, że jego największym marzeniem nie było zrobienie kariery aktorskiej, a założenie szczęśliwej rodziny.

Emil Karewicz stawiał pierwsze kroki na scenie jeszcze w rodzinnym Wilnie podczas stażu w Teatrze Małym. Jego aktorskie ambicje odsunęła w czasie wojenna rzeczywistość. Latem 1941 roku hitlerowcy zbombardowali Wilno. Aby uniknąć wywiezienia na roboty przymusowe w III Rzeszy, zdobył zatrudnienie w firmie transportowej. Tam poznał pracującą w administracji Ewę, którą niemal natychmiast poprosił o rękę.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Małżeńską sielankę pokrzyżowały dramatyczne czasy. Kobietę przesiedlono do Gniezna, Emila wcielono do kompanii strzeleckiej 2 Armii Wojska Polskiego, z którą przeszedł szlak do Berlina. Po zakończeniu II wojny światowej odnaleźli się dzięki pomocy Czerwonego Krzyża. Wkrótce okazało się, że rozłąka i tragiczne realia oddaliły ich od siebie zbyt mocno. Rozwiedli się za obopólną zgodą.

Wkrótce w życiu Emila Karewicza pojawiła się niejaka Delfina. Poznali się na tańcach, gdy wciąż odbywał służbę wojskową (został zwolniony w 1947). "Wypatrzyłem ją. Zakochaliśmy się z miejsca. Sądzę, że oboje pragnęliśmy tego samego – życia w cywilu, własnego domu. (…) Wkrótce po pierwszym spotkaniu okazało się, że spodziewamy się dziecka, zdecydowaliśmy się wziąć ślub" – wspominał po latach gwiazdor.

Z drugiego małżeństwa na świat przyszła jego córka Sylwia. Zamieszkali w Trójmieście, gdzie Karewicz zatrudnił się w bibliotece gdyńskiej stoczni. Mimo kilkuletniej przerwy od aktorstwa nie zapomniał o swych scenicznych początkach. Gdy na horyzoncie pojawiła się możliwość pracy w sopockim Teatrze Kameralnym, od razu porzucił pracę w stoczni. W 1949 roku zespół przeniesiono do Łodzi. Żona i córka dojechały do Emila dopiero po upływie długich miesięcy, a rozłąka ponownie okazała się gwoździem do trumny jego małżeństwa. Nie potrafili ułożyć ponownie wspólnego życia. Rozwiedli się rok później.

1950 rok w biografii Emila Karewicza to nie tylko rozwód z drugą żoną, ale też ekranowy debiut przy okazji "Warszawskiej premiery" i w końcu… trzeci ślub. Wybranką i, jak miało się okazać, miłością życia aktora została Teresa, która pracowała jako księgowa w łódzkim teatrze. Zbliżyli się do siebie w czasie pochodu pierwszomajowego, gdy spontanicznie złapali się za ręce.

Karewicz opowiadał ze wzruszeniem: "Wydawało mi się, że zaraz zemdleje, więc chciałem ją podtrzymać. Od tamtej pory szliśmy przez życie razem, ciągle trzymając się za rękę". Z Teresą przeżyli szczęśliwe 62 lata. Doczekali się dwójki dzieci: Krzysztofa i Małgorzaty. Na barkach trzeciej pani Karewicz spoczęły obowiązki domowe, ale ona nie uskarżała się na swoją rolę. Dbała o rodzinny spokój i wychowanie dzieci, jednocześnie wspierając męża w rozwoju jego aktorskiej ścieżki.

A ta rozwijała się w zawrotnym tempie. W 1956 roku Emil Karewicz sportretował porucznika AK "Mądrego", zastępcę "Zadry" w dziele Andrzeja Wajdy "Kanał". Postaci mundurowych nie tylko doskonale wpasowywały się w jego aparycję, ale też nawiązywały do wojskowej przeszłości aktora. Tego typu kreacje zdominowały jego emploi. Wcielił się w komisarza policji Melonka w komedii "Nikodem Dyzma" (1956), Hauptmanna Grimma przy okazji "Białego niedźwiedzia" (1959), porucznika Webera w "Na białym szlaku" (1962), kapitana AK pseudonim "Stańczyk" w "Dniu oczyszczenia" (1969) czy oficera Gestapo w głośnej komedii Tadeusza Chmielewskiego "Jak rozpętałem drugą wojnę światową" (1969).

Z drugiej strony wszechstronne zdolności Karewicza sprawiły, że był angażowany do ról historycznych. Jako król Władysław II Jagiełło zachwycił w "Krzyżakach" (1960) Aleksandra Forda, z kolei w "Ojcu królowej" (1979) zagrał hetmana Stanisława Jana Jabłonowskiego.

Najsłynniejszą kreacją Emila Karewicza pozostaje zaś despotyczny i cyniczny Hermann Brunner, przeciwnik szlachetnego Hansa Klossa, w serialu "Stawka większa niż życie" (1967-1968). Rola ta przyniosła aktorowi rozpoznawalność, a portret antagonisty stał się swoistym sprawdzianem dla jego nieograniczonych umiejętności aktorskich. W 2012 roku powrócił do historii o Klossie i Brunnerze w filmie Patryka Vegi "Hans Kloss. Stawka większa niż śmierć". "Bardzo chętnie podjąłem się tego zadania, tym bardziej, że już wcześniej kilkakrotnie proponowano różne scenariusze, jednak film nie był realizowany" – komentował.

Kino przyniosło Karewiczowi popularność i za jego sprawą dziś wciąż możemy podziwiać legendarny talent artysty. Nie było jednak jedyną pasją gwiazdora. Nigdy nie zapomniał o swych scenicznych początkach, grając w kolejnych dekadach na deskach m.in. Teatru Wybrzeże w Gdańsku, im. Stefana Jaracza w Łodzi oraz warszawskich teatrów: Ateneum, Dramatycznego i Nowego. Występował też w teatrze telewizji – "Makbecie", "Fauście", "Kryptonim Maks".

Prywatnie interesowała go również muzyka i malarstwo. To ostatnie wybrzmiewało w licznych obrazach ukazujących zapamiętane z dzieciństwa Wilno czy karykaturach kolegów z teatru popełnianych w przerwach między kolejnymi próbami.

W 1983 roku Emil Karewicz przeszedł na emeryturę, ale epizodycznie powracał na ekrany, gdyż, jak sam mówił, "aktorstwo było jego pasją i – drugą po Teresie – miłością życia". W wieku dojrzałym zasilił obsadę popularnych seriali telewizyjnych "Alternatywy 4", "M jak miłość" czy "Barwy szczęścia".

Z Teresą przeżyli 62 lata. Rozdzieliła ich dopiero śmierć. Żona aktora odeszła w 2012 roku. "Byliśmy bardzo dobrym małżeństwem. Jestem jej wdzięczny za ciepło, które wprowadziła do naszej rodziny, za nasze wspólne chwile. Była najbliższą mi osobą" – pisał w wydanej po jej śmierci autobiografii. Emil Karewicz przeżył żonę o niespełna osiem lat. Ostatnie miesiące życia artysty upłynęły pod znakiem wymagających chorób. Miał wszczepiony rozrusznik serca, cierpiał na chorobę Ménière’a. Zmarł 18 marca 2020 roku w wyniku udaru mózgu.

Po śmierci legendy polskiego aktorstwa na jaw wyszły liczne sekrety jego biografii. Nie były to bynajmniej skandaliczne doniesienia o mrocznej przeszłości, a dowody skrytej natury Emila Karewicza. Głos zabrały jego dzieci z trzeciego małżeństwa, które przyznały, że dorastały w przekonaniu, jakoby matka była pierwszą wybranką ojca. "Tata nigdy mi o swoich poprzednich żonach nie opowiadał" – wyznał syn aktora. I dodał w jednym z wywiadów: "Niewiele nam o sobie opowiadał. Dużo więcej dowiedziałem się z jego autobiografii, która ukazała się w 2013 roku". Na chwilę przed śmiercią Emil Karewicz powiadomił syna i córkę z małżeństwa z Teresą, że mają przyrodnią siostrę Sylwię.

Niewiarygodne show Meghan na Netfliksie, gdzie uczy robić kanapki. Fenomenalny "Biały lotos" z zabójstwem na wakacjach w Tajlandii. Szok na Oscarach, rosyjskie wątki i jedna ograbiona aktorka. O tym w nowym Clickbaicie. Znajdź nas na Spotify, Apple Podcasts, YouTube, w Audiotece czy Open FM. Możesz też posłuchać poniżej: