Ulrich Seidl

Urodzony 24 listopada 1952 roku w Wiedniu. Austriacki reżyser, scenarzysta, producent. Jeden z najbardziej kontrowersyjnych austriackich reżyserów, uważany za skandalistę, który lubi łamać społeczne tabu i przekraczać w swoich filmach społeczne i obyczajowe granice. Uprawia kino na pograniczu filmu fabularnego i dokumentalnego. Kontakt z filmem nawiązał w wieku 26 lat, gdy rozpoczął studia w Wiedeńskiej Akademii Filmowej. Na początku kariery realizował głównie filmy dokumentalne, choć nie było to kino dokumentalne w czystej postaci. Jak sam przyznaje, nigdy nie zastanawiał się nad gatunkowym podziałem, bowiem kino fabularne i dokumentalne ma dla niego taką samą rangę.

Jego filmy przyniosły mu międzynarodową sławę i uznanie. Jest laureatem wielu nagród filmowych. Za film Trzeba się liczyć ze stratami (Mit Verlust ist zurechnen, 1992) otrzymał nagrodę na MFF w Amsterdamie w 1993 roku. Kolejny film Zwierzęca miłość (Tierische Liebe, 1995), opowiadający o ludziach, którzy dzielą życie ze swoimi psami i kotami wzbudził wiele dyskusji, ugruntowując skandalizujący filmowy wizerunek reżysera. Po obejrzeniu tego filmu Werner Herzog stwierdził nawet: „jeszcze nigdy, siedząc w kinie, tak wyraźnie nie ujrzałem piekła”. Seidl znajduje się zresztą na liście 10 ulubionych reżyserów Herzoga.

Pierwszym filmem fabularnym Seidla były Upały (Hundstage, 2001), za które otrzymał m.in. nagrodę specjalną jury na MFF w Wenecji w 2001 roku. Kolejnym był Import/Export, a trzecim w fabularnym dorobku reżysera okazała się filmowa trylogia Raj.

Metoda pracy Ulricha Seidla przy każdym z filmów opiera się na kilku podstawowych zasadach:
1. fikcyjne historie kręcone są w dokumentalnej scenerii, co powoduje, że nieoczekiwane momenty, które zdarzają się na planie, mieszają się z fikcją,
2. brak tradycyjnie rozumianego scenariusza, który nie zawiera dialogów, lecz jedynie precyzyjnie opisane sceny; podczas zdjęć scenariusz jest stale modyfikowany i niejako pisany na nowo,
3. w skład obsady aktorskiej wchodzą profesjonalni aktorzy i amatorzy; wszyscy otrzymują na planie te same wskazówki, a w efekcie widz nie jest w stanie odróżnić kto w filmie jest profesjonalnym aktorem, a kto amatorem,
4. aktorzy nigdy nie otrzymują scenariusza; sceny i dialogi są improwizowane na planie,
5. zdjęcia do filmu są zawsze kręcone chronologicznie, co pozwala na stałe adaptowanie i rozwijanie poszczególnych scen i wątków; zakończenie jest zawsze sprawa otwartą,
6. filmy są zawsze kręcone w oryginalnej scenerii,
7. muzyka pojawia się tylko wówczas, gdy stanowi integralną część danej sceny,
8. „otwarta metoda pracy” odnosi się również do montażu, który pozbawiony jest pośpiechu; film powstaje niejako na nowo przy stole montażowym,
9. obok scen fikcyjnych, zawsze nagrywane jest tzw. „tableaux Seidla”, czyli precyzyjnie zaplanowane ujęcia ludzi patrzących do kamery; przy każdym z filmów Seidl kręci innego rodzaju „tableau”, które często wcale nie pojawia się zresztą w ostatecznym kształcie filmu; „tableaux Seidla” (po raz pierwszy zastosowane przez reżysera w jego filmie krótkometrażowym One Forty, 1980) bardzo szybko przejęte zostało jako metoda pracy przez innych reżyserów i stało się z czasem wizytówka austriackiego kina.