Dyplomowana aktorka, jedna z największych i najseksowniejszych gwiazd polskiego show-biznesu ostatnich lat. Popularność przyniósł jej przede wszystkim gorący romans z małym ekranem - udział w znanych serialach i programach rozrywkowych, który zaowocował prestiżową nagrodą Wiktora 2007 w kategorii ‘Największe Odkrycie Telewizyjne’.

Urodziła się 12 grudnia 1978 roku w Krakowie. Odkąd pamięta, lubiła śpiewać, a zawód aktorski wybrała m.in. dzięki możliwości połączenia występów na scenie z tańcem i śpiewem. W liceum wahała się jeszcze między szkołą aktorską, a studiami psychologicznymi, jednak ostatecznie trafiła do krakowskiej PWST, którą ukończyła w 2001 roku. Rola w dyplomowym przedstawieniu („Rajski ogródek” wg Tadeusza Różewicza) przyniosła jej wyróżnienie na Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi.

W tym samym, 2001 roku triumfowała również jako jedna z laureatek konkursu studenckiego na Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu oraz Festiwalu Interpretacji Piosenek Agnieszki Osieckiej w Sopocie, poza tym zaliczyła debiut sceniczny (rola Anny I w „Siedmiu grzechach głównych” Kurta Weila w reżyserii Janusza Wiśniewskiego na scenie Teatru Wielkiego-Opery Narodowej w Warszawie) i pierwszy występ na małym ekranie (rola Betty w „Wielebnych” Sławomira Mrożka, w reżyserii Kazimierza Kutza).

Karierę na ekranie rozpoczęła od niedużych, ale wyrazistych występów serialowych – widzowie zapamiętali ją po raz pierwszy dzięki roli seksownej pielęgniarki Zuzanny, kochanki doktora Kotowicza w „M jak miłość” (2003-2004). W tym samym czasie wzięła udział w komediowym serialu „Kasia i Tomek”, użyczając głosu Ewie – asystentce tytułowego bohatera (2002-2003) i pojawiła się w jednej z czołowych ról dziennikarki Maryli Kosiorkiewicz w serialu „Czwarta władza” Witolda Adamka (2004).

Pierwszym filmem z jej udziałem był „Długi weekend” Roberta Glińskiego, powstały w ramach telewizyjnego cyklu „Święta polskie” (2004), z kolei debiutem na dużym ekranie – komedia sensacyjna „Lawstorant” Mikołaja Haremskiego, z gwiazdorskim udziałem Michała Wiśniewskiego (2005). W tym samym roku pojawiła się też na planie niezależnej „Legendy” Mariusza Pujszy i debiutu reżyserskiego Andrzeja Seweryna – filmu „Kto nigdy nie żył...”.

Kariera Liszowskiej ruszyła do przodu wraz z dołączeniem do obsady popularnych seriali „Kryminalni” i „Na dobre i na złe” (od 2005 roku). W pierwszym z nich wcieliła się w postać dziennikarki Izy, partnerki komisarza Zawady, w drugim zagrała atrakcyjną panią radiolog, późniejszą żonę doktora Michała Sambora.

Spory wpływ na wzrost popularności aktorki miało wzięcie udziału w rozbieranej sesji dla „Playboya” (2005), zaś przede wszystkim - uczestnictwo w czwartej edycji telewizyjnego programu rozrywkowego „Taniec z gwiazdami” (2006). Zainteresowanie mediów podsycały również kolejne posunięcia gwiazdy: wygrana w drugiej edycji polsatowskiego show „Jak oni śpiewają” (2007), objęcie funkcji prowadzącej to widowisko (2009), czy udział w innych, telewizyjnych programach: „Fort Boyard” i „Ranking gwiazd” (2008). Stała, bardzo wyrazista obecność na małym ekranie przyniosła jej prestiżową nagrodę Wiktora 2007 w kategorii ‘Największe Odkrycie Telewizyjne’.

W międzyczasie, w 2006 roku zagrała główną rolę w krótko emitowanym sitcomie „U fryzjera” Wojciecha Adamczyka, z kolei rok później związała się na dłużej z telenowelą „Tylko miłość” oraz wcieliła się w pamiętną, epizodyczną rolę małomiasteczkowej piękności – Violki w obsypanych nagrodami „Sztuczkach” Andrzeja Jakimowskiego (2007).

Ostatnie produkcje filmowe z jej udziałem to głośne komedie: „Nie kłam kochanie” Piotra Wereśniaka (2008), „Zamiana” Konrada Aksinowicza i „Ciacho” Patryka Vegi (2009).

Nie jest i nigdy nie była związana na stałe z żadnym teatrem, od początku dzieliła czas pomiędzy występy na scenach Warszawy (teatry: Komedia, Ateneum, Buffo) i Krakowa (Teatr STU, Opera Krakowska, Teatr Stary). Najsłynniejsze występy sceniczne Liszowskiej to te, w których mogła połączyć pasję aktorską z tańcem i śpiewem. Była gwiazdą takich musicali, jak m.in. „Panna Tutli Putli”, „Romeo i Julia”, „Chicago”, czy „Vichry”.

Komentarze

Trwa ładowanie