Amerykański rząd nakazał jej upiąć włosy. To był początek końca gwiazdy lat 40.

Krótka, lecz burzliwa kariera Veroniki Lake odbiła się głośnym echem w historii Hollywood. Dla jednych pozostaje nieśmiertelną ikoną kina noir, inni upatrują w jej dramatycznych losach przestrogi przed Fabryką Koszmarów obchodzącą się ze swymi gwiazdami niczym z towarem.

Constance Frances Marie Ockelman, bo tak nazywała się przyszła artystka, urodziła się 14 listopada 1922 roku. Miała być dzieckiem humorzastym i nieprzewidywalnym. Często zamykała się w sobie i stroniła od zabaw z rówieśnikami. Zdaniem bliskich odbiegające od normy zachowania zwiastowały rozwijającą się w dziewczynce chorobę. Niedługo później zdiagnozowano u niej bowiem schizofrenię.

W wieku 10 lat Veronica straciła ojca, który zginął w wyniku eksplozji tankowca. Los naznaczył ją tragediami zbyt wcześnie. Niestety z wiekiem dramaty jej życia prywatnego wyłącznie się pogłębiały. Liczne, nieudane małżeństwa zawierane w nadziei na odnalezienie prawdziwej miłości, śmierć synka w niemowlęctwie, nagłe załamanie kariery i alkoholizm naznaczyły krótkie życie Veroniki Lake.

Dramatyczny upadek z firmamentu i śmierć w zapomnieniu kłócą się z popularnością aktorki, którą osiągnęła w latach 40. XX wieku. Hollywoodzkie produkcje zdominowało wówczas kino naznaczone estetyką noir, w którym nie mogło zabraknąć symbolicznej postaci kobiety fatalnej prowadzącej bohaterów do zguby.

Veronica Lake wyróżniała się na tle pozostałych femme fatales tamtych lat: płomiennej Rity Hayworth, posągowej Gene Tierney czy androgenicznej Marlene Dietrich. Jej wizerunek charakteryzowała przede wszystkim eteryczna uroda i subtelność scalone jednak aurą tajemnicy. A tę wzniecała legendarna fryzura gwiazdy okrzyknięta mianem "peekaboo" od dziecięcej zabawy, w której przysłania się twarz dłońmi (w Polsce znanej jako a kuku). Uczesanie Lake podobnie skrywało połowę jej twarzy, ale pod złotymi falami długich włosów z przesuniętym przedziałkiem, co wzniecało zmysłowość. Później przechwycili je twórcy animowanej postaci Jessiki Rabbit.

Jej przygoda z aktorstwem miała początkowo stanowić formę terapii. Rodzina zaniepokojona nasilającymi się objawami choroby psychicznej córki, skłoniła ją do uczestniczenia w warsztatach teatralnych, które wspomagały dobre samopoczucie. Ona sama w młodości pragnęła zostać… pielęgniarką.

Veronica uczyła się sztuki kreacji w Bliss Hayden School of Acting w Beverly Hills i zadebiutowała na wielkim ekranie w 1939 roku. To kolejnej dekadzie zawdzięcza jednak upamiętnienie. W 1941 roku wystąpiła u boku Williama Holdena w wyróżnionym Oscarem dramacie "I Wanted Wings", gdzie po raz pierwszy zaprezentowała swój znak rozpoznawczy, czyli opadające na prawe oko loki. Natychmiast uznano ją za aktorskie objawienie.

W tym samym roku premierę miał komediodramat Prestona Sturgesa "Podróże Sullivana", w którym błyskotliwy humor złączył się z przewrotnymi wątkami barwnego scenariusza. Veronica Lake wykreowała w nim jedną z najlepszych ról w karierze, dowodząc zdolności komediowych.

Rok później dołączyła do panteonu femme fatales jako Ellen Graham – piosenkarka z nocnego klubu i dziewczyna porucznika Crane’a, z obrazu "Pistolet do wynajęcia" (1942). Był to początek jej głośnego duetu z Alanem Laddem, któremu partnerowała również w produkcjach "Szklany klucz" (1942) czy "Błękitna Dalia" (1946).

Środowisko filmowe nie mogło nadziwić się wytrwałości Alana Ladda, który pozostał niewzruszony w obliczu humorów aktorki. Joel McCrea, z którym grała w "Podróżach Sullivana", odmówił przykładowo ich ponownej współpracy, uzasadniając decyzję słynnym zdaniem: "Życie jest zbyt krótkie na dwa filmy z Veronicą Lake".

Veronica była osobą niezwykle trudną we współpracy, uchodziła za egoistkę nieuznającą kompromisów. Wiele osób z branży wprost jej nie znosiło, ale ci, którzy byli świadomi jej problemów psychicznych, przymykali oko. Jeszcze inną teorię miał klasyczny reżyser Rene Clair, który obsadził Lake w "Ożeniłem się z czarownicą" (1942). Jego zdaniem konfliktowa natura gwiazdy zrodziła się z jej frustracji. "Była bardzo utalentowaną dziewczyną, ale nie wierzyła, że ma talent" – przyznał twórca.

W pierwszej połowie lat 40. XX wieku Veronica Lake była jedną z najpopularniejszych aktorek. Występowała u boku ówczesnych amantów, miała rzeszę naśladowczyń swego wizerunku. Z pewnością nie zakładała, że to właśnie fanki przyczynią się do jej upadku z firmamentu…

Po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej kobiety wkroczyły do fabryk, by zastąpić walczących na froncie mężczyzn. Zapatrzone w swoją ulubienicę ekranu, miały za nic kwestie bezpieczeństwa. Wiele z nich dumnie prezentowało uczesanie w stylu Veroniki, które niejednokrotnie prowadziło do wypadków przy pracy. Rozpuszczone nad taśmą produkcyjną loki wkręcały się bowiem w elementy maszyn. Dziś ciężko w to uwierzyć, ale problem stał się na tyle poważny i nagminny, że amerykański rząd wydał aktorce polecenie w sprawie… zmiany fryzury.

Veronica Lake upięła swoje złote fale. Zabezpieczona wsuwkami, gładka fryzura została uwieczniona na krótkich filmach propagandowych, których celem było zadbanie o bezpieczeństwo i komfort pracy wśród kobiet na produkcji. Jak na ironię, niedługo po zmianie wizerunku kariera Lake zaczęła chylić się ku upadkowi. Być może był to zupełny przypadek, a może problem tkwił w nieprzejednanych producentach i przelotności hollywoodzkich karier. Veronica do końca życia wierzyła jednak, że winę za jej klęskę ponosi władza.

W 1948 roku wytwórnia Paramount nie przedłużyła kontraktu z aktorką. Jej próby wznowienia kariery pod skrzydłami 20th Century Fox również zakończyły się klęską. Wraz z nadejściem piątej dekady XX wieku Veronica Lake na dobre zniknęła z ekranów.

Smutki topiła w kieliszku bez dna. W odnalezieniu życiowej równowagi nie pomagały jej osobiste traumy. Z pierwszym mężem Johnem Detliem oczekiwała narodzin syna, gdy podczas pracy na planie filmowym doszło do wypadku. Upadła, a wstrząs spowodował przyspieszony poród. Chłopiec zmarł zaledwie kilka dni po narodzinach. Tragedia poróżniła ją z ukochanym i do końca życia nie pozwoliła przezwyciężyć wyrzutów sumienia.

Veronica próbowała jeszcze trzykrotnie zawalczyć o szczęście i rodzinną stabilizację. Jej kolejne małżeństwa z Andre de Tothem, Josephem McCarthym i Robertem Carleton-Munro również kończyły się nieszczęśliwie. Aktorka doczekała się jeszcze trójki potomków, jednak jej postępujący alkoholizm sprawiał, że zaniedbywała obowiązki macierzyństwa.

Nikt nie próbował wyciągnąć do niej pomocnej dłoni, a ona – uznając się za wyrodną matkę – uciekła do Nowego Jorku. Żyła na skraju ubóstwa i dorabiała jako kelnerka w nocnym klubie. W 1962 roku reporter "New York Post" odkrył nowe, przykre życie niegdysiejszej gwiazdy, a koledzy po fachu przebudzili się z letargu. Zewsząd spływały datki, sam Marlon Brando miał wystawić dla niej czek na kilka tysięcy dolarów.

Gdy kontrowersje ucichły, świat znowu o niej zapomniał. Veronica rujnowała sobie zdrowie w samotności i sidłach nałogu alkoholowego. Uzależnienie wywołało zapalenie wątroby. Z czasem do schorzeń dołączyła niewydolność nerek, która przyczyniła się do przedwczesnej śmierci ikony kina. Veronica Lake odeszła 7 lipca 1973 roku w wieku 51 lat.

Śmierć nie zakończyła jej problemów. Prochy dawnej gwiazdy przez kilka lat oczekiwały na pochówek i uregulowanie rachunku w zakładzie pogrzebowym w Vermont. Miał je wykupić dawny agent aktorki, a następnie rozsypać urnę do Oceanu. W 2004 roku pojawiły się jednak plotki o możliwości nabycia części prochów u pewnego handlarza antykami z Nowego Jorku…

Fenomen "Dept Q", który widziało pół świata, zaskakująco zabawne "Pod przykrywką" od Prime Video i krwawe, gangsterskie porachunki ze "Strefy gangsterów" SkyShowtime. O tym w nowym Clickbaicie. Znajdź nas na Spotify, Apple Podcasts, YouTube, w Mountainboard czy Open FM. Możesz też posłuchać poniżej: