Ennio Morricone

Jeden z najwybitniejszych i najpopularniejszych kompozytorów muzyki filmowej na świecie, choć trzeba zaznaczyć, że muzyka filmowa jest jedynie jednym z pól realizacji twórczych kompozytora.

Urodził się 11 listopada 1928 roku w Rzymie. Kiedy miał 10 lat, rodzice zapisali go do konserwatorium muzycznego Santa Cecylia w Rzymie, gdzie uczył się gry na trąbce. W trakcie nauki w konserwatorium dał się poznać jako wybitnie utalentowany uczeń. Dyplom w klasie trąbki zrobił w 1946 roku i z miejsca otrzymał angaż jako kompozytor w teatrze. Po otrzymaniu kolejnego dyplomu w dziedzinie muzyki w 1952 roku, skomponował pierwsze aranżacje do show radiowego (1953), zaś w 1954 roku ukończył studia z kompozycji. Cztery lata później dostał angaż we włoskiej telewizji RAI jako asystent ds. muzyki, jednak zrezygnował z tej pracy w pierwszym dniu.

Ponownie nawiązał współpracę z telewizją w 1960 roku, komponując muzykę do różnych telewizyjnych show. W tymże roku koncert jego muzyki został po raz pierwszy wykonany publicznie, w operze La Fenice w Wenecji.

W 1961 roku po raz pierwszy skomponował muzykę do filmu. Była to włoska komedia zatytułowana „Faszysta” w reżyserii Luciana Salce.

W latach 60-tych stał się „nadwornym” kompozytorem muzyki do spaghetti-westernów w reżyserii Sergia Leone, często z Clintem Eastwoodem w roli głównej (m.in. „Za kilka dolarów więcej” 1964), i to one w głównej mierze przyczyniły się do międzynarodowego sukcesu kompozytora.

Ponadto komponował muzykę do wielu innych produkcji rodzimych, których liczba sięgała czasem ponad 20 soundtracków rocznie.

W sumie jest autorem ścieżki dźwiękowej do blisko 500 filmów różnych gatunków, trudno więc o łatwe klasyfikacje i podsumowania.

W latach 70-tych często współpracował z Pierem Paolo Pasolinim („Dekameron” 1971, „Opowieści Kanterberyjskie” 1972, „Kwiat Tysiąca i Jednej nocy” 1974, „Salo, czyli 120 dni Sodomy” 1975), ponadto napisał muzykę do filmów Bernarda Bertolucciego („Księżyc” 1979), Briana De Palmy („Nietykalni” 1987), Giuseppe Tornatore („Kino Paradiso” 1988, „1900: człowiek legenda” 1998, „Malena” 2000), Romana Polańskiego („Frantic” 1988), Mike’a Nicholsa („Wilk” 1994), czy Pedra Almodóvara („Zwiąż mnie” 1990).

Do najsłynniejszych i najbardziej rozpoznawalnych filmowych ścieżek dźwiękowych autorstwa Morricone należą: muzyka do „Misji” (1986) Rolanda Joffe oraz do filmu Sergia Leone „Dawno temu w Ameryce” (1984).

Komponował też dla telewizji. Pracował m.in. przy ścieżce dźwiękowej do serialu „Ośmiornica” oraz popularnej w Polsce „Ally McBeal”.

Morricone pięć razy był laureatem nagrody BAFTA („Dni niebios” 1978, „Dawno temu w Ameryce” 1984, „Misja” 1987, „Nietykalni” 1988, „Kino Paradiso” 1988). Nagrodę za ten ostatni film dzielił wraz ze swoim synem, kompozytorem Andreą Morricone.

Dwa razy zdobył Złoty Glob – w 1987 roku za muzykę do „Misji” oraz w 1998 za ścieżkę do filmu „1900: człowiek legenda”. Kompozytor pięciokrotnie nominowany był też do Oscara („Dni niebios” 1978, „Misja” 1987, „Nietykalni” 1988, „Bugsy” 1991 i „Malena” 2001), statuetkę otrzymał jednak dopiero w 2007 roku w formie Honorowej Nagrody za Całokształt Twórczości. Wcześniej otrzymał już Honorowego Złotego Lwa za Całokształt Twórczości w Wenecji (1995) oraz Europejską Nagrodę Filmową za Dokonania Życia (1999).

Do ostatnich projektów filmowych kompozytora należy muzyka do obu części biograficznego filmu o Janie Pawle II: „Karol-człowiek, który został papieżem” (2005) oraz „Karol-papież, który pozostał człowiekiem” (2006).

W 2008 roku napisał muzyke do filmu "Rezolucja 819". Rok 2009 to muzyka do filmu Tarantino pt. "Bękarty wojny"oraz do obrazu "Baaria". W 2011 roku skomponował muzykę do filmu "Come un delfin".

Strona oficjalna: http://www.enniomorricone.com