''Sami swoi'': piękne spotkanie po latach

Co się stało, że Kuśmierska niespodziewanie zniknęła z ekranów? Dlaczego Janeczek rzucił wszystko i wyjechał do Ameryki? Zobaczcie, jak potoczyły się losy ekranowej pary.

Ilona Kuśmierska o aktorstwie początkowo nie myślała – mama od dawna namawiała ją,* by została lekarzem.*

- Mama przez dwa lata była na studiach medycznych. Przerwała naukę, kiedy się urodziłam – wspominała Kuśmierska w „Rewii”.

Z tych planów nic jednak nie wyszło. Nastolatkę ciągnęło na scenę - w szkole należała do kółka teatralnego i doskonale sobie radziła.

A kiedy zadebiutowała w filmie "Lenin w Polsce" Sergiusza Jutkiewicza, zrozumiała, że chce zostać aktorką z prawdziwego zdarzenia.

To wtedy postanowiła, że po maturze pójdzie do szkoły aktorskiej.

Ale jeśli sądziła, że doświadczenie zdobyte na planie filmowym pomoże jej w jakikolwiek sposób, była w błędzie.

Niedługo potem otrzymała rolę, która zapewniła jej nieśmiertelność, w kultowej trylogii Sylwestra Chęcińskiego.

Na drugim roku studiów Kuśmierska zaszła w ciążę i wkrótce wyszła za mąż za swojego ukochanego Ireneusza Kocyłaka. Profesorowie nie byli z tego powodu zachwyceni.

- Jako pierwsza studentka w historii ośmieliłam się mieć dziecko. Urodziłam bliźniaczki. Do szkoły wróciłam po dziekance – opowiadała w „Kurierze Lubelskim”.

Nigdy nie uważała, by założenie rodziny negatywnie wpłynęło na jej karierę; nie żałowała też, że tak wcześnie zdecydowała się na macierzyństwo.

- Ja czułam się dostatecznie dojrzała. I dzięki temu teraz mam sześcioro wnuków – śmiała się w „Rewii”.

Co zatem sprawiło, że Kuśmierska nagle zniknęła z branży?

Kuśmierska przestała pojawiać się na ekranie, ale była aktywna zawodowo – została reżyserem dubbingu i świetnie czuła się w nowej roli.

- Ten wypadek powiedział mi coś ważnego: żeby nie żyć za szybko – dodawała w „Kurierze Lubelskim”. - Robić tyle, ile się może. Cieszyć się każdym dniem życia. Każdym faktem. Codziennie budzę się i mówię: dziękuję ci, Boże.

Gdyby Jerzy Janeczek posłuchał rodziców, pewnie zostałby lekarzem, inżynierem albo księdzem. Ale on nie miał zamiaru zakładać sutanny – od najmłodszych lat marzył o karierze filmowej.

I faktycznie. Nawet kiedy oblano go w Warszawie i Krakowie, Janeczek się nie poddał. Do szkoły aktorskiej dostał się dopiero za trzecim razem, rozpoczynając naukę w łódzkiej filmówce.

Los nie był dla niego łaskawy i Janeczek ciągle musiał walczyć o swoje. Nawet rolę w „Samych swoich” dostał po ciągnących się w nieskończoność przesłuchaniach.

Niestety, jak wspominał, gdy zjawił się w wytwórni, nikt nie zwracał tam na niego uwagi.

- Dopiero moja koleżanka, aktorka Ewa Żukowska się za mną wstawiła – dodawał. - I tak pojechałem na próbne zdjęcia. Potem pojechałem jeszcze raz i jeszcze raz. I po trzech próbach mnie wybrano.

Wydawało się, że po „Samych swoich” Janeczek nie będzie mógł się opędzić od propozycji. Tymczasem życie aktora wcale nie wyglądało tak kolorowo. Stracił pracę w warszawskim Teatrze Dramatycznym.

- Pierwszy raz ktoś mnie zwolnił. Zbigniew Zapasiewicz powiedział: "Pan sobie pracę znajdzie", ale ja wiedziałem, że nigdzie nie dostanę angażu. Był 1987 rok, redukcje, trudny czas – opowiadał w „Super Expressie”.

Wtedy też podjął decyzję o wyjeździe z kraju. Jak opowiadał, życie całkowicie mu się posypało i nie wiedział, jak mógłby ratować swoją karierę. Dopiero po kilku latach na nowo odnalazł siłę i chęci do działania.

- Wyjechałem do USA z jedną walizką, z kabaretem na tournée i do pracy. Przez pięć lat byłem zgorzkniały, sfrustrowany, no i ta nostalgia, niepewność – wspominał. - Nigdy nie chciałem zostać, ale spotkałem Milę, moją obecną żonę, która też była po przejściach. I tak pomyśleliśmy, że razem raźniej będzie nam iść przez życie.

W Stanach Janeczek imał się najróżniejszych zajęć.

- Robiłem meble, wycinałem elementy, z których układałem później ozdobne podłogi, takie, jak w zamkach czy drogich domach. Rozwoziłem książki telefoniczne i pizzę – opowiadał w „Super Expressie”.

Aktorem być nie próbował – śmiał się, że „znał swoje możliwości” i sądził, że nie ma szans przebić się na obczyźnie. Grywał tylko w polonijnym teatrze, by „nie zwariować”. Do kraju wrócił w 2007 roku.

- Jesteśmy szczęśliwi, że wróciliśmy! - zapewniał i dodawał, że na nowo próbuje odnaleźć się w branży. - Jestem w agencji aktorskiej. Gram trochę w radiu, trochę w kinie niezależnym, czekam na propozycje. Odrzucam role bzdety. I nie narzekam.

Mimo upływu czasu Kuśmierska i Janeczek trzymają się doskonale – i z nostalgią wspominają pracę na planie filmu, który zapewnił im nieśmiertelność.

Choć po premierze na jakiś czas zostali zaszufladkowani, nigdy nie żałowali decyzji u udziale w „Samych swoich”. Wiedzieli, że ten film stanie się jedną z ważniejszych pozycji w polskiej kinematografii.

- Na sukces tej komedii złożyło się kilka elementów. Jest świetny scenopis Andrzeja Mularczyka, świetne dialogi, dobrzy aktorzy, dobre zdjęcia. Tam nie ma niepotrzebnej gadaniny, zbędnych gagów. Wszystkiego jest w sam raz – mówił w „Echu Dnia” Janeczek, pytany o fenomen filmu Chęcińskiego. - I to jest nasze, polskie. Ciągle odkrywamy w tej komedii rzeczy, których wcześniej nie zauważyliśmy. (sm/gk)