Elżbieta Karkoszka
Miejsce urodzenia: | Ściegny k. Piotrkowa Trybunalskiego, Polska |
Filmografia: | Łuk Erosa (1987) (Karowska) Święta krowa (2012) (Katarzyna) Kop głębiej (2011) (Hanka) Próba ciśnienia (1976) (Elżbieta) Drewniany różaniec (1964) (Natalia) Klinika samotnych serc () (Pani Czesia) Późne popołudnie (1964) (Koleżanka Tuńki) W imieniu diabła (2010) (Siostra Zofia) Mężczyzna niepotrzebny (1981) (Ewa Grzegorzewska) |
Polska aktorka teatralna i filmowa. Jest wykładowcą Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie. W 1979 roku otrzymała Złoty Krzyż Zasługi.
Elżbieta Karkoszka urodziła się 17 marca 1943 roku w miejscowości Ściegny koło Piotrkowa Trybunalskiego. W 1967 roku została absolwentką Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie. Rozpoczęła pracę twórczą wcześnie, bo w 1963 roku w Starym Teatrze, podczas pierwszego roku studiów w krakowskiej PWST.
Władysław Krzemiński, ówczesny dyrektor, powierzył jej główną rolę Helen w sztuce, którą reżyserował „Cud w Alabamie” W. Gibsona, w tym samym czasie Andrzej Wajda obsadził ją w swojej pierwszej inscenizacji Wesela S. Wyspiańskiego (rola Isi). Pierwsze lata po dyplomie spędziła w krakowskim Teatrze Rozmaitości (1967-70). Powróciła do Starego Teatru w 1970 roku i pozostaje w jego zespole do dzisiaj.
Wielokrotna współpraca z Andrzejem Wajdą ukazała wszechstronność jej aktorstwa. Była w jego przedstawieniach pełną rozpaczy, potulną Marią Szatow w Biesach F. Dostojewskiego, heroiczną Nike spod Cheronei w Nocy listopadowej S. Wyspiańskiego, histeryczną, żałosną starą panną Emilią Chomińską w Z biegiem lat, z biegiem dni... wg. scenariusza J. Olczak-Ronikier,
Aktorka grała też w wielu filmach fabularnych, takich jak: „Pałac”, „Szansa”, „Panna nikt”, „Moje miasto”, „Enen”, „Święta krowa”, „W imię diabła”. Widzieliśmy ją również w takich serialach jak „Klinika samotnych serc”, „Na dobre i na złe” czy „Sława i chwała”.
Komentarze