Raquel Welch

Seks-symbol kina lat 60-tych i 70-tych, jedna z najgorętszych gwiazd w dziejach show-biznesu. Z powodzeniem występowała w produkcjach amerykańskich i europejskich. Sceny z brytyjskiego, przygodowego filmu fantasy „Milion lat przed naszą erą” przeszły do historii kina wyłącznie dzięki jej występowi w bardzo skąpym odzieniu, a fotosy z filmu przez długi czas służyły jako najpopularniejsze zdjęcia z serii „pin-up girl”, zyskując niemal legendarny status.

Urodziła się 5 września 1940 roku w Chicago, jako Jo Raquel Tejada.

Oryginalną urodę zawdzięcza pochodzeniu – jej ojciec był Boliwijczykiem, matka – Irlandką. Wychowywała się w San Diego, dokąd jej rodzina przeprowadziła się, gdy dziewczynka miała 2 lata.

Jako nastolatka brała lekcje tańca i szturmem zdobywała główne nagrody na wszystkich możliwych lokalnych konkursach piękności. Karierę filmowo- telewizyjną rozpoczynała jako prezenterka pogody.

Pierwsze konkretne propozycje filmowe zaczęła otrzymywać w połowie lat 60-tych. Wystąpiła m.in. w muzycznych filmach: „Wagabunda” (1964) z Elvisem Presleyem, i „Roztańczone lato” (1966),* zanim nadeszła przełomowa, dla aktorki rola we wspomnianym już remake’u filmu „Milion lat przed naszą erą” (1966), dzięki której stała się niekwestionowaną boginią seksu, obalając tym samym mit, jakoby do tego tytułu pretendować mogły tylko tlenione blondynki a la Marilyn Monroe.*

Zaskakujący może wydać się fakt, że kariera aktorki, polegająca przede wszystkim na eksponowaniu „boskiego” ciała nabrała rozbiegu w momencie, gdy była już ona podwójną mamą.

Szybko stała się sławna nie tylko w Stanach, ale również na Starym Kontynencie, pojawiając się w szeregu europejskich filmów - w 1966 roku wystąpiła we włosko-francuskiej produkcji „Wróżki”, gdzie towarzyszyła Claudii Cardinale i Monice Vitti, rok później – w brytyjskiej komedii „Fathom” i w nowelowym projekcie „Najstarszy zawód świata” (1967).

W 1968 roku zagrała w westernie „Bandolero!” z Jamesem Stewartem i Deanem Martinem oraz w komediach kryminalnych: „Kobieta w cemencie” z Frankiem Sinatrą i „Największy drań z nich wszystkich”.

Rok 1970 to tytułowa rola w komedii „Myra Breckinridge” z Johnem Hustonem, a 1973 – występ w klasyku kina cyklu płaszcza i szpady –* „Trzej muszkieterowie” (sequel w 1974), za który Welch otrzymała swój jedyny Złoty Glob.*

Wbrew pozorom, nie popchnęło to kariery aktorki w nowym kierunku, wręcz przeciwnie –wyznaczyło w zasadzie jej schyłek.

W 1982 roku planowany był wielki powrót Welch – miała nawet zagrać topless (czego nigdy wcześniej nie robiła). Niestety, z niewyjaśnionych powodów została wyrzucona z planu filmu „Cannery Row”, a jej miejsce zajęła Debra Winger.

Znalazła swoje miejsce w telewizji, gdzie pojawiła się m.in. w głównej roli w westernie „The Legend of Walks Far Woman” oraz w dramacie „Prawo do śmierci” (1987, nominacja do Złotego Globu).

Początek lat 80-tych to również debiut na Broadwayu w sztuce „Woman of the Year”.

Dekada lat 90-tych to dalsze występy w telewizji, m.in. w serialu „Central Park West” (1996), gościnnie w „Sabrinie, nastoletniej czarownicy” (1996), „Nowych przygodach Supermana” (1993), „Kronikach Seinfelda” czy „Spin City”, a także udział w znanej komedii „Naga broń 33 1/3: Ostateczna zniewaga” (1994).

W 1998 roku zagrała w komediowym filmie „Chairman of the Board” (nominacja do Złotej Maliny), a w 2001 pojawiła się na planie „Legalnej blondynki”.

Ostatnim filmem z udziałem aktorki był komediodramat „4 miliony do szczęścia” (2006), gdzie wystąpiła obok Burta Reynoldsa.

W telewizji można ją było oglądać w serialach: „Rodzina, ach rodzina” (2002) i „Welcome to the Captain” (2008).