Ursula Andress

Aktorka pochodzenia szwajcarskiego, która okryła się sławą jako pierwsza dziewczyna Bonda i jeden z największych symboli seksu w historii kina.

Urodziła się 19 marca 1936 roku w miejscowości Ostermundigen w Szwajcarii, w wielodzietnej rodzinie niemieckich protestantów. Karierę w show-biznesie zaczynała jako modelka we Włoszech, tamże uskuteczniając również pierwsze próby aktorskie (komedie: „Amerykanin w Rzymie” 1954, „Przygody Casanovy” 1955 w reżyserii Steno).

* Po kilku latach przerwy od występów w filmach, kiedy to wyszła za mąż za reżysera Johna Dereka, fakt ten poprzedzając licznymi romansami ze znanymi osobistościami (takimi, jak m.in. James Dean, czy Marlon Brando), zagrała swoją przełomową rolę u boku Seana Connery w pierwszej z wielu części przygód Jamesa Bonda – „Doktor No” (1962, Złoty Glob). Andress stała się tym samym pierwszą z całego szeregu „dziewczyn Bonda”, wyznaczając kanon tego typu postaci na wiele lat, a owiana legendą scena, w której aktorka, niczym Wenus wynurza się z morza w białym bikini należy do jednych z najbardziej znanych i zmysłowych w historii kina.*

Kontynuowała występy w filmach, skupiających się przede wszystkim na jej fizycznych walorach. Zagrała u boku wielkich gwiazd ówczesnego kina amerykańskiego i europejskiego: Elvisa Presleya w komedii „Zabawa w Acapulco” (1963), Franka Sinatry w westernie „Czworo z Teksasu” Roberta Aldricha (1963), Marcella Mastroianniego w filmie sci-fi „Dziesiąta ofiara” (1965), Jean-Paula Belmondo w „Człowieku z Hong-Kongu” (1965), czy Petera Sellersa w „Co słychać, koteczku” wg scenariusza Woody’ego Allena (1965). Z obu panami spotkała się na planie parodii przygód o agencie 007, zatytułowanej „Casino Royale” (1967).

W kolejnej dekadzie związała się z kinem europejskim, najczęściej będąc gwiazdą nieco mniej znanych, włoskich produkcji (m.in. kryminał „Ostatnia szansa” 1973, komedia erotyczna „Pielęgniarka” 1975, komedia kryminalna „Podwójne morderstwo” z Marcello Mastroiannim 1978, komedia erotyczna „Dzikie łoża” 1979). Mimo przekroczenia 40-tki, nadal z powodzeniem wcielała się w role zmysłowych bohaterek, grę w filmie ograniczając dopiero po urodzeniu syna w 1980 roku. W 1981 roku zagrała obok ówczesnego partnera, Harry’ego Hamlina w mitologicznym „Zmierzchu Tytanów”.

W kolejnych latach wystąpiła m.in. u Siergieja Bondarczuka w produkcji „Czerwone dzwony – Meksyk w ogniu” (1982), zagrała Marię Antoninę we francuskiej satyrze „Wolność, równość i...kiszona kapusta” (1985), pojawiła się obok Omara Sharifa i Laurence’a Olivera w mini-serialu „Piotr Wielki” (1986) i ponownie spotkała się ze Steno na planie komedii kryminalnej „Profesor i gwiazda” (1989).

W latach 90-tych zagrała w baśniach z serii „Klątwa czarnoksiężnika” (1993-94) i wystąpiła w operowej roli Królowej łańcuchów w ostatniej części słynnego cyklu artystycznych filmów – obrazów autorstwa Matthew Barneya -„Cremaster 5” (1997).

Po latach przerwy od występów w kinie, zrobiła wyjątek od reguły i wzięła udział w szwajcarskiej komedii „Die Vogelpredigt” (2005).