Gerard Depardieu

Najsłynniejszy, współczesny aktor francuski, którego sława wybiega daleko poza granice kraju. Wszechstronny, utalentowany, o charakterystycznej posturze barczystego drągala i rozpoznawalnej twarzy. Jako aktor, obdarza charaktery kreowanych postaci niezwykłą intensywnością, a przywiązanie wagi do detali w ich kreśleniu sprawia, że wszystkie jego kreacje, bez względu na jakość samego filmu, są zawsze godne uwagi i pełnowymiarowe.

Urodził się 27 grudnia 1948 roku w miejscowości Châteauroux we Francji. Pochodził z biednej rodziny, jego ojciec miał poważny problem alkoholowy, on sam zaś - jako dziecko nie mające skąd czerpać właściwych wzorców - w bardzo wczesnym wieku popadł w konflikt z prawem. Już jako 12-latek uciekł ze szkoły w podróż po kraju, kradł samochody i trudnił się sprzedażą towarów na czarnym rynku, siłą rzeczy obracając się w szemranym towarzystwie.

Przed pozostaniem na kryminalnej ścieżce uratowało go aktorstwo, które odkrył dzięki przyjacielowi studiującemu w Paryżu. Najpierw zapisał się na kurs do Theatre National Populaire, by jakiś czas później związać się z Cafe de la Gare, w którym to miejscu spotkał przyszłe gwiazdy francuskiego kina: Patricka Dewaere i Miou-Miou.

Debiutem filmowym Depardieu była rola w krótkometrażowym filmie „Le Beatnik et le minet” (1967).

Po regularnych występach na ekranach francuskich kin i telewizorów (m.in. w roli Edka w telewizyjnej adaptacji „Tanga” Mrożka 1970, u boku Jeanne Moreau w „Nathalie Granger” 1972, w komedii fantasy „Szczury Paryża” 1974), po raz pierwszy zagrał u Bertranda Bliera w bardzo znanej komedii kryminalnej „Jaja” (1974) z udziałem Jeanne Moreau, Isabelle Huppert, Patricka Dewaere i Miou Miou. Był to pierwszy z przełomowych występów w karierze aktora.

W 1976 roku zagrał podwójną rolę Samsona i jego zabójcy w „Baroku” André Téchiné z Isabelle Adjani, wziął też udział w historycznym filmie Bernarda Bertolucciego „1900”.

* Dwa lata później pojawił się w głośnej, nagrodzonej Oscarem dla Najlepszego Filmu Zagranicznego komedii Bertranda Bliera „Przygotujcie chusteczki”.*

W latach 80-tych, jako uznany i znany już aktor, dał wiele znaczących występów, z których na pewno warto wyróżnić kreację w „Ostatnim metrze” (1980, César dla Najlepszego Aktora) François Truffaut z Catherine Deneuve, występ w osadzonym w XVI-wiecznej rzeczywistości „Powrocie Martina Guerre” (1982), tytułowe role w „Dantonie” (1982) Andrzeja Wajdy oraz w filmie „Jean de Florette” (1986, nominacja do BAFTA), uhonorowany nagrodą na MFF w Wenecji występ w kryminale „Policja” (1985) z Sophie Marceau, czy rolę rzeźbiarza Augusta Rodina w filmie „Camille Claudel”, ponownie z udziałem Adjani (1988).

W 1982 roku zadebiutował też jako reżyser oraz zagrał główną rolę w filmowej adaptacji „Świętoszka” Moliera. Tytułowa kreacja w filmie „Cyrano de Bergerac” (1990, nagroda aktorska na MFF w Cannes, César, nominacja do Oscara, Europejskiej Nagrody Filmowej i BAFTA oraz liczne nagrody krytyków) to podówczas największy międzynarodowy sukces Depardieu, który jeszcze w tym samym roku zaskoczył wszystkich anglojęzycznym debiutem w „Zielonej karcie” Petera Weira, za który otrzymał swój jedyny Złoty Glob.

Dzięki tym dwóm wydarzeniom, kariera zdolnego aktora od tej pory mogła rozwijać się dwutorowo.

Już dwa lata później wystąpił jako Krzysztof Kolumb w głośnym, anglojęzycznym filmie „1492: wyprawa do raju” (1992) Ridleya Scotta.

Role w amerykańskich produkcjach wplatał pomiędzy występy w tych rodzimych, których siłą rzeczy wciąż było jednak więcej. Ponieważ jednak nazwisko Depardieu stało się w międzyczasie marką samo w sobie, skutecznie rozsławiał dzięki niemu francuskie produkcje z własnym udziałem.

Największym sukcesem międzynarodowym filmu francuskojęzycznego z jego udziałem, była głośna adaptacja komiksu „Asterix i Obelix kontra Cezar” (1999) i sequel „Asterix i Obelix: Misja Kleopatra” (2002) z Moniką Bellucci.

Sporym powodzeniem cieszył się amerykański film „Tata i małolata” (1994), będący remakiem francuskiego hitu „Mój ojciec, ten bohater” z 1991 roku oraz gwiazdorsko obsadzony, kostiumowy obraz „Człowiek w żelaznej masce” (1998) z Leonardem DiCaprio i Johnem Malkovichem. Z tym drugim Depardieu spotkał się dwa lata później na planie adaptacji „Nędzników” (2000).

Aktor często grywał w filmach kostiumowych, jak również w adaptacjach klasyki literatury. Oprócz wyżej wymienionych, pojawił się też w „Hamlecie” (1996) Kennetha Branagha, w „Germinalu” (1993) według Zoli, czy w telewizyjnej adaptacji „Hrabiego Monte Christo” (1998).

W 1999 roku wcielił się w kolejną historyczną postać, tym razem znanego pisarza w telewizyjnym filmie biograficznym „Balzac”.

W tym samym roku był też współreżyserem oraz odtwórcą jednej z głównych ról w dramacie/romansie „Most pomiędzy dwoma brzegami”.

Rok później po raz siódmy wystąpił u Bliera, tym razem grając samego siebie w „Aktorach” (2000), zagrał tytułową rolę w kostiumowej koprodukcji europejskiej „Vatel” z Umą Thurman i Timem Rothem, jak również pojawił się w znanym filmie familijnym „102 Dalmatyńczyki” z Glenn Close.

Rok 2001 to kolejna tytułowa rola w kryminale fantasy „Vidocq” w reżyserii Pitofa oraz występ z Danielem Auteuilem w znanej francuskiej komedii „Plotka”, 2002 – udział w mini –serialu o „Napoleonie” oraz jedna z głównych ról w znanym, skandynawskim obrazie „Księga Diny”, 2003 – główna rola w telewizyjnej adaptacji „Skąpca”, a 2005 – ponowne spotkanie na planie z Moniką Bellucci przy okazji kolejnego filmu Bliera „Za ile mnie pokochasz?”.

W 2006 roku zagrał w jednej z nowelek w „Zakochanym Paryżu”, przy realizacji której ponownie stanął też po drugiej stronie kamery. Rok później pojawił się na planie głośnego filmu biograficznego „Niczego nie żałuję – Edith Piaf”.

W 2008 roku aktor powrócił do roli Obelixa w kolejnym sequelu kasowej produkcji, zatytułowanym „Asterix na olimpiadzie”. W 2009 roku zagrał w filmach "Wydział 13" oraz "Początek". Rok 2010 to rola w filmie "Żona doskonała".

W 1997 roku został nagrodzony Honorowym Złotym Lwem w Wenecji za całokształt działalności i wkład wniesiony w rozwój światowego kina.