Irene Cara

Irene Cara – życiorys

Irene Cara to amerykańska wokalistka, kompozytorka, aktorka oraz pianistka pop. Urodziła się 18 marca 1959 roku w Nowym Jorku. Jest najmłodszą z piątki rodzeństwa. Irene Cara ma dwie siostry i dwóch braci. Jej ojciec, Gaspar Escalera, pracownik fabryki i emerytowany saksofonista był Afroportorykańczykiem, natomiast matka, Louise, biletowa w kinie, była Amerykanką kubańskiego pochodzenia. W wieku trzech lat Irene Cara była jedną z pięciu finalistek konkursu "Mała Miss America". Zaczęła grać ze słuchu na fortepianie, a potem studiowała muzykę, aktorstwo i taniec, mając pierwsze lekcje tańca, w wieku pięciu lat. Kariera Irene Cara rozpoczęła się w hiszpańskiej telewizji, gdzie profesjonalnie śpiewała i tańczyła. Swój talent zaprezentowała w programach cieszących się dużą popularnością: "Original Amateur Hour" oraz "The Tonight Show" Johnny Carsona. W latach 1971-72, w wieku 13 lat, była regularnie w programie edukacyjnym PBS firmy The Electric Company. Jako dziecko nagrała płytę w języku hiszpańskim przeznaczoną na rynek latynoski i angielski album świąteczny. Wystąpiła również w koncercie - hołdzie dla Duke'a Ellingtona, w którym wystąpili również: Stevie Wonder, Sammy Davis, Jr. i Roberta Flack.

Irene Cara – kariera zawodowa

Irene Cara pojawiła się w przedstawieniach teatralnych na Broadwayu, w tym w musicalach: Ain't Misbehavin', The Me Nobody Knows, Maggie Flynn u boku Shirley Jones i Jacka Cassidy, oraz Via Galactica z Raúl Juliá. W wieku 16 lat występowała w filmach telewizyjnych. Jej pierwsza rola wiąże się z serialem The Electric Company. Z kolei po raz pierwszy na dużym ekranie można było ją podziwiać w filmie Aaron Loves Angela w 1975 roku, a następnie w klasycznym już Sparkle. Irene Cara ukończyła Professional Children's School na Manhattanie. 1980 rok to występ w ekranizacji amerykańskiego musicalu Fame. Dzięki niemu zyskała międzynarodową sławę. Pierwotnie Irene Cara miała tylko tańczyć, ale po usłyszeniu jej głosu postanowiono przepisać rolę scenariusza. Irene Cara wcieliła się w postać Coco Hernandez, zaśpiewała tytułową piosenkę Fame oraz drugi filmowy hit – Out Here on My Own. Soundtrack filmu szybko znalazł się na szczytach list przebojów. W 1983 roku Irene Cara pojawiła się w filmie D.C. Cab o grupie motocyklistów. Oprócz pracy nad muzyką i pracy filmowej, Cara nadal występowała w teatrze. Wraz z karierą w aktorstwie, Irene Cara wydała kilka albumów. W 1982 wydała pierwszy solowy album "Anyone Can See". Rok później artystka ponownie zawitała na szczyty list przebojów z hitem "Flashdance What A Feeling", z filmu "Flashdance". Piosenka przez 6 tygodni plasowała się na 1. miejscu amerykańskiej listy przebojów. Jeszcze w tym samym roku Irene wydała album "What a Feelin'", gdzie nalazły się hity "Why Me?" i "Breakdance". Niebawem powstał kolejny filmowy przebój - "The Dream (Hold on to Your Dream)" z obrazu "D.C. Cab". Kolejne lata to liczne występy w Azji i Europie, Irene Cara była gwiazdą programów telewizyjnych na całym świecie - od Ameryki Południowej, przez Stary Kontynent po Japonię. W 1987 roku na rynku ukazał się trzeci album wokalistki - "Carasmatic".
W latach 2000 - 2003 Irene współpracowała z europejskimi DJ-mi oraz nagrała nową wersję "What a Feeling" . Wzięła udział w The Disco Ball - A 30 Year Celebration.

Irene Cara – nagrody i wyróżnienia

Dwie piosenki z filmu Fame były nominowane do Nagrody Akademii Filmowej w kategorii Najlepsza Oryginalna Piosenka Filmowa. Irene Cara miała wobec tego możliwość zaprezentowania więcej niż jedego utworu podczas rozdania Oscarów. Natomiast Fame napisana przez Michaela Gore i Deana Pitchforda zdobyła Oscara w 1980. Film "Fame" zapewnił Irene Cara nominację do Złotego Globu w kategorii Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu w 1980 oraz nominację do Nagrody Grammy w kategorii Best New Artist w 1981. W 1983 roku Irene Cara zdobyła Złotego Globa w kategorii Najlepsza Oryginalna Piosenka Filmowa za piosenkę "Flashdance... What a Feeling"(wspólnie z Giorgio Moroder i Keith Forsey). W tym samym roku, ten sam utwór, w tej samej kategorii wygrał Nagrodę Akademii Filmowej. 1984 rok to zdobycie nagrody Grammy w kategorii Nagroda Grammy: Najlepszy album soundtrack dla mediów wizualnych za soundtrack Flashdance oraz w kategorii Najlepsze żeńskie wokalne wykonanie – pop za "Flashdance... What a Feeling".
Amerykański magazyn muzyczny Billboard uznał Irene Carę za "Najlepszą Nową Artystkę Solową" ("Top New Single Artist"), podczas gdy Cashbox Magazine przyznał jej tytuł "Najbardziej Obiecującej Wokalistki" ("Most Promising Female Vocalist") oraz "Najlepszej Wokalistki" ("Top Female Vocalist").