Znany polski aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, który w zbiorowej wyobraźni Polaków zapisał się przede wszystkim jako Birkut z „Człowieka z marmuru” Andrzeja Wajdy. Ma na swoim koncie wiele ról w filmach polskich i zagranicznych. W ostatnich latach zasłynął jako nadkomisarz Andrzej Gajewski w serialu „Glina” Władysława Pasikowskiego.

Urodził się 8 września 1950 roku w Warszawie. W 1972 roku ukończył warszawską PWST, jeszcze w tym samym roku debiutując na scenie krakowskiego Teatru Starego, z którym związany był w latach 1972-96, a w 1998 roku przeniósł się do stołecznego Teatru Narodowego. W latach 1981-84 był prorektorem krakowskiej PWST, gdzie od lat pracuje jako pedagog.

W ciągu wszystkich lat kariery miał szczęście współpracować z wybitnymi osobistościami świata teatru: Konradem Swinarskim („Dziady”, niedoszła rola tytułowa w „Hamlecie”), Jerzym Jarockim (pierwsza polska inscenizacja „Fausta” Goethego, „Rewizor” Gogola, „Ślub” Gombrowicza), Jerzym Grzegorzewskim (pan Młody w „Weselu”, przetłumaczony przez aktora „Don Juan” Moliera) i Andrzejem Wajdą (książę Myszkin w „Nastazji Filipownie” wg „Idioty”, Raskolnikow w „Zbrodni i karze” Dostojewskiego).

* Współpraca z Wajdą była niezwykle owocna również na planie filmowym. Dzięki pamiętnej roki Birkuta oraz jego syna w symbolicznych dla Polaków dziełach „Człowiek z marmuru” (1976, nagroda aktorska na MFF w Brukseli i Belgradzie) i „Człowiek z żelaza” (1981) sam stał się postacią - symbolem powoli odchodzącej epoki.*

W filmie debiutował trzy lata przed legendarną już rolą Birkuta, jako narzeczony Krystyny w filmie Stanisława Różewicza „Drzwi w murze” z Wandą Neumann (1973).

W 1976 roku wziął udział w polsko- norweskim filmie biograficznym „Dagny” z Danielem Olbrychskim, a w 1977 zagrał z Jadwigą Jankowską- Cieślak w filmie „Pani Bovary to ja”.

Rok później ponownie spotkał się z Wajdą na planie „Bez znieczulenia” oraz zagrał u Laco Adamika w filmie TV „Wsteczny bieg” (1978), a w 1979 roku dołączył do obsady „Klucznika” Wojciecha Marczewskiego z Tadeuszem Łomnickim i Wirgiliuszem Gryniem.

Rok 1980 to główna rola w „Drodze” Ryszarda Bera, udział w serialu Janusza Zaorskiego „Punkt widzenia” oraz występ w historycznym filmie politycznym Edwarda Żebrowskiego „W biały dzień”.

W 1981 roku ponownie spotkał się z Różewiczem na planie „Rysia”. Wracał też do współpracy z Wajdą: przy okazji zrealizowanego z Edwardem Kłosińskim serialu „Z biegiem lat, z biegiem dni...” (1980) oraz w powstałych we Francji „Biesach” (1988).

W 1981 roku zadebiutował w obcojęzycznym filmie „Le grand paysage d’Alexis Droeven”, a w 1982 roku spotkał się z Isabelle Huppert i Michelem Piccoli na planie „Pasji” w reżyserii samego Jean-Luka Godarda.

Szczęście do współpracy z mistrzami nie opuszczało go również na planie filmowym. Oprócz wyżej wymienionych, Radziwiłowicz grał też u: Krzysztofa Kieślowskiego („Bez końca” 1984), Kazimierza Kutza („Śmierć jak kromka chleba” 1994), Jacquesa Rivette’a („Secret Defense” 1998, „Histoire de Marie et Julien” 2003 z udziałem Emmanuelle Beart), Filipa Bajona („Poznań 56” 1996), Krzysztofa Zanussiego („Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową” 2000).

W 2003 roku związał się z serialem kryminalnym „Glina” Władysława Pasikowskiego, gdzie zagrał główną rolę policjanta z wydziału zabójstw.

* Jest laureatem licznych nagród za swoje kreacje dramatyczne. W 1977 roku otrzymał nagrodę imienia Leona Schillera. W 1989 roku odznaczono go rodzimym Srebrnym Krzyżem Zasługi, a w 1993 - Orderem Sztuk Pięknych i Literatury przyznawanym przez ministra kultury Francji.*

Komentarze

Trwa ładowanie