Louis de Funes

Urodził się 31 lipca 1914 roku w Courbevoie we Francji jako potomek hiszpańskich emigrantów.

Był uzdolnionym artystycznie dzieckiem – grał na pianinie i dużo rysował. W czasie wojny uczył się gry w jednej ze szkół muzycznych w Paryżu. Dorabiał jako jazzowy pianista w paryskich klubach, rozśmieszając publikę charakterystycznymi grymasami twarzy za każdym razem, gdy tylko odwracał się od klawiatury.

W jednym z lokalów spotkał swoją pierwszą żonę - Jeanne, będącą wnuczką znanego pisarza francuskiego Guya de Maupassanta, oraz aktora Daniela Gélina. To za ich namową spróbował szczęścia w filmie.

Debiutował w 1945 roku niewielką rolą w „Kuszeniu Barbizona”.

Nie od razu dostał dalsze propozycje, jednak od końca lat 40-tych nie mógł narzekać na ich brak, występując w co najmniej kilku filmach rocznie, początkowo w rolach drugoplanowych, a pod koniec dekady lat 50-tych – jako jedna z gwiazd.

Zagrał m.in. w dwóch komediach Yvesa Roberta: „Mężczyźni myślą tylko o tym” (1954), „Ani widu, ani słychu” (1958) oraz w takich tytułach, jak m.in. „Jak włos w zupie” (1957), „Niemożliwy pan Pipelet” (1955) André Hunebelle’a, „Zagmatwani” (1960) i wiele innych.

Mimo rosnącej popularności w kraju, sławę międzynarodową zdobył dopiero w latach 60-tych.

W 1960 roku pojawił się w komedii „Jak zdobyć miliard”, w 1962 dołączył do gwiazdorskiej obsady „Diabelskich sztuczek” Juliena Duviviera z Alainem Delonem i Michelem Simonem, a w 1963 roku zdobył rozgłos występem u Jeana Girault w komedii „Koko”.

Sukces filmu zaowocował wieloletnią współpracą dwojga panów – już w kolejnym roku de Funès pojawił się u Girault w „Napadzie na bank” (1964) oraz po raz pierwszy wcielił się w najsłynniejszą ze swoich ról - inspektora Cruchot w „Żandarmie z Saint Tropez” (1964). Do 1982 roku powstało w sumie sześć części cyklu: „Żandarm w Nowym Jorku” (1965), „Żandarm się żeni” (1968), „Żandarm na emeryturze” (1970), „Żandarm i kosmici” (1979) oraz „Żandarm i policjantki” (1982), cieszących się popularnością widzów na całym świecie.

Niemałą sławę zyskał też inny cykl z udziałem aktora - komedie kryminalne z serii „Fantômas” (1964, 1965, 1967) w reżyserii André Hunebelle’a, gdzie De Funès wcielił się w postać komisarza Juve.

Występy w obu cyklach przeplatał licznymi rolami w innych znanych komediach: u Gérarda Oury w „Gamoniu” (1965) i rekordowej pod względem popularności „Wielkiej włóczędze” (1966) z prezentującym innym typ ekspresji komicznej Bourvilem, w „Sławnej restauracji” (1966, debiut w roli współscenarzysty), „Oskarze” (1967) i „Hibernatusie” (1969) Edouarda Molinaro, „Człowieku orkiestrze” (1970), gdzie wystąpił razem z synem, Olivierem, czy w filmie „Skrzydełko, czy nóżka” (1976) Claude’a Zidiego.

W 1980 roku zadebiutował w roli reżysera zrealizowanego wraz z Giraultem filmu „Skąpiec”, jedną z ostatnich ról dając u niego w „Kapuśniaczku” (1981).

W 1980 roku otrzymał Honorowego Césara za Całokształt.

Zmarł 27 stycznia 1983 roku w Nantes, na atak serca.

Postać Skinnera ze znanego, francuskiego filmu animowanego „Ratatouille” była luźno wzorowana na postaci de Funèsa.