"Bóg nie umarł": Od Herculesa do Boga

Profesor Radisson podczas zajęć stawia tezę, że Bóg umarł. Słynne zdanie F. Nietschego wywołuje poruszenie wśród studentów, a jeden z nich nie zgadza się na to, by podpisać się pod tym stwierdzeniem. Josh postanawia udowodnić wykładowcy, że Bóg nie umarł. Profesor na każdym kroku próbuje pokazać mu swoją wyższość intelektualną, jednakże z czasem zaczyna mieć problemy z dobrze przygotowanymi i uargumentowanymi prezentacjami studenta. To w efekcie prowadzi do tego, że o pojedynku nauczyciela z uczniem, uniwersyteckiego Goliata ze współczesnym Dawidem, dowiaduje się stopniowo cała uczelnia.

Sorbo odnosi się do rozwoju filmowej opowieści, w szczególności scen, w których argumenty Josha okazują się trudne do obalenia – „Uważam, że jednym z najciekawszych aspektów tego scenariusza jest stopniowe ujawnianie prawdziwego oblicza mojego bohatera – za każdym razem, gdy Josh wychodzi na środek sali i zaczyna udowadniać swoje racje, w Radissonie coś pęka – ateista zaczyna w pewnym momencie kwestionować wszystko, w co wierzył przez ostatnie lata, ale także przypominać sobie rzeczy, w które na skutek osobistej tragedii przestał wierzyć”.

Josh rozpoczyna studia na jednej z amerykańskich uczelni. W pierwszym semestrze trafia na zajęcia z filozofii prowadzone przez fanatycznego ateistę profesora Radissona. Wykładowca już na pierwszych zajęciach każe studentom napisać na kartce słynne zdanie Friedricha Nietzschego: „Bóg umarł”, i złożyć pod nim podpis. Ci, którzy tego nie zrobią mogą zrezygnować z zajęć lub... udowodnić, że Nietzsche się mylił. Z całej grupy pierwszorocznych studentów wyzwanie podejmuje tylko Josh. Ma czas do końca semestru, by przekonać słynnego wykładowcę i resztę studentów, że Bóg jednak istnieje. Rozpoczyna się pasjonujący spór, który elektryzuje całą uczelnianą społeczność i sprawia, że odmienia się życie wielu osób...