Charlotte Rampling : Przez 30 lat ukrywała mroczną tajemnicę

Zresztą nigdy też tego nie chciała. Charlotte Rampling sama zamierzała decydować o sobie i swojej karierze, nie idąc na żadne kompromisy i nie pozwalając sobą dyrygować.

Zapewne dlatego nigdy nie zdobyła popularności, na jaką zasłużyła, a jej talent nie został w pełni doceniony. Grała u reżyserów, których szanowała i z którymi chciała pracować, a nie u tych, u których „powinna”.

Dziennikarze interesowali się nią głównie wtedy, gdy dotykało ją jakieś nieszczęście. A tych było wiele – samobójstwo siostry, depresja, pierwsze rozbite małżeństwo i zdrady drugiego męża...

Urodziła się 5 lutego 1946 roku w Sturmer, w hrabstwie Essex, jako córka malarki Isabel Gurteen i Godfreya Ramplinga, olimpijskiego złotego medalisty i oficera armii brytyjskiej.

Dzieciństwo miała spokojne, choć już wtedy czuła się samotna, a to uczucie odosobnienia miało jej towarzyszyć do końca życia.

- Moi rodzice byli wspaniali, mój ojciec był cudownym człowiekiem, ale nigdy nie rozmawialiśmy o uczuciach – wyznawała w The Independent.

Ponieważ jej ojciec był wojskowym, rodzina nigdzie nie mogła zagrzać miejsca na dłużej. Nieustannie się przeprowadzali, przemierzając Europę.

Znaczną część dzieciństwa Rampling spędziła we Francji, chłonąc tamtejszą kulturę i ucząc się języka.

- W ciągu pierwszych 14 lat mojego życia byłam w pięciu różnych szkołach – mówiła w wywiadzie dla The Telegraph.

Pobyt we Francji miał ogromny wpływ na jej przyszłość.

- Chciałam być częścią świata, chciałam jakoś wyrazić siebie – mówiła aktorka.

To wtedy śliczna, żywiołowa Rampling, nie spodziewając się, że wkrótce będzie musiała się zmierzyć z rodzinną tragedią, znalazła się w swoim żywiole. Wraz ze starszą siostrą występowała w nocnych klubach, gdzie śpiewały i tańczyły na scenie, oczarowując publiczność.

Nie podobało się to jednak jej surowemu ojcu, który chcąc ukrócić artystyczne zapędy 17-letniej Charlotte, wysłał ją do szkoły dla sekretarek.

Na niewiele się to zdało, bo Rampling nie zamierzała spędzić życia siedząc za biurkiem. Szybko wkręciła się do show biznesu – najpierw jako modelka, później zaś, z doskonałym rezultatem, próbując swoich sił na ekranie.

Wtedy nadszedł niespodziewany cios. W 1966 roku jej siostra Sarah popełniła samobójstwo. Prawdopodobnie cierpiała z powodu depresji poporodowej. To wydarzenie, jak mówiła Rampling, „zmieniło wszystko”. Aktorka jeszcze bardziej zamknęła się w sobie. W dodatku wraz z ojcem aż przez 30 lat próbowali ukryć to wydarzenie przed całym światem – a przede wszystkim przed matką.

Pamięć o siostrze uczciła wiele lat później, prosząc Françoisa Ozona, by główną bohaterkę w „Basenie” nazwał właśnie Sarah. To miało jej pomóc w walce z „własnymi demonami”.

W branży filmowej też nie było jej łatwo. Nie bała się łamać tabu, choć wyznawała, że gdyby teraz zaproponowano jej angaż w „Nocnym portierze”, nic nie byłoby jej w stanie zmusić do przyjęcia roli, która przyprawiała ją o rozstrój nerwowy. Nie potrafiła także znieść wzmożonego zainteresowania swoją osobą, chciała trzymać się na uboczu, dlatego nigdy nawet nie myślała, by na dłużej zatrzymać się w Hollywood.

- To miejsce mnie nie inspiruje – tłumaczyła, twierdząc, że czuje się Europejką i woli grać w europejskich filmach, które bardziej do niej pasują.

- Pewnie mogłabym być wielką gwiazdą w Ameryce. Ale powiedziałam, że nie ma szans, nie zamierzam zostać w tym wariatkowie.

W 1984 roku lekarze stwierdzili u niej depresję. Przez kilka lat zmagała się z chorobą.

- Cały czas żyję w strachu – mówiła w The Independent, podsumowując swoją nie najlepszą kondycję psychiczną.

Nie było jej łatwo zachować prywatność, bo prasa cały czas rozpisywała się o jej życiu uczuciowym. Mówiono, że kiedy poślubiła Bryana Southcombe, żyli w trójkącie z modelem Randallem Laurence'em; ona sama zaprzeczała temu, twierdząc, że byli przyjaciółmi i Laurence tylko u nich mieszkał. Burzliwie zakończyło się jej drugie małżeństwo, z kompozytorem Jeanem Michelem Jarre'em, które rozpadło się z powodu jego niewierności po 20 latach. O zdradach męża dowiedziała się z tabloidu.

Teraz wreszcie udało się jej osiągnąć spokój. Dawne skandale przestały ją niepokoić.

- Nie mam już żadnych ambicji – mówiła dziennikarzom. - Obecnie jestem zdeterminowana, by dożyć jak najsędziwszego wieku. Marzę, żeby zostać pra-pra-pra-prababcią.(sm/gk)