Christopher Reeve: Feralny wypadek zmienił wszystko

Reeve nie pamiętał swojego wypadku. Zgromadzeni na miejscu świadkowie opowiadali, że kiedy koń, na którym jechał aktor, miał przeskoczyć przez płotek, niespodziewanie i gwałtownie przystanął. Reeve zaplątał się w lejce, uderzył głową w przeszkodę (całe szczęście aktor miał kask jeździecki) i upadł na ziemię.

Przez kilka minut nie oddychał. Błyskawicznie wezwano pogotowie; helikopter przetransportował rannego do najbliższej placówki medycznej. Lekarze byli jednak bezsilni – Reeve uszkodził kręgosłup i choć przeżył, był sparaliżowany od szyi w dół.

Urodził się 25 września 1925 roku w dobrze sytuowanej, inteligenckiej amerykańskiej rodzinie.

Reeve uczęszczał do elitarnych szkół* i zapamiętano go jako wzorowego ucznia i studenta*. Był bystry, wysportowany i przejawiał talent w wielu dziedzinach. Już jako nastolatek próbował się usamodzielnić i sam na siebie zarabiał.

- Zacząłem pracować, kiedy miałem 15 lat, dołączyłem do związku zawodowego dwa lata później. Kiedy byłem w liceum i college'u, pracowałem w każde wakacje – mówił po latach.

Aktorstwem zainteresował się już jako 9-latek, zaliczając debiut sceniczny w jednej z amatorskich sztuk. Od tamtej pory stale rozwijał swoje umiejętności, a teatr stał się jego drugim domem.

Po raz pierwszy na małym ekranie pojawił się w latach 50., ale jego prawdziwa przygoda z filmem rozpoczęła się dopiero dobrych 20 lat później.

Popularność i uwielbienie fanów zdobył dzięki Richardowi Donnerowi, który powierzył mu główną rolę w swoim „Supermanie”.

Wypadek w 1995 roku wywrócił jego życie do góry nogami. Ale Reeve udowodnił, że zamierza walczyć do końca.

- Nigdy się nie poddawać. Nigdy nie tracić nadziei – zdradzał w jednym z wywiadów swoje motto.

Mimo swojej choroby pozostał aktywny zawodowo. Postanowił pomagać innym. Wraz z żoną założył fundację i zaangażował się w działalność charytatywną na rzecz ludzi niepełnosprawnych.

Reeve stał się bohaterem dla wielu ludzi, zwłaszcza tych ciężko doświadczonych przez życie, którzy stracili już nadzieję.

- Nie ciało jest najważniejsze. To umysł i duch czynią z ciebie człowieka – zapewniał aktor.

I choć sam nie uważał się za osobę wyjątkową, stał się wzorem do naśladowania. Jego słowa dawały innym siłę.

- Bohater to ktoś, kto pomimo słabości i zwątpienia dalej idzie naprzód, pokonując kolejne przeszkody – mówił.

Mimo choroby Reeve nie chciał rezygnować z grania. Choć miał wiele obaw, gdy tylko stan zdrowia mu na to pozwolił, wrócił na ekran. Jego rola w „Oknie na podwórze” w 1998 roku wzbudziła niemałe emocje.

- Obawiałem się, że grając wyłącznie głosem i twarzą, nie będę w stanie efektywnie opowiedzieć tej historii. Byłem zaskoczony, kiedy odkryłem, że jeśli odpowiednio się skoncentruję i pozwolę moim myślom płynąć, odmalują się one na mojej twarzy - tłumaczył aktor.

Kilka miesięcy przed swoją śmiercią powiedział:

Stan aktora stale się pogarszał.* 9 października 2004 roku nastąpiło zatrzymanie akcji serca* i Reeve zapadł w kilkunastogodzinną śpiączkę. Następnego dnia zmarł. (sm/gk)