Brytyjski aktor teatralny i filmowy, na całym świecie znany i utożsamiany przede wszystkim z postacią słynnego detektywa Herculesa Poirot – bohatera telewizyjnego cyklu ekranizacji kryminalnych powieści Agathy Christie.

Urodził się 2 maja 1946 roku w Londynie. Studiował aktorstwo w tamtejszej Academy of Music and Dramatic Arts. Karierę w zawodzie zaczynał jako aktor teatralny i zastępca dyrektora sceny małego teatru w Chester. W 1973 roku wstąpił do słynnego Royal Shakespeare Company, gdzie udało mu się stworzyć kilka udanych, szekspirowskich ról (m.in. w „Otellu”, „Burzy”, jako Tybalt w „Romeo i Julii”).

Na ekranie zadebiutował już w 1971 roku (gościnny występ w serialu kryminalnym „Public Eye”), jednak jego kariera ruszyła z kopyta dopiero dekadę później. Jego debiutem filmowym była telewizyjna „Opowieść o dwóch miastach” (1980), a pierwszym występem na dużym ekranie – rola w komedii „Misjonarz” z Maggie Smith (1982).

W kolejnych latach pojawił się w kilku znaczących produkcjach filmowych m.in. w przygodowym filmie „Greystoke: Legenda Tarzana, władcy małp” z Christopherem Pambertem i Andie MacDowell 1984, w sensacyjnym „Sokole i koce” Johna Schlesingera z Seanem Pennem i Timothym Huttonem 1985, w filmie Agnieszki Holland, opartym o biografię księdza Jerzego Popiełuszki „Zabić księdza” 1988. Pierwszą nominację do BAFTA otrzymał za drugoplanową rolę w dramacie „Świat na uboczu” z Barbarą Hershey i Timem Rothem (1988).

Od początku był jednak bliżej związany z małym, nie z dużym ekranem. W 1986 roku odebrał nagrodę Royal Television Society za trzy pierwszoplanowe, telewizyjne kreacje: w biograficznym mini-serialu „Freud” (1984), w dramacie „A Song for Europe” i komediowym serialu „Blott on the Landscape” (1985). Ponadto zagrał jedną z głównych ról w biograficznym mini-serialu historycznym „Oppenheimer” (1980), wystąpił obok Anthony’ego Hopkinsa w telewizyjnej adaptacji „Dzwonnika z Notre Dame” (1982) i Eda Harrisa w thrillerze „Ostatni niewinny” (1987).

* W 1985 roku po raz pierwszy wystąpił w ekranizacji powieści Agathy Christie wcielając się w rolę inspektora Jappa w filmie „Thirteen at Dinner” z Faye Dunaway i Peterem Ustinovem, jednak sławą okrył się dopiero jako tytułowy Herkules Poirot – słynny, belgijski detektyw w telewizyjnej serii kryminalnej, powstałej w oparciu o prozę Christie. Rola przyniosła mu co prawda jedynie jedną nominację do BAFTA TV Award, jednak została za to należycie doceniona przez publiczność, przynosząc Suchetowi międzynarodowy rozgłos i rozpoznawalność. Z postacią Poirota związany i utożsamiany jest już niemal od 20 lat, stając się najsłynniejszym i, według wielu, najdoskonalszym odtwórcą tej roli.*

* W międzyczasie zgarnął Specjalną Nagrodę Jury MFF w Istambule za pierwszoplanową kreację u boku Lisy Harrow w dramacie/romansie „Niedziela” Jonathana Nossitera (1998) oraz kolejną Royal Television Society Award, Broadcasting Press Guild Award i nominację do BAFTA za główną rolę w kostiumowym mini-serialu „Czasy, w których przyszło nam żyć” (2001).*

Ponadto pojawił się obok Kurta Russella, Stevena Seagala i Halle Berry w sensacyjnej produkcji „Krytyczna decyzja” (1996) i obok Michaela Douglasa, Gwyneth Paltrow i Viggo Mortensena w „Morderstwie doskonałym” (1998), użyczył głosu postaci Gepetta w angielskiej wersji językowej „Pinokia” Roberta Benigniego (2002) i wystąpił w znanej, brytyjskiej komedii akcji „Niezawodny plan” z Ryanem Reynoldsem (2003).

Suchet ma też na swoim koncie wiele kreacji scenicznych, m.in. w inscenizacji „Kto się boi Virginii Woolf?” (1996, London Critics Circle Theatre Award nominacja do nagrody im. Laurence’a Oliviera) i „Amadeusza” (1998, nominacja do nagrody Tony i do nagrody im. Laurence’a Oliviera).

Jest aktorem, któremu wielokrotnie powierzano kreację postaci historycznych lub biblijnych. Pojawił się m.in. jako Dino Grandi w dramacie TV „Mussolini: Nieopowiedziana Historia” (1985), Aaron w telewizyjnym widowisku biblijnym „Mojżesz” z Bene Kingsleyem (1995), Louis B. Mayer w biograficznym dramacie TV „Obywatel Welles” (1999), Napoleon w komediowym „Sabotażu!” (2000), czy tytułowy Robert „Maxwell” w biograficznej produkcji telewizyjnej (2008, nagroda Emmy).

Mimo ogromnej rozpiętości ról filmowych, które stworzył w ciągu lat kariery, żadna nie dogoniła popularnością Herkulesa Poirota. Kreacja ta wyniosła go na wyżyny popularności, ale, co z reguły idzie w parze, również zaszufladkowała. Być może rekompensatą tego faktu może być nieustanny zachwyt kolejnych już pokoleń widzów, zgodnie uznających Sucheta za idealne wcielenie słynnego, literackiego bohatera.

Komentarze

Trwa ładowanie