Duety do mety

Jej "przeciwnikiem" jest oszukany przez nią mężczyzna. Rolę tę przydzielić należało bardzo ostrożnie – nie mogła przyćmić zgarniającej śmietankę McCarthy, a jednocześnie trafić musiała do aktora o talencie komediowym. Jason Bateman to wybór idealny – z jednej strony zawodowiec, który na ekranie pojawia się od wczesnych lat 80., z drugiej aktor transparentny, potrafiący zagrać drugie skrzypce.

Duet jaki tworzą na ekranie to mieszanina sprzecznych emocji – ona jest irytująca, nadekspresyjna, ona zaś spokojny i skoncentrowany. Wiele na temat ich relacji mówi prosta scena w samochodzie, z włączonym radiem. Gdy ona śpiewa na głos kolejne piosenki, on tylko przełącza stacje, szukając tej, której nie będzie w stanie zaśpiewać. Ciąg zbudowanych na tej dysproporcji gagów spięto podwójnym wątkiem kryminalnym. Bohater Batemana musi doprowadzić oszustkę na policję, by oczyścić się z zarzutów, ale po piętach depczą im zabójcy, których ona wcześniej oszukała.

Takich historii kino zna całkiem sporo – jedne są lepsze, inne gorsze - i niewiele nowego da się o nich napisać. Nie dziwi więc, że początkowy konflikt pozwoli bohaterom wykształcić więź, której wcale nie oczekiwali – zalążek wzajemnego szacunku i specyficznie pojmowanej przyjaźni. I choć film Greena nie oferuje w zasadzie nic, czego byśmy wcześniej nie widzieli, to po schematach ślizga się z gracją. Warto, pomimo mało zaskakującej zawartości, dać tej historii szansę. Schemat jest znajomy, ale postacie całkiem nowe.