Filmy chwytające za gardło

Oto nasza subiektywna lista filmów, które podczas projekcji trzymają widza za gardło i ani na chwilę nie zwalniają uścisku

Macie swoje własne typy? Podzielcie się z nami - zachęcamy do komentowania!

"Irreversible" to drugi pełnometrażowy film Gaspara Noe, który podobnie, jak jego debiut „Sam przeciw wszystkim”, wzbudził ogromne kontrowersje na całym świecie.

"Nieodwracalne" to historia człowieka który postanawia sam wymierzyć sprawiedliwość przestępcom odpowiedzialnym za dokonanie gwałtu na jego żonie...

Obraz Noe to przede wszystkim opowieść o tym, że nasz los nie pozostaje w naszych rękach, pisze się sam. Śmierć jest nieunikniona, a czas, podobnie jak ból, radość i przyjemność to jedynie wytwór naszej wyobraźni.

Reżyser bezlitośnie obnaża istniejące tabu, bezpardonowo wymierza cios prosto w swego widza, który doświadczając zimnego studium naturalizmu, długo nie może się otrząsnąć.

„To film, który chwyta widzów i rzuca nimi o skały” – mówił po premierze "Uwolnienia" Burt Reynolds.

Początek filmu pozornie zapowiada zwyczajny film przygodowy. Oto czwórka biznesmenów z Atlanty organizuje wyprawę w niedostępne tereny Appalachów. Pragną na jakiś czas uciec od zgiełku cywilizacji i przeżyć prawdziwą męską przygodę, oddając się polowaniom i wędkowaniu. ie wiedzą, że te kilka dni w leśnej głuszy okaże się najbardziej przerażającym doświadczeniem ich życia…

"Uwolnienie" to jeden z najgłośniejszych obrazów Johna Boormana, bowiem reżyser jako jeden z pierwszych amerykańskich twórców odważył się zdemitologizować ostatni bastion tradycyjnych wartości, jakim była sielska prowincja USA.

„Gra wstępna” to jeden z licznych horrorów w bogatej filmografii japońskiego skandalisty Takashiego Miike. Obraz jest fascynującą i jednocześnie przerażającą historią producenta filmowego, który szuka żony organizując fikcyjne przesłuchanie dla młodych aktorek.

"Gra wstępna" odczytywana jest jako akt oskarżenia wobec stosunku mężczyzn (szczególnie Japończyków) do kobiet. Reżyser jednak stanowczo zaprzecza, jakoby było ono krytyką społeczeństwa. Jakkolwiek by na to nie spojrzeć – film robi piorunujące wrażenie. Thriller psychologiczny, krytyka społeczna albo jedno i drugie – "Gra wstępna" to odbezpieczony filmowy granat.

„Audition” wywołało sporo zamieszania na światowych festiwalach, zapoczątkowując wśród szerszej publiczności falę popularności japońskiego kina ekstremy spod znaku gore.

Śmiała, pełna emocjonalnego napięcia, ambitna opowieść o ludzkich losach, które krzyżują się ze sobą w Meksyku podczas samochodowej kolizji.

Film, poprzez pomysłową strukturę tryptyku i interesujący sposób narracji, odkrywa losy zdesperowanych bohaterów, którzy zostają uwikłani w nieprzewidywalne, dramatyczne sytuacje zainicjowane przez pozornie nielogiczne /niekonsekwentne/ przeznaczenie psa o imieniu Cofi.

Obraz jest pełną siły, przejmującą opowieścią o miłości, zagubieniu, karze i odkupieniu. "Amores perros" stawia prowokujące pytania o ludzką kondycję, będąc jednocześnie filmem odważnie, ryzykownie, w szokujący wręcz sposób podejmującym różne style latynoskiego kina. Rezultatem owej próby jest żywa i zawiła kombinacja klasycznych motywów zinterpretowanych w oryginalny, niezapomniany sposób.

"Nie chodzi o to, czy i jak pokazywać przemoc, ale pozwolić widzowi uświadomić sobie własny stosunek do przemocy i do sposobu, w jaki została pokazana. W Funny Games chciałem pokazać przemoc taką, jaką jest naprawdę, to znaczy niemożliwą do strawienia. Z powrotem nadaję przemocy jej realność." - mówi Michael Haneke o swoim głośny filmie z 1997 roku.

Szczęśliwe młode małżeństwo z dzieckiem odpoczywa w wiejskiej posiadłości. Drobnomieszczańską sielankę przerywa wizyta dwóch młodych ludzi o nienagannych manierach, którzy terroryzują rodzinę, a następnie rozpoczynają z nimi makabryczną grę.

Dlaczego to czynią? Jak odpowiada jeden z oprawców - skądinąd sympatyczny chłopak - "A czemu nie?".

Mroczny thriller będący pierwszym elementem "trylogii zemsty", w której skład wchodzą również "Old Boy" oraz "Sympathy for Lady Vengeance".

Dong-jin, bogaty właściciel fabryki, w której pracuje Ryu, dowiaduje się, że jego córeczka została uprowadzona. Kiedy porywacze domagają się okupu, Dong-jin bez chwili wahania spełnia ich żądanie.

Wkrótce dowiaduje się, że mimo to jego dziecko zostało zabite. Wtedy planuje krwawą zemstę.

"Pan Zemsta to klasyczna tragedia, brutalna i bizantyjska niczym „Tytus Andronikus” Szekspira. Ten film dokonuje rzeczy niemożliwej – jest okrutny, a równocześnie bardzo ludzki."

James Crawford, „Village Voice”

Film opowiada historię czterech bohaterów z Coney Island: drobnego dealera narkotyków, jego połykającej pigułki matki, dziewczyny i najlepszego przyjaciela. Wszyscy oni marzą o lepszym świecie i za wszelką cenę pragną uciec od otaczającej ich rzeczywistości.

Obraz reżysera „Pi”to hipnotyczna opowieść o ludziach, tęskniących za miłością i aprobatą. To film o samotności i zagubieniu, miłości i nadziei na rozpoczęcie nowego życia. Reżyser pokazuje nie tyle, jak działają poszczególne używki na bohaterów, co zajmuje się samym zjawiskiem uzależnienia i jego przerażającymi skutkami.

Mimo, że liczni krytycy, być może skądinąd słusznie, zarzucali twórcy rażące uproszczenia i infantylne ujęcie tematu, to sam film z miejsca zyskał status obrazu kultowego.

„Dzieciaki” podobnie, jak inne filmy Larrego Clarka - „Ken Park” czy „Wassup Rockers”, traktują o problemach młodych Amerykanów, zagubionych, pozbawionych autorytetów, nie potrafiących odnaleźć się w nowej sytuacji, jaką jest wchodzenie w dorosłość.

Film pokazuje ciemną stronę życia nastolatków z Nowego Yorku. Swój czas spędzają głównie na imprezach na których nie brakuje narkotyków, seksu i alkoholu. Jeden z nastolatków, amoralny Telly postanawia w ciągu jednego dnia zaliczyć jak najwięcej dziewic.

Jednak nie wie, że jest nosicielem wirusa HIV. Jennie jedna z tych, która straciła dziewictwo przez Tellego dowiaduje się, ze została przez niego zarażona i próbuje mu o tym powiedzieć. W końcu spotykają się na jednej z imprez...

Francuska produkcja z 1995 roku jest bezwątpienia jednym z najjaśniejszych punktów w reżyserskim dorobku Mathieu Kassovitza.

Akcja głośnego filmu obejmuje pełne 24 godziny z życia trójki przyjaciół. Żyd Vinz, Arab Said i Murzyn Hubert są niepracującymi dwudziestokilkulatkami wywodzącymi się z pod paryskiej dość niebezpiecznej dzielnicy, w której pewnego dnia wybuchają zamieszki.

Film Kassovitza stał się zapowiedzią mającej nadejść eksplozji problemu podparyskich dzielnic biedoty, ludzi wyrzuconych poza margines społeczeństwa, którzy nie umieją lub nie chcą podporządkować się regułom systemu, a swoje nieprzystosowanie i stagnację tłumaczą panującym rasizmem, represją władz i policji.

Ostatni film genialnego Pier Paulo Pasoliniego jest historią luźno opartą na powieści Markiza De Sade.

Włochy, 1944 rok. W faszystowskiej republice Salo dochodzi do porwania ośmiu młodych dziewcząt i chłopców na życzenie miejscowych dostojników. W strzeżonej willi, więźniowie zostają zdani są na łaskę i niełaskę dygnitarzy. Przy dźwiękach pianina i perwersyjnych opowieściach doświadczonych prostytutek, faszyści wprowadzają w życie swe najbardziej chore fantazje seksualne. Rozpoczyna się wielodniowy festiwal okrucieństwa, deprawacji i sadyzmu.

Bezkompromisowa metafora faszyzmu wywołała gorące dyskusje. Kopie rozpowszechniane w Niemczech były ocenzurowane – usunięto dwie najbardziej drastyczne minuty, w Kanadzie na każdy pokaz trzeba było uzyskać specjalną zgodę, a w Australii i Finlandii po prostu go zakazano.