Magazyn WP FilmGabriela Muskała dla WP: Nie lubię się powtarzać

Gabriela Muskała dla WP: Nie lubię się powtarzać

Kariera *Gabrieli Muskały nabiera rozpędu. W filmie "Wymyk" zagrała żonę głównego bohatera. Jej rola została zauważona i nagrodzona na festiwalu filmowym w Gdyni, a wkrótce na ekranach telewizyjnych pojawi się nowy serial TVP "Głęboka woda" z jej udziałem. Nam aktorka opowiada o pracy na planie z mężem, a jednocześnie reżyserem, Gregiem Zglińskim. Zdradza także, dlaczego już trzy razy grała żonę Roberta Więckiewicza.*

Źródło zdjęć: © AFP

10 listopada 2011, 13:03

- Mąż w roli szefa - to twardy orzech do zgryzienia. Nie każda żona poradziłaby sobie z taką sytuacją. Jak Pani się udało? Pytam, bo do kin wchodzi właśnie film "Wymyk" w reżyserii Pani męża Grega Zglińskiego, gdzie zagrała Pani jedną z ról.

(śmiech) Mój mąż nie jest szefem, jest raczej partnerem. Również na planie, chociaż tam ostatnie zdanie bezapelacyjnie należy do niego. Znamy się dobrze i świetnie się nam razem współpracuje. Za każdym razem jest to zresztą inne spotkanie, tak jak inna jest rola i inna filmowa opowieść. "Wymyk", to nasz kolejny wspólny projekt. Wcześniej był serial "Londyńczycy" i debiut Grega "Cała zima bez ognia".

- A propos mężów i żon. W filmie zagrała Pani żonę głównego bohatera, w którego wcielił się Robert Więckiewicz. To również nie pierwszy raz, kiedy gracie Państwo małżeństwo?

Rzeczywiście. Robert był moim mężem również w serialu "Londyńczycy". A po raz pierwszy spotkaliśmy się w rolach małżonków w Teatrze Narodowym w sztuce "Koronacja" w reżyserii Łukasza Kosa.

- Ten dobór ról to przypadek, czy reżyserzy uznali, że świetnie pasujecie na małżeństwo?

Nie mam pojęcia. Ale myślę, że odbieramy z Robertem na tych samych aktorskich falach, podobnie myślimy o naszej pracy i po prostu fajnie nam się razem gra, co przynosi dobre efekty.

- Czy często chodzi Pani do kina z ciekawości, by przekonać się jak zagrali koledzy po fachu?

Do kina chodzę przede wszystkim po to, żeby zobaczyć dobry film. Ale oczywiście ciekawi mnie też praca kolegów.

- A jeśli rola nie do końca się uda, potrafi Pani powiedzieć o tym jej odtwórcy?

To jest bardzo trudne. Zwłaszcza, że nieudana rola często nie jest tylko winą aktora. Dużo zależy od reżysera, od scenariusza a także postprodukcji, montażu. Tam można rolę ulepszyć, a nawet uratować, ale równie dobrze może ją zniszczyć. Niemniej, jeśli ktoś wprost pyta mnie o zdanie, staram się nie oszukiwać i mówić prawdę, ale nie w sposób złośliwy. Sama zresztą również tego oczekuję. Jeżeli ktoś mówi mi cokolwiek na temat mojej gry na ekranie czy na scenie, chcę, żeby to było szczere, nawet jeśli miałoby zaboleć.

- Niedługo zobaczymy Panią również w telewizji w nowym serialu "Głęboka woda" Magdy Łazarkiewicz.

To historia o pracownikach ośrodka opieki społecznej. Gram jedną z pracownic ośrodka. To bardzo ciekawy scenariusz.

- I Pani rola również jest ciekawa...

To skomplikowana postać. Była zakonnica, osoba pogubiona, otwarta na ludzi, ale jednocześnie totalnie zalękniona. Szukam ról różnorodnych, nie lubię się powtarzać, dlatego tym bardziej się cieszę z tej propozycji.

- Przygotowując się do zdjęć, zapoznała się Pani z realiami panującymi w ośrodkach pomocy społecznej?

Rzeczywiście, w przypadku tej produkcji zrobiliśmy bardzo dokładny research. Mieliśmy okazję spotkać się z pracownikami socjalnymi i posłuchać, co mówią o swojej pracy, jak do niej podchodzą. Są tacy, u których widać powołanie, ale są też tacy, którzy sprawiają wrażenie, jakby do tej pracy w ogóle się nie nadawali.

- Opieka socjalna nie cieszy się najlepszą opinią w polskim społeczeństwie...

Niestety, nie... Ten serial będzie poniekąd życzeniem, jak chcielibyśmy, żeby wyglądała. Ale, od razu zastrzegam, że nie będzie to przesłodzona laurka. Zależy nam, by stworzyć wiarygodny kawałek kina z pozytywnym przesłaniem.