Magdalena Scholl-Kalinowska: Nie tęskni za aktorstwem

Ona jednak była nieprzejednana. Wycofała się z branży i wybrała zawód zupełnie niezwiązany z filmem.

Choć dzieciństwo spędzone na planie wspomina z sympatią, nie żałuje, że tak potoczyły się jej losy (nie kryje jednak, że ma żal do nauczycieli, którzy „za karę” oblali ją na egzaminie dojrzałości), a za graniem wcale nie tęskni. To dla niej zamknięty rozdział. I śmieje się, gdy ktoś na ulicy nazwie ją „Bąblem”.

Urodziła się 18 grudnia 1969 roku w Łodzi. Karierę aktorską zaczęła wcześnie, bo już w przedszkolu – ale przez zupełny przypadek.

- Pewnego razu do przedszkola przyszli panowie z "Semafora". Rozejrzeli się po dzieciach i powiedzieli: Ty, ty i ty – opowiadała w Gazecie Wyborczej.* Na przesłuchanie, zaraz po zajęciach, zabrała ją mama.*

- Miałam na sobie "udziabaną" dżemem bluzkę i spodnie w kratkę. Inne dzieci były przyszykowane jak do komunii. Wadim Berestowski, słynny wówczas twórca filmów dla dzieci otworzył drzwi, spojrzał na tę całą wyfiokowaną czeredę i powiedział: "ty". I już.

I tak sześciolatka zadebiutowała w filmie "Najpiękniejszy na świecie".

Naturalna, urocza, utalentowana dziewczynka spodobała się ludziom z branży i już dwa lata później zaproponowano jej rolę Beaty w serialu „Rodzina Leśniewskich” (1978).

Do spółki z Tomaszem Brzezińskim, filmowym bratem Pawłem, stworzyli niezapomniany duet – „Bąble” pokochali wszyscy.* Byli tak przekonujący, że widzowie sądzili, iż faktycznie są spokrewnieni.* „Rodzeństwo” utrzymuje kontakt do dziś; Brzeziński, tak jak i Scholl, zrezygnował z obiecującej kariery w przemyśle filmowym i został dziennikarzem sportowym.

Pracę na planie School-Kalinowska wspominała z nostalgią, podkreślając, że Krystyna Sienkiewicz i Krzysztof Kowalewski nie mieli z nimi łatwo.

- Co prawda nie byli tacy, żeby nas karmić łyżeczką, nie brali nas na kolana, ale mieli do nas cierpliwość. Dużo cierpliwości. My z Tomkiem Brzezińskim, moim serialowym bratem, byliśmy przecież od diabła. A oni to znosili – opowiadała w Gazecie Wyborczej. - Na planie nie panowały takie stosunki do przytulania. Oni byli fachowcami, a myśmy za nimi podążali.

Dla Scholl pobyt na planie filmowym był wspaniałym doświadczeniem, przygodą, toteż z radością przyjmowała kolejne propozycje, którymi – po roli Bąbla – została wręcz zasypana. Ze szczególnym rozrzewnieniem wspomina występ w serialu „Kłusownik”, który porównuje do „wakacyjnej przygody”.

Tam też przeżyła jedną ze swoich pierwszych miłości.

– Kochałam się w Robercie Nawrockim, który grał mojego brata w „Kłusowniku”. Tyle że ja miałam 10 lat, a on 16. Nie spojrzał nawet na mnie. Kochaliśmy się też z Adasiem Proboszem, z którym wystąpiłam w „Jeśli serce masz bijące” – opowiadała.

W szkole radziła sobie nieźle – filmy z udziałem School kręcono zazwyczaj w lecie, podczas wakacji, toteż praca nie odbiła się na jej nauce. Ze strony szkolnych kolegów rzadko kiedy doświadczała zazdrości – rówieśnicy traktowali ją z sympatią i byli bardzo mili, cieszyli się z jej sukcesów.

- Koledzy, najpierw ze Szkoły Podstawowej nr 150 przy ul. Żwirki w Łodzi, a potem z XXI LO, bardzo fajnie podchodzili do mojej pracy w filmie, byli w porządku – opowiadała.

Nieco mniej przyjemnie wspomina za to niektórych nauczycieli. Ci – zapewne w obawie, by dziewczynce nie uderzyła do głowy woda sodowa – traktowali ją często znacznie surowiej.

- Znaleźli się tacy, którzy uważali pewnie, że jestem gwiazdą i chcieli mnie, tak prewencyjnie, ustawić do pionu. A ja nigdy gwiazdą nie byłam... - zapewniała.

Do pionu chciano ją też ustawić w liceum. Oblała maturę – co miało być ponoć karą za to, że „zamiast się uczyć”, gra w filmach.

– Przed egzaminem ustnym pani sekretarka zdejmowała mi biżuterię, związała włosy w kitkę, zmazywała makijaż, bo nie chciano, żebym zdenerwowała panią dyrektor – wspominała.

– Rok miałyśmy w plecy. Zarabiałyśmy na życie, sklejając biżuterię ze skóry – dodawała. Świadectwo maturalne otrzymały dopiero za drugim podejściem.

To wtedy School oznajmiła, że nie wybiera się do szkoły teatralnej, ale na socjologię. I zaraz potem wycofała się z branży. Twierdziła, że rozpoczęta w tak młodym wieku kariera pomogła jej podjąć decyzję. Uznała, że nie chce być aktorką „na pół gwizdka” czy „halabardnikiem w teatrze”, a wiedziała, iż nawet udział w tak wielu projektach nie gwarantował, że zostanie gwiazdą. Swoje filmowe doświadczenie potraktowała jako wspaniałą przygodę– która wreszcie musiała się skończyć.

Po latach wyznawała, że doświadczenia z planu filmowego pomogły jej w późniejszej karierze. Poznała mnóstwo osób i poszerzyła swoje horyzonty. Stała się uważną obserwatorką i nauczyła się, jak z łatwością nawiązywać kontakty – to wszystko przydało się jej podczas nowych studiów.

Obecnie School-Kalinowska jest szczęśliwą żoną i matką.Realizuje się również jako pisarka – wydała już „Gołębie umierają na dachu", a ostatnio w księgarniach pojawił się "Nowicjusz", z którego jest niezwykle dumna. W planach ma kolejną powieść.

- Jestem szczęśliwa, żyjąc bez błysku fleszy – podkreślała.
(sm/gb)