Nina Andrycz: tylko kilku osobom udało się przejrzeć jej kłamstwo

Naoczny świadek rozwiał wszelkie wątpliwości

Nina Andrycz, wybitna aktorka, nazywana królową polskiej sceny teatralnej, zmarła 31 stycznia 2014 roku. Miała 101 lat. Tylko czy na pewno?

href="http://film.wp.pl/nina-andrycz-tylko-kilku-osobom-udalo-sie-przejrzec-jej-klamstwo-6025224432948353g">CZYTAJ DALEJ >>>

Już wtedy budziło to zdziwienie jej biografów - gdyby bowiem w 1917 roku aktora miała dwa lata, nie mogłaby pamiętać tak dobrze rodzinnego domu i swojego ojca, z którym później na długo straciła kontakt.

Jak wyznawała, błędną datę – czyli rok 1915 – podała jej matka, która chciała odmłodzić córkę... by ta po wojnie łatwiej znalazła męża.

Fałszywe dokumenty aktorce wyrobiono po drugiej wojnie światowej.

- Przy sympatii AK można było zdobyć papiery, jakie się chciało. Mama domyślała się, że okupacja może potrwać lata i że jak się odejmie w kenkarcie te trzy lata, będę lepsza do zamążpójścia – opowiadała.

To również mama dbała o edukację córki – choć w domu im się nie przelewało, obie niezwykle często chodziły do teatru i opery. Wtedy kilkuletnia Andrycz pokochała aktorstwo.

Na początku lat 30. zaczęła się kształcić w warszawskiej szkole teatralnej. Tam po raz pierwszy się zakochała – w swoim wykładowcy, Aleksandrze Węgierko.

- Cała szkoła wiedziała. Nasze spojrzenia nas zdradzały. Kiedy on wchodził do klasy, to od razu szukał mnie oczami. Było mi z nim jak w raju. Łączyło nas pokrewieństwo duchowe. Jeden jego pocałunek był wart wielu płomiennych stosunków. Moja pierwsza miłość była tak romantyczna, a jej podkład erotyczny był tak wzniosły, że następne doświadczenia wyglądały... jakby słabiej – cytuje jej słowa Na żywo.

Ta zakazana miłość nie miała się jednak prawa wydarzyć. Węgierko miał bowiem żonę, której nie zamierzał opuszczać.

Andrycz zaś twierdziła, że nigdy nie przekroczyła granicy przyzwoitości. - Skończyłam szkołę teatralną jako dziewica – zapewniała.

Ta historia miała tragiczny finał – Węgierko zginął na wojnie. Andrycz nie ukrywała, że był jej pierwszą prawdziwą miłością i wspominała go do końca życia, nawet kiedy oddała rękę innemu mężczyźnie.

Gdy Andrycz rzuciła się w wir pracy, okazało się, że jej kłamstwo na temat wieku było doskonałym wręcz pomysłem.

Nie musiała się obawiać braku propozycji - a ponieważ wciąż wyglądała młodo, nie martwiła się, że ktoś przejrzy jej podstęp.

- W 1945 roku według papierów miałam niespełna trzydzieści lat, mogłam grać królowe, damy, kanalie i Chinki – śmiała się.

Po wojnie Andrycz dostała angaż w Teatrze Polskim. To tam wypatrzył ją premier Józef Cyrankiewicz.

- Był nieprzeciętnie ładny, podobny do Yula Brynnera – opisywała swojego wielbiciela w jednym z wywiadów. Ale wcale nie zamierzała wychodzić za niego za mąż.

- Józef zmusił mnie do małżeństwa. Proponowałam, że zostanę jego przyjaciółką. Powiedział: „Przyjaciółek to ja miałem dosyć w młodości, a teraz chcę żonę. Taką jak ty”. Uznałam, że jest godny tego, żeby mnie uwielbiać – przytacza jej słowa magazyn Na żywo. Wzięli ślub w 1947 roku.

Niestety, już wkrótce w ich małżeństwie zaczęły pojawiać się pierwsze zgrzyty. Cyrankiewicza zaczęła bowiem denerwować pasja żony, a teatr nazywał swoim największym rywalem. (więcej o ich burzliwym związku - tutaj)

- Byłam namawiana przez męża, by zwolnić tempo, by urodzić dziecko. Ładnie bym teraz wyglądała! Gdybym urodziła, broń Boże, chłopaka, dziś byłby synem komucha – cytuje jej słowa Na żywo.

- Kiedy jest się naprawdę gwiazdą, to nie rodzi się dzieci. Rodzi się role – mówiła.

Nie chciała zostać matką, uważała, że się do tego nie nadaje. Wszystkie ciąże usuwała, nie przejmując się protestami męża. Ich ścieżki zaczęły się rozchodzić, oboje wdawali się w liczne romanse.

- Kiedy zrozumiał, że nie urodzę, zaczął popijać. Gdybym urodziła, nasze małżeństwo przetrwałoby do grobowej deski – przytacza jej słowa Życie na gorąco. Rozwiedli się po 21 latach.

Niektórzy uważali Andrycz za kobietę zimną i wyniosłą, ale jej współpracownicy twierdzili, że była sprawiedliwa, szanowała ludzi, którzy ciężko pracują i podchodzą profesjonalnie do wyznaczonych im zadań. Tak naprawdę zależało jej tylko na teatrze.

- To jedyny mężczyzna, któremu byłam wierna przez całe życie i nigdy nie myślałam o zdradzie. W dodatku dałam mu wiele dzieci. Bo role to moje córki... piękne, szalone, mądre, głupie. Różne – przypomina jej słowa magazyn Świat i ludzie.

- Flirtowałam, i owszem. Ale wiązać się tak trwale to już nie chciałam – twierdziła. Nie miała jednak nic przeciwko zakochanym w niej adoratorom.

- Rywalizują o mnie, przynoszą kwiatki. Nadal mi się oświadczają. Ostatnio miałam dwie propozycje małżeńskie. Oczywiście obie odrzuciłam, bo nie kochałam tych ludzi – opowiadała w jednym z wywiadów.

Odeszła szczęśliwa, jako kobieta spełniona. - Robiłam to, co kochałam. Tylu mężczyzn kładło mi majątek u stóp, a ja nigdy nie przywiązywałam do tego wagi. Najszczęśliwsza byłam na scenie – opowiadała. Miała jedno życzenie – chciała, by na jej nagrobku widniał napis: „Królowa sceny Teatru Polskiego”.

Prawda o wieku Andrycz ujrzała światło dzienne dopiero po jej śmierci - choć aktorka przyznawała, że kilku osobom udało się przejrzeć jej kłamstwa. Na przykład dyrektorowi Teatru Polskiego, Arnoldowi Szyfmanowi, który zdziwił, że w ciągu sześciu lat Andrycz "postarzała się" tylko o rok. Jej prawdziwy wiek znał też Cyrankiewicz.

Andrycz nalegała, by na jej nagrobku pojawiła się data urodzin - 1912 rok. Jednak gdy zmarła, pojawił się świadek, który zapewniał, że miał w rękach dokumenty Andrycz i ma całkowitą pewność, że aktorka urodziła się dwa lata wcześniej. Jak podaje Życie na gorąco, to przyjaciółka Andrycz, która zajmowała się sprawami spadkowymi, zadecydowała, że na nagrobku pojawi się właśnie ta data.
(sm/mn)