Ronald Reagan

Niewątpliwie najsłynniejszy aktor, który został politykiem. Mimo, że najważniejszą rolą, jaką musiał odegrać w życiu była, trwająca dwie kadencje prezydentura Stanów Zjednoczonych (1981-89), ma również na swoim koncie kilkadziesiąt innych kreacji, które udało mu się stworzyć w ciągu trwającej trzy dekady kariery filmowo-telewizyjnej.

Urodził się 6 lutego 1911 roku w Tampico w stanie Illinois, dorastał w Dixon (również Illinois), dokąd cała rodzina przeprowadziła się w 1920 roku. Uczęszczał do Eureka College, gdzie pogłębiał studia z zakresu ekonomii i socjologii. Karierę w show-biznesie zaczynał jako komentator sportowy w lokalnym radiu. Do Hollywood trafił w drugiej połowie lat 30., debiutując w głównej roli w filmie „Love Is on the Air” (1937).

Nie był wybitnym aktorem i nigdy nie stał się pierwszoligową gwiazdą. Jego karierę traktuje się jako wyjątkową z uwagi na późniejszą karierę polityczną, nie ze względu na aktorstwo jako takie. Zagrał jednak w sumie bardzo wiele, nierzadko pierwszoplanowych ról, współpracował z głośnymi reżyserami (Michael Curtiz, Raoul Walsh, Don Siegel) i towarzyszył na planie wielkim gwiazdom (m.in. Barbara Stanwyck, Doris Day, Ginger Rogers, Patricia Neal, Humphrey Bogart, Bette Davis, Shirley Temple).

Miał w sobie coś z amanta, co wykorzystano obsadzając go często w filmach z romansowymi wątkami. Stworzył udane, trwałe duety z takimi aktorkami, jak: Ann Sheridan („Cowboy from Brooklyn” 1938, „Naughty But Nice” 1939, „The Angel Wash Their Faces” 1940, „Juke Girl” 1942, czy „Kings Row” Sama Wooda 1942, uznawany przez Reagana za najważniejszy występ w karierze) i Rhonda Fleming („The Last Outpost” 1951, „Hong Kong” 1952, „Tropic Zone” 1953, „Tennessee’s Partner” 1955).

Wielkorotnie zagrał u boku pierwszej żony, Jane Wyman („Brother Rat” 1938, „An Angel from Texas”, „Brother Rat and a Baby”, „Tugboat Annie Sails Again” 1940), a w 1957 roku spotkał się również z drugą małżonką, Nancy Davis na planie thrillera wojennego „Hellcats of the Navy” Nathana Jurana.* W tym samym roku otrzymał jedyną nagrodę filmową w karierze – Specjalny Złoty Glob Hollywood Citizenship Award.*

W latach 40-tych wziął udział w szeregu instruktażowych krótkometrażówek wojskowych, będąc przydzielony do oddziału filmowego Sił Powietrznych USA. Wówczas też zasłynął z występów w duecie z Errolem Flynnem w przygodowej produkcji Michaela Curtiza „Santa Fe Trail” (1940) i w dramacie wojennym Raoula Walsha „Desperate Journey” (1942).

Poza wymienionymi wyżej twórcami, kilkakrotnie współpracował również z takimi reżyserami, jak Lloyd Bacon, Lewis Seiler, Lewis R. Foster, Ray Enright, czy Allan Dwan. W latach 50-tych zyskał większą popularność, za sprawą telewizji, z którą związany był niemal od samego początku („General Electric Theater”). Jego ostatnią rolą filmową był kryminał Dona Siegela „Zabójcy” z Lee Marvinem, Johnem Cassavetesem i Angie Dickinson (1964), natomiast pożegnalną produkcją TV z jego udziałem - serial „Death Valley Days” (1964-65).

Później poświęcił się karierze politycznej, najpierw jako gubernator Kalifornii, a później, jako 40. z kolei prezydent Stanów Zjednoczonych. Reagan zasłynął jako polityk o skrajnie prawicowych, zdecydowanie antykomunistycznych i konserwatywnych poglądach. Za jego kadencji Stany Zjednoczone wyraźnie wzmocniły swoją potęgę gospodarczą, odbudowały ducha jedności i patriotyzmu, osadzając go w silnie konserwatywnej tradycji.

W 1981 roku przeżył zamach na swoje życie, mający miejsce zaledwie w 2 miesiące po objęciu fotela prezydenckiego. W tym samym roku zespół jurorów przyznających Złote Maliny nie odmówił sobie przyjemności powrotu do aktorskiej przeszłości swojego prezydenta, „wyróżniając” go specjalną nagrodą dla emerytowanego aktora w kategorii Najgorsza Kariera.

Już po odejściu na emeryturę, w 1992 roku zdiagnozowano u niego chorobę Alzheimera, a dwa lata później po raz ostatni wygłosił przemówienie do narodu, wyjaśniające przyczyny całkowitego wycofania się z życia publicznego.

Zmarł 5 czerwca 2004 roku w Los Angeles w wieku 93 lat.