TOP: 9 kultowych filmów, które miały okazać się klapą

Niektóre historie z planów wciąż zaskakują. Szczególnie, gdy chodzi o niezwykle dziś popularne, uchodzące za kultowe, filmy, w których sukces nie wierzyli nawet... ich twórcy.

CZYTAJCIE DALEJ >>>

Już od pierwszego dnia zdjęć ekipa zmagała się z ogromnymi problemami realizacyjnymi – mechaniczne rekiny psuły się nieustannie, a ich naprawy przyczyniły się do przekroczenia budżetu (zamiast czterech wydano aż dziewięć milionów dolarów). Przeciągał się też czas realizacji...

Steven Spielberg tłumaczył, że te kłopoty spowodowane są jego perfekcjonizmem, a zarazem brakiem doświadczenia – ekipa jednak była przekonana, że filmu nie skończą, produkcja okaże się totalną porażką, a swój projekt nazywali „Jaws – flaws” (flaws – wady).

O ile dziś trudno w to uwierzyć, w latach siedemdziesiąt mało kto się spodziewał, że produkcja George'a Lucasa okaże się hitem i podbije serca widzów.

Przez ludzi z branży nieśmiały i cichy Lucas uważany był za amatora, a ekipa nie traktowała go poważnie, przez co nie mógł nad nią zapanować i kierować pracami na planie bez przeszkód.

Sceptyczni byli też sami aktorzy – Alec Guinness (filmowy Obi-Wan Kenobi) twierdził, że całe to przedsięwzięcie to straszna głupota i irytowało go, że codziennie musi wygłaszać, jego zdaniem, bezsensowne i idiotyczne kwestie.

Problemów nie uniknęli też i twórcy "Supermana". Reżyser Richard Donner nieustannie kłócił się z producentami o ostateczny kształt produkcji. Chciał, by kręcona przez niego historia była "poważna" i odrzucił stworzony przez Mario Puzo (autora „Ojca chrzestnego”), zakupiony za sporą sumkę scenariusz.

Nie popisał się również Marlon Brando, który za rolę w filmie zgarnął ogromną gażę – aktor tak bardzo nie chciał występować, że otwarcie kpił z filmowców i zasypywał ich absurdalnymi propozycjami.

Aktor twierdził, że mieszkańcy Kryptonu powinni być animowani, proponował również, żeby wyglądali jak... zielone walizki. Gdy to nie wypaliło, zasugerował, by ojciec Supermana, Jor-El, był latającym zielonym bajglem, a on chętnie podłoży pod tę postać głos.

Sugestie odrzucono, zwolniono również Donnera, choć ostatecznie pozwolono mu dokończyć film.

Realizację pierwszego większego filmu Davida Cronenberga ekipa wspomina zapewne w swoich największych koszmarach.

Wszystko odbywało się w pośpiechu, kręcenie rozpoczęto przed czasem (ze względu na ulgi podatkowe), a scenariusz kończono już w trakcie zdjęć.

Aktorzy też dołożyli swoje trzy grosze. Jak wieść niesie, Jennifer O'Neill (Kim Obrist) nie wiedziała nawet, że gra w horrorze, bulwersowały ją brutalne sceny i była przerażona charakteryzacją i scenografią, zaś Patrick McGoohan (Paul Ruth) przychodził na plan pijany i nieustannie kłócił się z reżyserem.

I w tym przypadku narzekano na trudny proces tworzenia filmu, ale prawdziwym problemem okazał się otwarty konflikt między reżyserem, Ridleyem Scottem, a grającym główną rolę Harrisonem Fordem.

Scott wspominał później, że Ford był prawdziwym "wrzodem na tyłku" i stale się wymądrzał, przez co ekipa podzieliła się na dwie wrogie frakcje.

Ponoć pod koniec zdjęć na planie nie było już osoby, która nie pałałaby do filmu prawdziwą nienawiścią.

Przed problemami nie uciekł iJames Cameron, który w latach osiemdziesiątych nie uchodził jeszcze za autorytet.

Reżyser, chcąc osiągnąć upragniony efekt, zdecydowany był pracować do upadłego i musiał toczyć boje ze swoją brytyjską ekipą. Jego pracownicy "bezczelnie" upierali się, by kończyć pracę o wyznaczonej godzinie i iść do pubu na piwo.

W konflikt z Cameronem wdał się też jego asystent, Derek Cracknell, który sam chciał reżyserować i stale podważał autorytet swojego szefa, przedłużając tym samym proces produkcji.

Animowany film z 1986 roku jest dziś przez wielu fanów uważany za lepszy od tych, które wyszły spod rękiMichaela Baya.

Chociaż jeszcze podczas jego produkcji ekipa podkładająca głosy – Orson Welles, Leonard Nimoy i Eric Idle – otwarcie z niego szydziła.

Idle twierdził, że bierze udział w tym projekcie tylko dlatego, że zaproponowano mu niezłą gażę, a Welles uważał, że ta japońska kreskówka jest „żenująca”.

Mało który członek ekipy wierzył w sukces filmu Johna McTiernana – zwłaszcza, gdy zobaczono pierwsze projekty kostiumu tytułowego bohatera.

Carl Weathers (George Dillon) wspominał, że podczas zdjęć reżyser totalnie się załamał.

Również producenci stracili wiarę w swoją inwestycję, w związku z czym zatrudnili Shane'a Blacka, by był obecny na planie i w razie potrzeby szybko zmienił scenariusz.

Największym problemem okazał się tu, niespodziewanie, Johnny Depp. Ekipie z Disneya nie podobała się odgrywana przez niego postać Jacka Sparrowa i zastanawiali się nawet nad odsunięciem aktora od projektu.

Uważali, że przyczyni się do totalnej klęski filmu, a jego rola jest za bardzo ekstrawagancka. Podejrzewano nawet, że przychodzi na plan pijany i że jest homoseksualistą.

Depp chętnie podsycał konflikt, podsumowując te obawy słowami: "Przecież ja zawsze gram gejów".
(sm/kk)