"Wojna płci" [RECENZJA]: ma energię, tempo i świetną Emmę Stone, ale to wciąż zaledwie niezły film

Jest pierwsza połowa lat 70. XX wieku. Tenis przynosi coraz większe zyski, jednak nie wszyscy mogą z nich korzystać w równym stopniu. Nagrody w turniejach kobiecych są bowiem aż osiem razy mniejsze niż w przypadku mężczyzn. O prawa swoje i koleżanek walczy przede wszystkim pierwsza rakieta świata, Billy Jean King. Tymczasem podstarzały mistrz, Bobby Riggs, wpada na pomysł meczu pomiędzy nim i każdą chętną kobietą. Chce w ten sposób udowodnić, że w takim starciu zawsze zatriumfuje mężczyzna.

Początkowo King wcale nie chciała brać udziału w tym pojedynku. Dobrze rozumiała, że medialna szopka łatwo może wymknąć się spod kontroli, tym bardziej, że jej oponent z dumą nazywał się szowinistą, a kamery go kochały. Godząc się zatem na jego warunki, dawałaby mu tylko więcej okazji do ostrzeliwania sprawy, o którą walczyła. Paradoksalnie twórcy zdają się nie do końca to rozumieć, bowiem można odnieść wrażenie, że częściej, zamiast wyśmiewać Riggsa, jego poglądy oraz kolejne performance (dla "zabawy” grał na przykład z kolegą w typowo kuchennym stroju), hołubią go. Ekscesy Bobby’ego nakręcone są tak, że mają dostarczać rozrywki, w końcu - zdają się mówić twórcy - to tylko takie żarty, zupełnie nieszkodliwe, trzeba mieć trochę dystansu. Powoduje to dodatkowo, że gubią się gdzieś w tym wszystkim świetne detale: proszę zwrócić uwagę, w jaki sposób, podczas telewizyjnej transmisji, zachowuje się komentator meczu wobec swojej koleżanki. Nie wybrzmiewa również w pełni słuszne przesłanie, że kobiety powinny zarabiać tyle samo pieniędzy za wykonywanie tych samych obowiązków. King wcale nie twierdziła, że kobiety są lepsze i powinny być uprzywilejowane, walczyła o najzwyczajniejszą, najprościej rozumianą równość.

"Wojna płci" ma jeszcze kilka problemów scenariuszowych. A to z ekranu padają wzniosłe deklaracje podane w maksymalnie łopatologiczny sposób (zwłaszcza pod koniec), a to trafiają się mało przekonujące wątki. Najlepszym tego przykładem jest romans Billy Jean King z fryzjerką Marylin. Nie do końca wiadomo, czemu zapałały one do siebie uczuciem. Chociaż wydarzyło się to naprawdę, w filmie wygląda wyłącznie, jak element toru przeszkód dla bohaterki, a nie fragment prawdziwego życia. Dzieło Daytona i Faris bez dwóch zdań broni się za to aktorsko. Emma Stone jest wiarygodna zarówno wtedy, gdy pokazuje siłę oraz determinację King, jak i w momentach zwątpienia. Jeśli "Wojna płci" ma w sobie energię i tempo, to właśnie dzięki Stone, której rola powoduje, że widz może poczuć wagę sprawy, o którą toczy się gra. Nic nie można zarzucić również Steve’owi Carellowi: to on, nie reżyserzy, sprawia, że nie lubimy Riggsa i trochę nim gardzimy.

Film ogląda się dobrze, jest ładnie nakręcony i kiedy trzeba potrafi nieźle trzymać w napięciu. Same pojedynki tenisowe wyglądają na tyle dobrze, na ile to możliwe w produkcji kinowej. Sport ten wszak należy do tych, które najtrudniej przenieść na wielki ekran, nie da się w stu procentach oddać dynamiki, elegancji i siły tej gry. Nie na to powinien jednak zwracać uwagę widz. "Wojna płci" jako głos w ważnej sprawie miała wszelkie elementy, by być asem serwisowym. A tymczasem piłka ledwo przeleciała za siatkę.