Bartosz Bielenia dla WP: Oscary to dość śmieszne wydarzenie

Jestem w grupie bardzo ciekawych osób, wspaniałych młodych ludzi, którzy już zostali docenieni za swoją pracę. Możemy się dzielić ze sobą doświadczeniami i wrażeniami. Opowiadamy sobie, z czym się mierzymy czy borykamy w naszych krajach. W Berlinie są ludzie między innymi z Francji, jak i Gruzji. Przeróżne środowiska, w których przemysł filmowy jest na innym poziomie rozwoju. Berlinale daje przestrzeń na wyjątkowy networking. Chcę poznawać jak najwięcej ludzi, wyrobić sobie kontakty i wymienić się poglądami na film, sztukę i swoją przyszłość.

Do Polski wróciliśmy zaledwie tydzień temu. Przez ten czas grałem spektakle w Warszawie i przyjechałem od razu tutaj. Wracamy i są polskie Orły. Także niezła festiwalowa jazda, która trwa od Wenecji.

Idzie się dywanem, robią ci zdjęcia, z tyłu jest ścianka z papieru, na której są wydrukowane zdjęcia złotego posągu, udziela się paru wywiadów i siedzi się na siedzeniach… Zajmuje to bardzo dużo czasu, nie dają nic do jedzenia, a wszyscy mają batony proteinowe pochowane po kieszeniach w swoich garniturach, a w torebeczkach do bardzo drogich sukienek od Diora włożone orzeszki, żeby sobie coś schrupać za kulisami. Jest to dość śmieszne wydarzenie.

Zobacz też: Jan Komasa o zabawnym zdjęciu na Oscarach. "Staraliśmy się dobrze bawić"

Wokół Oscarów dzieją się o wiele ciekawsze rzeczy. Dla mnie inspirujący był pobyt w Stanach, promocja, spotykanie ludzi na niezobowiązujących imprezach towarzyszących Oscarom. Tam możemy się poznać, spędzić razem czas i porozmawiać. Na samych Oscarach nie ma na to czasu.

Wysyłamy nagrania do różnych miejsc. To proces, który musi trochę trwać. Tak w Polsce, jak i zagranicą nagrody sprawiają, że ktoś o nas pamięta i zwraca na nas uwagę, bo wie, że już przynieśliśmy dochód. Udowodniliśmy, że się da. Dalej jest przede mną praca i staranie o dobry materiał.

Nie wiem, czy to jest miejsce, w którym chciałbym żyć. Będąc tam, zdałem sobie sprawę, jak bardzo cieszę się, że jestem w Europie. Wspaniale jest spotkać się z ludźmi, z którymi dzieli się podobną wizję na kulturę i sztukę.

Dokładnie. Tam działa wielka machina. To fabryka snów, a my pracujemy raczej w dyskusyjnym klubie filmowym. Tam się liczy box office, żeby zainwestowane pieniądze się zwróciły. Takie podejście blokuje eksperymenty.

Zależy od filmu. Bywają fatalne i wspaniałe. W DC Comics mamy "Legion samobójców" oraz “Wonder Woman". Przecież od Warner Bros i DC Comics wyszedł "Joker", który jest zrobiony z fantazją i ryzykiem. Na wszystko jest miejsce.

Na razie rozwijam projekty, które pojawiły się jeszcze przed premierą "Bożego Ciała", więc bez wpływu całego tego szumu. To jest dla mnie świetne i osobiście się z tego cieszę, ponieważ dobrze jest ufać ludziom, którzy widzieli we mnie coś więcej jeszcze zanim dostałem złotą pieczątkę na czole.

Rozwijamy projekt z Kubą Piątkiem. To będzie jego debiut o chłopaku, który w 1999 roku włamuje się do telewizji i bierze zakładników. Chce wejść na antenę w prime time i coś powiedzieć. Pracuję też nad filmem na Słowacji, do którego muszę się nauczyć grać na instrumencie, a do tego na przełomie maja i czerwca rozpoczniemy próby w teatrze. Jest co robić.

Rozmawialiśmy tutaj z chłopakami z Niemiec i Estonii, że teatr jest dla nas bardzo ważny. Dzięki niemu jesteśmy gotowi eksperymentować i odkrywać siebie z każdej strony. Mamy poligon w postaci sali prób. Dla mnie jest naturalny, ponieważ trochę w nim trwam. Tam czuję się jak ryba w wodzie. Początek w filmie był dla mnie zdecydowanie trudniejszy. Powtarzanie krótkiego fragmentu sceny tyle razy zakrawa o szaleństwo. Wciąż się tego uczę.

Romeo Castellucci. Chciałbym się wybrać do jego świata.

David Lynch i Charlie Kauffman, Lars von Trier i Xavier Dolan. Interesują mnie surrealistyczne przestrzenie, ale z chęcią odwiedzę też emocjonalne światy. Jestem ciekawy tego, co mnie czeka.