Jan Kobuszewski: Kim dzisiaj jest najzabawniejszy człowiek w Polsce?

– Nawet na mnie te 55 lat robi wrażenie. Naprawdę nie wiem kiedy to przeleciało. Myślę, że fakt, że mój zawód od zawsze był moją pasją sprawił, że nie czułem ciężaru tych mijających dekad. Po prostu praca sprawiała mi wielką radość. Warto też dodać, że miałem ogromne szczęście poznawać i pracować z niezwykłymi ludźmi. Od takich artystów jak choćby Władysław Hańcza wiele się nauczyłem. A że dziś sam mogę pochwalić się dużym dorobkiem ról i statecznym wiekiem, to teraz ja mogę służyć radą i dobrym słowem młodszym kolegom.

– Oj to za duże słowo. Ale z zainteresowaniem słuchają moich rad. Może po prostu głupio im odmówić, bo jestem starszym panem? (śmiech).

– Może sądzili, że już nie żyję. A poważnie, to oczywiście miłe. Jak rozpoczynałem pracę te kilkadziesiąt lat temu, to nie było kolorowej prasy, nie było zainteresowania aktorami w takim stopniu, jak widzimy to teraz. Wówczas czekaliśmy z wypiekami czy jakiś recenzent zauważy nas w sztuce, a jeśli tak, to czy nas przypadkiem nie zmiażdży słowami.

– To jest chyba jedno z milszych aspektów naszego zawodu, to gdy ktoś spotkany na ulicy, czy w sklepie zauważy nas, przywita się, uśmiechnie i powie, że podoba mu się nasza praca. Ja zawsze się cieszę z tego. To nie tylko pochwała od najważniejszego recenzenta, czyli widza, ale i połechtanie nas samych.

– Cóż, z żoną jesteśmy małżeństwem od ponad 50 lat, więc chyba trudno byłoby nazwać mnie lekkoduchem. Myślę, że każdy człowiek powinien mieć w życiu pewne stałe. Coraz mniej docenia się wartości, które we mnie wpojono jeszcze w domu. Bóg, małżeństwo, rodzina – dla mnie to najważniejsze życiowe wartości.

– A broń Boże! Jesteśmy tak smutnym i pesymistycznie nastawionym narodem, że trzeba we wszystkich aspektach życia szukać pozytywów. Śmiech i radość to naprawdę najlepszy sposób na długowieczność i dobre samopoczucie. Ja wiem, że mamy wiele powodów do zamartwiania się, ale czarne myśli ich nie odgonią. Możecie mi wierzyć, bo jestem na tym świecie już od paru lat i sporo widziałem. Chciałbym, by Polacy postarali się częściej cieszyć. Nawet z byle czego. Czasem, gdy na poważny problem spojrzymy z humorem, to może on nam się wydać o wiele mniejszy i nie taki ważny. Myślę, że istnieje terapia śmiechem.

– By podchodzili do życia z pasją, a szczególnie do swojego zawodu.

– Aktorska dola bywa piękna ale to wcale nie jest to łatwy kawałek chleba, drodzy państwo. Gdy więc Wiktor powiedział, że zamierza iść do szkoły teatralnej to robiłem co mogłem, żeby zmienił zdanie, ale się chłopak uparł (śmiech). Żartuję. Jestem z niego dumny.

– Zdecydowanie. Przede wszystkim mam wokół siebie cudownych ludzi, moją rodzinę. Choć i nas los doświadczał, wciąż jesteśmy wszyscy razem, jesteśmy cali i zdrowi. Mogę Bogu dziękować, że zesłał mi takich ludzi.
(kk/fakt)