Judy Garland: Ofiara przemysłu filmowego

Aktorkę szprycowano środkami obniżającymi wagę oraz pobudzającymi specyfikami. Wynikiem tego była anoreksja, cztery próby samobójcze oraz uzależnienie, z którym walczyła do końca życia…

Przyjmuje się, że utalentowana aktorka była jedną z pierwszych ofiar przemysłu filmowego, który zniszczył jej życie i w konsekwencji wpędził do grobu. Niską samoocenę Judy Garland pogłębiali producenci. Wmawiano jej, że jest nieatrakcyjna, mało utalentowana i musi ciągle pracować nad swoim wyglądam.

Aktorkę szprycowano środkami obniżającymi wagę oraz pobudzającymi specyfikami. Wynikiem tego była anoreksja, cztery próby samobójcze oraz uzależnienie, z którym walczyła do końca życia…

Urodziła się 10 czerwca 1922 roku w Grand Rapids w stanie Minnessota, jako Frances Ethel Gumm. Nie miała szczęśliwego dzieciństwa – spędziła je na ciągłej tułaczce, z dala od ojca oskarżonego o seksualne przestępstwa.

Pierwsze kroki na scenie stawiała jako dziecięca członkini siostrzanego tria „The Gumm Sisters”, występując w wodewilowych sztukach.

Pod tymże szyldem dała wraz ze starszymi siostrami pierwsze występy na ekranie, w muzycznych krótkometrażówkach, powstałych tuż po wprowadzeniu dźwięku do kina („The Big Revue” 1929, „Bubbles” 1930).

Samodzielną karierę rozpoczęła w połowie lat 30., już pod pseudonimem Judy Garland. Zarówno producenci filmowi, jak i muzyczni widzieli w dziewczynie ogromny potencjał – w 1935 roku podpisała kontrakt z filmową wytwórnią MGM; rok później – z firmą fonograficzną Decca Records.

Przełomową rolą okazała się kreacja Dorotki w słynnym musicalu „Czarnoksiężnik z Oz” w reżyserii Victora Fleminga (1939).

Szesnastoletnia Garland zauroczyła publiczność kinową nie tylko naturalnym wdziękiem i grą całkowicie pozbawionej aktorskiej maniery, ale także ponadprzeciętnymi umiejętnościami wokalnymi, które zaprezentowała jako wykonawczyni filmowych przebojów, z oscarową piosenką „Over the Rainbow” na czele.

Rola Dorotki oraz występ u boku Mickeya Rooneya w „Babes in Arms” Busby’ego Berkeleya przyniosły jej Specjalną Nagrodę Akademii – Juvenile Award w 1940 roku.

„Babes in Arms” to pierwszy z sześciu filmów Berkeleya z udziałem Garland. Pozostałe to: „Strike Up the Band” (1940), „Babes on Broadway” (1941) i „Zwariowana dziewczyna” (1943) z Rooneyem oraz „Kulisy wielkiej rewii” z Jamesem Stewartem (1941) i „Dla mnie i mojej dziewczyny” z Gene’em Kellym (1942).

Począwszy od „Małego dżentelmena” (1937) rozpoczęła się cała seria występów w wokalno-tanecznym duecie z Mickeyem Rooneyem.

Prócz czterech musicali Berkeleya (m.in. „Babes on Broadway” oraz „Zwariowana dziewczyna” ), para zagrała razem w trzech filmach George’a B. Seitza („Zakochany Andy Hardy” 1938 oraz sequele z 1940 i 1941 roku) oraz dała ostatni występ cameo w musicalu „Words and Music” Normana Tauroga (1948).

Garland zasłynęła też w występów u boku Gene’a Kelly („Pirat” Vincente’a Minnellego 1948, „Summer Stock” Charlesa Waltersa 1950), Freda Astaire’a („Rewia na Broadwayu” 1946, „Parada wielkanocna” Waltersa 1948) i Franka Sinatry („Burzliwe życie Kerna” 1946).

Wystąpiła jeszcze w dwóch innych filmach wyreżyserowanych przez najsłynniejszego ze swoich pięciu mężów – Vincencte’a Minnellego - wyśpiewując słynny przebój „Have Yourself a Merry Little Christmas” w musicalu „Spotkamy się w St. Louis” (1944) i pojawiając się w wyjątkowo nieśpiewanej roli w filmie „Pod zegarem” (1945).

Kolejne lata obfitowały w długie przerwy od występów na ekranie, spowodowane* załamaniami nerwowymi, chorobą alkoholową i lekomanią.*

Każdy filmowy powrót Garland był jednak triumfalnie przyjmowany. W 1955 roku została nagrodzona pierwszym Złotym Globem oraz nominacją do Oskara i BAFTA za rolę u George’a Cukora w „Narodzinach gwiazdy”.

Po sześciu latach przerwy dołączyła do gwiazdorskiej obsady dramatu historycznego „Wyrok w Norymberdze” Stanleya Kramera, zgarniając kolejną nominację do Oskara i Złotego Globu (1961).

W tym samym roku dała też jeden ze swoich legendarnych koncertów w Carnegie Hall. Ostatnie filmy z udziałem aktorki to „Dziecko czeka” Johna Cassavetesa oraz musical „I dalej będę śpiewać” Ronalda Neame’a (oba z 1963 roku).

W latach 1963-64 była prowadzącą telewizyjny program „The Judy Garland Show”, który przyniósł jej dwie nominacje do telewizyjnych nagród Emmy.

Do końca życia koncertowała. W 1964 roku wróciła na scenę London Palladium, by wystąpić wraz z córką, Lizą Minnelli. Ostatni koncert dała w Kopenhadze w 1969 roku.

Zmarła na skutek przedawkowania barbituranów, 22 czerwca 1969 roku w Chelsea, w Wielkiej Brytanii. Miała 47 lat. Do końca życia uważała, że jest ofiarą przemysłu filmowego. (gk/mf)