Krzysztof Globisz i jego wszystkie kobiety - wywiad

Niedawno skończyłem zdjęcia do filmu „Wszystkie kobiety Mateusza”, który w tej chwili jest na etapie montażu. Jego reżyserem jest Artur „Baron” Więcek, twórca „Anioła w Krakowie” i „Zakochanego Anioła”. A autorem fantastycznych zdjęć Adam Sikora. Ja gram Mateusza.

Są cudowne! (śmiech). Moją żonę gra Teresa Budzisz-Krzyżanowska. W życiu Mateusza są też inne kobiety w różnym wieku – dojrzałe i bardzo młode. Powiedziałbym nawet... za młode (śmiech).

Przede mną trzy sztuki, realizowane niemal równolegle w trzech teatrach – u Janka Klaty, Mikołaja Grabowskiego i Krystyny Jandy. Można powiedzieć, że w najbliższym czasie będę bardzo zaabsorbowany teatrem.

Na Śląsku mieszkałem 18 lat. Potem przeniosłem się do Krakowa na studia aktorskie. I choć nadal wiele łączyło mnie z Katowicami, bo co tydzień odwiedzałem rodziców, to mimo wszystko, następowało powolne oddalenie się od tego miasta. Śląsk jednak wciąż jest dla mnie ważny, tak jak ważny jest okres pierwszych 18 lat życia. Dzieciństwo i wczesną młodość wspominam bardzo dobrze. Choć nie byliśmy bogaci, a w domu, jak to mówią, nie przelewało się, to niczego mi nie brakowało. Rodzice dbali, żeby moje dzieciństwo było w miarę stabilne, bezpieczne i radosne.

Można powiedzieć, że w mojej rodzinie tylko ja jestem czystym Ślązakiem z Górnego Śląska (śmiech). Mama urodziła się bowiem w Bielsku-Białej, tata pochodzi ze Śląska Opolskiego. Podziwiam i szanuję Ślązaków za ich pracowitość, uczciwość i piękny język. Uważam, że kraj, który ma u siebie tak wspaniałe języki jak kaszubski, góralski i śląski jest intelektualnie bogatszy. Z szacunkiem odnoszę się do kobiet na Śląsku, które żyją jakby w stanie ciągłego pożegnania. Ich mężowie schodzą pod ziemię, fedrują, i nigdy nie wiadomo czy wyjdą na powierzchnię. Dlatego szacunek dla życia jest tam tak mocny. Podobnie jak szacunek dla ciężkiej pracy. W śląskich rodzinach zawsze obowiązywała ścisła hierarchia. Nie wiem jak to wygląda w tej chwili, ale kiedyś pozycja ojca w rodzinie była niezmiernie ważna. Matka dbała o dom. Dzieci były podległe rodzicom.

Wszystko się zmienia. Od lat mieszkam w Krakowie, moja żona jest wadowiczanką. W mojej rodzinie nastąpiła więc fuzja różnych zachowań i tradycji. Z pewnością jestem człowiekiem bardziej liberalnym. Nie wychowuję swoich synów w atmosferze przymusu. Co nie znaczy, że jest to dobre rozwiązanie (śmiech). Po prostu - zmieniamy się razem z otaczającym nas światem, który przekształca się bardzo dynamicznie. To co 10 lat temu było nowością, szokiem, dziś stało się normą, a wręcz komercją.

Myślę, że obaj! Co nie znaczy, że wychowanie nie ma znaczenia. Wychowanie jest częścią kultury, czymś dodanym i sztucznym. Człowieka można wyćwiczyć, w ramach tego, co nazywamy dobrym wychowaniem. Jednak drzemiąca w nas natura zawsze wydobędzie się na powierzchnię i zainterweniuje. Trzeba mieć tylko nadzieję, że w sposób niedestrukcyjny. Zdarza się przecież, że ktoś - na zewnątrz grzeczny i kulturalny - wewnątrz jest moralnym potworem.

Są różni – jeden bardziej skryty, drugi, może dlatego, że młodszy – bardziej otwarty i nastawiony na ekspansję. Na razie cały czas im się przyglądam. Może, gdy każdy z nich skończy 50 lat - nie wiem czy dożyję! – dowiem się, co to za ziółka koło mnie chodzą (śmiech).

Kiedyś bardzo dużo chodziłem po górach. Teraz nie robię tego z dwóch powodów. Po pierwsze, nie da się wędrować po Tatrach ze względu na panujący na szlakach tłok. Po drugie, mam kłopoty z kolanami, nie mogę więc sobie pozwolić na absorbujące wycieczki. Wcześniej przeszedłem jednak wszystkie góry w Polsce i dużo gór w Niemczech. Poza tym przejechałem spory kawał świata. Najczęściej były to jednak wyprawy z teatrem, podczas których nie mogłem się poczuć traperem. Poznałem Amerykę Południową i Północną, Europę, trochę Azji. Ale to, że ktoś gdzieś był, nic nie znaczy. Ważne czego się nauczył i czego doświadczył.

Obecnie jestem na etapie separacji. Oczywiście, nie małżeńskiej (śmiech), lecz ze światem i podróżami. Jestem aktorem, który za sprawą swojej pracy codziennie obcuje z ludźmi, dlatego mój prywatny czas najchętniej przeżywałbym w samotności. Z dala od ludzi, ewentualnie w towarzystwie grona zaufanych, bliskich osób.

Podróże przestały mnie fascynować. Poza tym nie stać mnie na nie. To znaczy - stać mnie na to, żeby pojechać do każdego miejsca w Europie, Azji czy Afryce, do hotelu o średnim standardzie. Szkopuł w tym, że to mnie nie interesuje.

Potężna podróż - z plecakiem i jeepem w roli głównej - w rejony, które nie są objęte ofertą biura podróży. Podejrzewam, że jest to bardzo drogie przedsięwzięcie, ewentualnie wymaga sporego wysiłku organizacyjnego, a na to nie mam ani czasu, ani ochoty. W związku z czym moje obecne podróże odbywają się raczej w obrębie mojej głowy. Poza tym dziś bardziej fascynuje mnie świat zwierząt...

Zawsze byłem za naturą. Kultura się zmienia. To, co dziś jest wyznacznikiem kultury, kiedyś mogło uchodzić za coś obrzydliwie niekulturalnego. Niestety, jesteśmy więźniami kultury.

Kiedy wysyłałem maila. W treści poinformowałem mojego adresata, że wysyłam mu załącznik. Klikam, a komputer, pyta mnie, czy do tego maila nie powinien być dodany załącznik? Patrzę – faktycznie zapomniałem o załączniku! Skąd on to wie? Bystra, bezczelna maszyna – twór kultury – posiada program, który czyta moje maile! Jestem więźniem przedmiotu, który zaczyna mną władać.

Tym razem tak, ale ja nie chcę być inwigilowany przez przedmiot (śmiech). Mnóstwo ludzi chodzi teraz z aparatami fotograficznymi. Mam wrażenie, że to nie oni wybierają obiekt fotografowania, lecz że to ów „obiekt” wymusza na nich zdobienie zdjęcia. Sztuka uwodzenia.

Tak i przywiozłem stamtąd zabawną historyjkę, którą opowiadam teraz studentom aktorstwa. W Hollywood naprzeciwko Kodak Theatre, czyli miejsca gdzie wręczają Oscary, znajduje się mnóstwo sklepików z pamiątkami. Wszedłem do jednego z nich, w którym można było kupić pamiątkowego Oscara. Mężczyzna, który tam sprzedawał, zorientował się po moim akcencie, że nie jestem Amerykaninem. Kiedy usłyszał, że pochodzę z Polski, zapytał: „Kim Pan jest w Polsce?”. „Jestem aktorem” - odpowiedziałem. „To wiem – on na to - ale, co Pan robi? Ja też jestem aktorem” (śmiech). To bardzo pouczająca anegdota, którą przywiozłem z Hollywood. Aktorstwo jest niezwykle okrutnym zawodem. Z łatwością może wypluć człowieka.

Rozmawiała Ewa Jaśkiewicz/AKPA Polska Press

**[

Niedaleko pada jabłko od jabłoni ]( http://film.wp.pl/najseksowniejsze-matki-i-corki-duzego-ekranu-6025273914229377g )*
*[

Dołącz do nas na Facebooku! ]( http://www.facebook.com/filmwppl )*
*[

Emmanuelle - ikona erotyki po latach ]( http://film.wp.pl/pamietacie-czarna-emanuelle-zobaczcie-jak-sie-zmienila-6025274286928513g )*
*[

Co się stało ze słodkimi bliźniaczkami? ]( http://teleshow.wp.pl/blizniaczki-olsen-skonczyly-25-lat-6026604625773185g )*
*[

Prawdziwe nazwiska polskich gwiazd! Wstyd? ]( http://film.wp.pl/prawdziwe-nazwiska-polskich-gwiazd-6025274598372481g )*
*[

Spis grzechów Kuby Wojewódzkiego ]( http://teleshow.wp.pl/spis-grzechow-kuby-wojewodzkiego-6021644374000769g )**