Seksbomby demoludów

Swą urodą i artystycznym emploi dorównywały zachodnim gwiazdom, wywołując w krajach bloku wschodniego prawdziwą sensację. Do nich również wzdychali nasi rodzice i dziadkowie, kiedy oglądali w kinach „Lecą żurawie” czy „Moskwa nie wierzy łzom”

To, że nasz kraj od zawsze był wylęgarnią wspaniałych aktorek, wie chyba każdy. Tyszkiewicz, Braunek czy Dymna – to tylko niektóre z całego zastępu pięknych i utalentowanych artystek. Jednak Polska nie ma monopolu na zniewalające i równie uzdolnione gwiazdy dużego ekranu… Dzisiaj przedstawiamy wam nasze ulubione aktorki z byłych demoludów. Swą urodą i artystycznym emploi dorównywały zachodnim gwiazdom, wywołując w krajach bloku wschodniego prawdziwą sensację. Do nich również wzdychali nasi rodzice i dziadkowie, kiedy oglądali w kinach Lecą żurawie czy Moskwa nie wierzy łzom.

Słynna radziecka aktorka, tancerka i śpiewaczka. Pochodziła z rodziny szlacheckiej – jej ojciec był wysoko postawionym prominentem w rosyjskim ministerstwie wojny.

Młoda Orłowa porzuciła naukę w konserwatorium i poświęciła się swoim marzeniom – została aktorką.

Nieśmiertelną sławę przyniosła jej rola w kultowej komedii „Świat się śmieje”, w reżyserii Grigorija Aleksandrowa, który prywatnie był jej mężem.

Artystka zmarła w 26 stycznia 1975 roku w Moskwie. Po jej śmierci jeden z jugosłowiańskich statków polarnych został ochrzczony jej nazwiskiem.

Chyba najsłynniejsza i najpiękniejsza aktorka, która przyszła na świat w byłym ZSRR. Tatyana Samojlova urodziła się w 1934 roku w Leningradzie, w rodzinie aktora Jewgienija Samojłowa. Skończyła studium baletowe w Moskwie, ale zamiłowanie do aktorstwa zwyciężyło.

Uznanie międzynarodowej publiczności przyniosła jej bez wątpienia rola w filmie „Lecą żurawie” z 1957 roku. Samojlova do tego stopnia oczarowała jury festiwalu w Cannes, że została wyróżniona „Nagrodą Specjalną”.

Artystka zniknęła z show-biznesu w połowie lat 70. ubiegłego wieku, by powrócić na ekrany w 2000 roku. Po raz ostatni widzowie mogli zobaczyć ją na ekranie w 2006 roku, w filmie „Daleko ot Sanset bulvara” w reżyserii Igora Minaieva.

Aktorka, której sławę przyniósł film „3+2”, to weteranka radzieckiej kinematografii. Fateyeva wystąpiła w blisko trzydziestu produkcjach, a szczyt jej popularności przypadł na lata 70. i 80.

Artystka nadal pojawia się w filmach. W 2010 roku Fateyeva pojawiła się w filmie nowelowym „Moskwo, kocham Cię”. Aktorka znana jest nie tylko dzięki swoim ekranowym kreacjom.

Jej drugi mąż, Boris Yegorov, był… jednym z pierwszych radzieckich kosmonautów.

Jedna z najbardziej wziętych radzieckich aktorek, która wzbudzała zachwyt zarówno sekretarzy partyjnych, jak i proletariatu. Gurczenko była tytanem pracy. Od czasu swojego filmowego debiutu z 1956 roku („Droga do prawdy”, reż. Yan Frid) pojawiła się przed kamerą aż 61 razy.

Sławę przyniósł jej udział w drugim filmie, „Nocy karnawałowej” w reżyserii początkującego Eldara Riazanowa. Najbardziej znanymi produkcjami, w których wystąpiła są "Pięć wieczorów" , „Syberiada” oraz świetnie przyjęty „Dworzec dla dwojga”. Artystka zmarła 30 marca 2011 roku. Przyczyną śmierci był atak serca.

Urodzona w 1951 roku Irina Ałfiorowa była prawdziwym objawieniem w szarych demoludach. Międzynarodowy rozgłos przyniósł jej udział w serialu „Droga przez mękę”.

Jej delikatna uroda i pięknie wyrzeźbione ciało wzbudziły wśród widzów prawdziwą sensację. W 1985 roku Ałfiorowa zszokowała blok wschodni, kiedy zgodziła się wystąpić w scenach rozbieranych, w jugosłowiańskiej produkcji pt. „Listy miłosne z premedytacją”.

W 1997 roku Jerzy Stuhr, ponoć prywatnie wielbiciel pięknej aktorki, obsadził ją w swoich Historiach miłosnych.

Alisa Frejndlikh to również wielkiej klasy artystka, która zdominowała masową wyobraźnię obywateli demoludów.

Urodzona w 1934 roku w Leningradzie aktorka wystąpiła w czterdziestu sześciu produkcjach, z których najważniejsze to „Stalker” , „Romans biurowy” oraz „Agonia”.

W 1981 roku Frejndlikh została uhonorowana tytułem narodowej artystki ZSRR.

W 1980 Alentowa dołączyła do zaszczytnego grona najpopularniejszych radzieckich aktorek za sprawą brawurowego występu w romansie obyczajowym „Moskwa nie wierzy łzom”.

Urodzona w 1942 roku artystka pochodzi z rodziny o aktorskich tradycjach. W 1961 roku rozpoczęła naukę w szkole aktorskiej przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (ros. МХАТ). Tu poznała swojego przyszłego męża - aktora i reżysera, Władimira Mieńszowa.

Choć Brylska urodziła się w Polsce i tu zrobiła największą karierę, to aktorka była również popularna w całym bloku wschodnim.

W latach 70. ubiegłego wieku była czołową amantką demoludów, występując w filmach produkcji radzieckiej, bułgarskiej, niemieckiej i czechosłowackiej.

Dzięki roli w obrazie „Ironia losu” (1975, reż. Edgar Riazanow), Brylska została najpopularniejszą polską aktorką w krajach byłego bloku komunistycznego. (gk/mf)