Szklane usta
Bohaterem filmu jest poeta. Leczącego się w szpitalu psychiatrycznym młodego mężczyznę poznajemy dzięki, jak mówi reżyser, Lech Majewski, „przekrojowi przez mózg”, którym są oglądane obrazy.
Sny, obsesje, urojenia, a także szpitalna rzeczywistość i powidoki przeszłości – każda kolejna scena unosi widza w strumieniu świadomości i podświadomości bohatera. Wspomnienia, pragnienia, bolesne traumy.
Majewski przekonuje, że świat imaginacji jest dużo bogatszy od rzeczywistości. Można nie ruszać się z miejsca, a jednocześnie żyć intensywnie.
Symultaniczny bieg różnych obrazów i wydarzeń jest znakiem sprzeciwu reżysera wobec linearnej narracji. Majewski odrzuca też samą narrację prowadzoną przy użyciu języka. Nie padają tu żadne słowa, pomocą w doświadczeniu całości jest tylko muzyka.
Szklane usta
| Tytuł originalny | Szklane usta | 
| Gatunek | dramat | 
| Kraj produkcji | Polska | 
| Rok produkcji | 2006 | 
| Czas trwania | 115 min. | 
| Obsada |