Billy Bob Thornton

Urodził się 4 sierpnia 1955 roku w Hot Springs w stanie Arkansas, jako William Robert Thornton. Wychowywał się w niezamożnej rodzinie, jako najstarszy z czwórki braci.

Karierę w show-biznesie zaczynał jako muzyk – perkusista i wokalista grupy Tres Hombres. Kontynuując muzyczne pasje również podczas pobytu w Los Angeles, gdzie przeprowadził się wraz ze szkolnym kolegą, Tomem Eppersonem pod koniec lat 70-tych, przez kilka lat bezskutecznie próbowali sprzedać scenariusze ich wspólnego autorstwa oraz rozpocząć aktorską karierę. Na szczęśliwą passę musiał jednak trochę poczekać.

Jako aktor debiutował dopiero w 1987 roku w rozpowszechnianym wyłącznie na video horrorze „Myśliwska krew”.

Dwa lata później pojawił się u boku Adama Sandlera w komedii „Ahoj dziewczyny” (1989), by po „żołnierskim” epizodzie w „Dla naszych chłopców” (1991) Marka Rydella dać się zauważyć w większej roli w filmie sensacyjnym „Jeden fałszywy ruch” (1992), do którego scenariusz napisał wspólnie z Eppersonem.

** Wystąpił w znanych produkcjach: „Niemoralna propozycja” (1993) Adriana Lyne’a, „Na zabójczej ziemi” (1994) Stevena Seagala i „Truposz” (1995) Jima Jarmuscha, by chwilę później odnieść sukces dzięki „Bliznom przeszłości” (1996) z Robertem Duvallem.**

Film przyniósł mu Oscara za scenariusz, nominację do Nagrody Akademii za Najlepszą Rolę Męską, Independent Spirit Award dla Najlepszego Filmu oraz kilka nagród krytyków.

Przede wszystkim sprawił jednak, że o Thorntonie zaczęło być głośno w środowisku.

W 1997 roku Duvall zrewanżował się koledze, zapraszając go na plan filmu „Apostoł” we własnej reżyserii.

Później Thornton wystąpił m.in. w „Armageddonie” (1998) z Brucem Willisem, w „Barwach kampanii” (1998) Mike’a Nicholsa oraz w thrillerze kryminalnym „Prosty plan” Sama Raimiego (1998, nominacja do Oscara i Złotego Globu za Najlepszą Rolę Drugoplanową, liczne nagrody krytyków), a w latach 2000-2001 ponownie stanął po drugiej stronie kamery, realizując kolejno: „Rącze konie” i czarną komedię „Zdrowie taty”.

Mimo gwiazdorskiej obsady zarówno pierwszego (Penélope Cruz, Matt Damon), jak i drugiego filmu (Laura Dern, Jamie Lee Curtis, Ben Affleck), nie cieszyły się one zbyt dużą sławą.

Większym echem odbił się powstały w oparciu o scenariusz duetu Thornton- Epperson obraz „Dotyk przeznaczenia” (2000) w reżyserii Sama Raimiego.

** Początek nowego tysiąclecia to szczytowy okres popularności aktora, głównie ze względu na budzące medialne zainteresowanie małżeństwo z Jolie oraz występy w tak znanych produkcjach, jak komedia kryminalna Barry’ego Levinsona „Włamanie na śniadanie” z Brucem Willisem i Cate Blanchett (2001, nominacja do Złotego Globu), „Człowiek, którego nie było” braci Coen (2001, nominacja do Złotego Globu), „Czekając na wyrok” (2001) Marka Forstera z Oscarową Halle Berry i Heathem Ledgerem, znana komedia „Bad Santa” (2003, nominacja do Złotego Globu), czy epizod w roli prezydenta USA w komedii romantycznej „To właśnie miłość” (2003) z Hugh Grantem.**

W 2003 roku ponownie spotkał się z braćmi Coen na planie „Okrucieństwa nie do przyjęcia” z George’em Clooneyem i Catherine Zetą Jones.

To także rok rozwodu z piękną Angeliną i jednoczesny spadek popularności aktora, który od tej pory pojawiał się co prawda regularnie na ekranie, jednak w mało znaczących filmach, takich jak m.in. historyczny western „Alamo” (2004), dramat sportowy „Światła stadionów” (2004) i w komediach: „Drużyna specjalnej troski” (2005) Richarda Linklatera, „Szkoła dla drani” (2006), czy „Facet od W-F’u” (2007). W 2009 roku zagrał w filmie “Informers”, a rok później w “W pogoni za zemstą”.

W 2004 roku otrzymał swoją gwiazdę na Hollywood Walk of Fame.