Popularny aktor komediowy, który rozgłos uzyskał przede wszystkim dzięki telewizyjnym występom – w szczególności zaś, dzięki głównej roli u boku Shelley Long w sitcomie „Zdrówko”, z którym związany był przez ponad dekadę. Jako jeden z nielicznych pojawił się we wszystkich 273 odcinkach serialu, niemal każdy sezon wieńcząc nagrodą lub przynajmniej nominacją do Złotego Globu i Emmy.

Urodził się 29 grudnia 1947 roku w San Diego w stanie Kalifornia, dorastał nieopodal Flagstaff w stanie Arizona. Przez dwa lata studiował na Stanford University, jednak przeniósł się na inną uczelnię, ostatecznie kończąc studia aktorskie na Carnegie-Mellon University.

Karierę zaczynał od występów na scenie i w reklamie. Na ekranie zadebiutował dopiero siedem lat po ukończeniu studiów w serialu „Somerset” (1975), zaś debiutem filmowym był kryminał „Cebulowe pole” (1979).

* Potem zagrał jeszcze m.in. u boku Kathleen Turner i Williama Hurta w kryminalnym „Żarze ciała” Lawrence’a Kasdana (1981), zanim nadeszła przełomowa rola Sama Malone’a w sitcomie „Zdrówko” (1982-93), która przyniosła mu ogromną popularność i rozpoznawalność. W ciągu 11 lat spędzonych na planie tej produkcji, uzbierał aż 9 nominacji do Emmy i 8 nominacji do Złotego Globu, dwukrotnie zgarniając po każdej z tych statuetek (w 1990 roku dostał zarówno Emmy i Złoty Glob, w 1991 – Złoty Glob, w 1993 – Emmy).*

Pierwszy Złoty Glob w karierze przyniosła mu jednak nie komediowa, a dramatyczna kreacja u boku Glenn Close w filmie TV „Amelia” (1984).

W 1986 roku zadebiutował jako producent wykonawczy oraz wystąpił w głównej roli w dramacie TV „W obronie dziecka”. W tym samym czasie coraz częściej pojawiał się też na dużym ekranie, dając komediowe występy: u Blake’a Edwardsa w „Niezłym bajzlu” (1986), obok Toma Sellecka i Steve’a Guttenberga w filmie „Trzech mężczyzn i dziecko” (1987) i sequelu „Trzech mężczyzn i mała dama” (1990), wraz z Isabellą Rossellini w „Kuzynach” Joela Schumachera (1989) i z Whoopi Goldberg w „Made in America” (1993). W 1989 roku miał okazję zagrać syna Jacka Lemmona i ojca Ethana Hawke’a w adaptacji whartonowskiego „Taty”, a w 1994 wcielił się w postać ojca Macauleya Culkina w komedii „Potyczki z tatą”. Rok 1994 to także pierwsze spotkanie z przyszłą żoną, Mary Steenburgen na planie filmu „Pontiakiem na księżyc”.

Później zagrali razem w takich telewizyjnych produkcjach, jak: mini-serial na podstawie powieści „Podróże Guliwera” Jonathana Swifta (1996), sitcom „Ink” (1996-97), dramat sci-fi „Rozmowy z zaświatami” (2002), komedia romantyczna „It Must Be Love” (2004) i komedia kryminalna „Nobel Son” (2007).

W 1998 roku załapał się do obsady słynnej produkcji Stevena Spielberga „Szeregowiec Ryan” oraz został gwiazdą kolejnego, głośnego serialu komediowego „Jak pan może, panie doktorze?” (ang. „Becker”), z którym związał się na sześć kolejnych lat, w 2001 roku zgarniając jeszcze jedną nominację do Złotego Globu. To nie jedyna serialowa rola lekarza w karierze Dansona - w 2006 roku zagrał doktora Hoffmana w „Terapii grupowej”.

Danson ma na swoim koncie udane występy w kilku głośnych dramatach TV (m.in. „Wojna w Zatoce” z Jennifer Jason Leigh i Brianem Dennehy 1998; poruszający temat kościelnych seks-afer film „Our Fathers” z Brianem Dennehy i Christopherem Plummerem 2005, „Rycerze południowego Bronxu” 2006).

* W 2006 roku był jednym z producentów oraz wziął udział w filmie „Bye Bye Benjamin”, będącym debiutem reżyserskim i scenopisarskim przybranego syna, Charliego McDowella. Ostatnim głośnym serialem z udziałem aktora są kryminalne „Układy” z Glenn Close (2007-2009, nominacja do Emmy i Złotego Globu), zaś jednym z ostatnich występów na dużym ekranie – rola w komedii „Skok na kasę” z Diane Keaton, Katie Holmes i Queen Latifah (2008).*

Komentarze

Trwa ładowanie