Znana przede wszystkim z ról komediowych polska aktorka telewizyjna, filmowa, estradowa i teatralna. Wieloletnia przewodnicząca Sekcji Estrady ZASP-u.

Urodziła się 16 kwietnia 1923 roku w Warszawie. W czasie wojny była uczestniczką Powstania Warszawskiego jako łączniczka batalionu „Kiliński”. Ukończyła Szkołę Tańca Artystycznego Janiny Mieczyńskiej w Łodzi. W latach 1945-47 podjęła tam pracę pedagogiczną i choreograficzną, występując jednocześnie jako tancerka i piosenkarka w teatrach Domu Żołnierza i Syrena.

W kolejnych latach występowała w Teatrze Narodowym pod dyrekcją Juliana Tuwima (1947-49), a następnie - w Teatrze Wojska Polskiego (późniejszy Dramatyczny). W latach 1952-65 (z czteroletnią przerwą) była z kolei aktorką Teatru Syrena. W międzyczasie należała do ekipy teatru „Buffo”, gdzie działała nie tylko jako aktorka, ale również w charakterze reżysera i choreografa, oraz podjęła występy w kabarecie „Szpak” i „Podwieczorek przy mikrofonie”. W latach 1962-64 była też wykładowcą interpretacji piosenki w Szkole Muzycznej im. Chopina w Warszawie, zaś w okresie 1966-80 należała do zespołu teatru „Komedia”.

Z filmem związana jest od lat powojennych. Jej debiutem był udział w słynnej komedii Leonarda Buczkowskiego „Zakazane piosenki” (1946). Ponownie spotkała się z reżyserem w 1948 roku na planie kolejnego powojennego przeboju - „Skarb”. W międzyczasie zagrała też w głośnym obozowym filmie Wandy Jakubowskiej „Ostatni etap” (1947).

Po ponad 11 latach przerwy powróciła na ekrany rolą u Jerzego Passendorfera w filmie pod znamiennym tytułem „Powrót” (1960). Rok później wystąpiła w jednej z głównych ról w „Samsonie” (1961) Andrzeja Wajdy. Nadal grała też u Buczkowskiego (w „Czasie przeszłym” 1961, w „Smarkuli” 1963).

W latach 60-tych zasłynęła jako gwiazda małego ekranu, zdobywając popularność dzięki jednej głównych ról w serialu „Wojna domowa” Jerzego Gruzy (1965). W 1970 roku ponownie zagrała u Gruzy w komedii „Dzięcioł” z Wiesławem Gołasem i Violettą Villas.

W 1975 roku wcieliła się w postać Anieli Dulskiej w „Dulskich” Jana Rybkowskiego - ekranizacji słynnego utworu Gabrieli Zapolskiej, wzbogaconej o kilka innych wątków z jej twórczości i ujętej w formę stylowego wodewilu „retro”.

Wielokrotnie brała udział w produkcjach dla dzieci i młodzieży („Samochodzik i templariusze” 1971, „Podróż za jeden uśmiech” 1972, „Na tropach Bartka” 1982). W 1985 roku zagrała jedną z ważniejszych ról w komedii erotycznej Romana Załuskiego „Och, Karol”, w 1990 – w psychologicznym filmie „Femina” Piotra Szulkina, za rolę w którym otrzymała nominację do nagrody aktorskiej na FPFF w Gdyni, a w 1991 – w głośnej komedii Sylwestra Chęcińskiego „Rozmowy kontrolowane” oraz u Juliusza Machulskiego w sensacyjnym „VIP-ie”.

Często pojawiała się w mniejszych lub większych rolach w różnych filmach TV (jako Krzeszowska w „Lalce” 1977 Ryszarda Bera, Celina Powroźna w „40-latku” 1976 Jerzego Gruzy i kontynuacji serialu z 1993 roku, pani psycholog w „Rodzinie Leśniewskich” 1978), by wreszcie w latach 90-tych rozpocząć swoją przygodę z serialem „Złotopolscy” (1997), gdzie już od dziesięciu lat wciela się w komiczną postać apodyktycznej Eleonory. W latach 1960-64 rokrocznie nagradzana była Srebrną Maską w plebiscycie „Ekspressu Wieczornego” na najpopularniejszego aktora telewizyjnego, a w 1966 roku otrzymała Złotą Maskę w tymże plebiscycie.

W 1979 roku, za swoją działalność artystyczną została uhonorowana Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz odznaką „Za zasługi dla Warszawy”. W 1996 roku otrzymała Prometeusza - Nagrodę Artystyczną Polskiej Estrady za szczególne osiągnięcia dla sztuki estradowej oraz odznaczenie państwowe - Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

W 2001 roku odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd, podczas VI Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach. Jest jednym z Kawalerów Orderu Uśmiechu. W 2008 roku zagrała w filmie obyczajowym pt. "Niezawodny system", a rok później w "Ostatniej akcji".

Komentarze

Trwa ładowanie