Asterix, jakiego znacie i kochacie

Ale nasz latający przyjaciel to tylko pierwszy, skromny dowód na to, że film ten jest nowoczesny, przebojowy, w pełni zawieszony w XXI wieku, choć przecież dotykający bardzo odległych czasów. I co ciekawe jest to zupełnie odrodzony komiks, który po raz pierwszy dotyka tego wszystkiego, czego wcześniej przy dziewięciu adaptacjach nie udało się dotknąć.

Nie jestem znawcą tematu, nigdy nie rozczytywałem się w tej komiksowej historii, dlatego postaram się, aby moje myśli gdzieś nie pobłądziły. Pisząc o tym, co zaobserwowałem, co poznałem i co przednio mnie ubawiło. Twórcy filmu postawili sobie przede wszystkim za punkt honoru wlać uczucia w dusze naszych bohaterów, podkreślić ich wyjątkowość, stworzyć film, choć animowany, to jednak taki, który śmiało może konkurować z dużymi produkcjami fabularnymi.

Bo jest tu i wątek miłosny, romantyczny, są efekty specjalne, jest Esemesix, komórkowy gołąb pocztowy, są lasery uderzające w niebo w knajpie Wikingów. No i mamy Abbę i Trendixa, naszych młodych gniewnych, to wokół nich rozgrywa się ta zabawna historia, to ich buntownicze dusze są powodem problemów, ale i dobrej zabawy. To dzięki niepozornemu Trendixowi Wikingowie wpadają w konsternację, nie chcą łupić i grabić i to on odkrywa w sobie męskiego ducha, całkiem przypadkiem, dzięki Abbie.

To, co warte też podkreślenia, a co uwydatniają kinowe afisze, jest to najdroższa animowana produkcja w Europie. Nie jest to animacja… jaką znamy ze „Shreka” na przykład, co nie zmienia faktu, że jest równie dobra. Po prostu jest inna, stworzona w inny sposób, z wykorzystaniem innych środków technicznych i stylistycznych. Taka, która może i powinna się podobać. Mnogość tu ciekawostek technicznych, ale może wspomnę jedynie, że w przedsięwzięcie zaangażowanych było około 500 osób z kilku europejskich krajów, a sam film powstawał prawie cztery lata.

A tak naprawdę dobra oprawa muzyczna, interesujące teksty padające z ust naszych bohaterów, komedia romantyczna w najlepszym wydaniu, choć trudno film animowany nazwać takim gatunkiem, a jednak tak jest w istocie. I tak się czułem, jakbym oglądał komedię romantyczną z Galami i Wikingami w tle.

Myślę też, że nie można było lepiej dopasować polskich „głosów”, które pojawiają się w „Asterixie”. Genialny Wiktor Zborowski, jako Obelix, zaskakująco dobra Doda w swoim debiucie w roli zbuntowanej córki wodza Wikingów, Abby i wreszcie sprawca wszystkich nieszczęść, tchórz nad tchórze, chuderlawy Trendix, Maciej Stuhr. Im, ale nie tylko im, zawdzięczamy przednią zabawę, a ja w jakiś sposób wyróżniam tu Obelixa. Wiktor Zborowski rozbawił mnie do łez.

Cóż, dobre słowa już padły, teraz biegusiem do kina, zająć dobre miejsca i szeroko otwierać buźki w uśmiechu. Czeka Was dobra zabawa, ubaw po pachy i teksty, które zapewne zawojują na jakiś czas polskie ulice. Tak to wygląda, niech moc będzie z Wami i kamyki Obelixa.