Dominika Ostałowska: trudne decyzje przysporzyły jej wielu wrogów

Wychowała się w rozbitej rodzinie. Ojciec, ceniony aktor teatralny, rzadko kiedy miał dla niej czas; zamiast spędzać czas z córką, wolał sięgnąć po butelkę. Tylko dzięki pomocy ukochanej mamy udało się jej przetrwać najgorsze chwile – trudne dzieciństwo, a później własny rozwód i nowy związek, który przysporzył jej wielu wrogów i zraził do niej środowisko artystyczne.

CZYTAJ DALEJ >>>

Ojciec Dominiki, Ryszard Ostałowski (na zdjęciu), w latach 70. i 80. był cenionym i rozpoznawalnym aktorem. Ukończył studia na stołecznej PWST i przez pewien czas był związany z Teatrem Narodowym. Na dużym ekranie zadebiutował w 1955 roku w filmie nowelowym zatytułowanym „Trzy starty”. Zagrał również w „Potopie”, „Trędowatej” czy „Młynie Lewina”. Jego żoną została Irena, dziennikarka.

Pierwsze lata swojego dzieciństwa Ostałowska wspominała zresztą z rozrzewnieniem – tata zabierał ją ze sobą na próby, w przerwach mogła bawić się rekwizytami, a podczas przedstawień siedziała w budce suflera. To właśnie ojciec twierdził, że jego córka ma wielki talent i w przyszłości zostanie cenioną aktorką.

Nie miała żalu do rodziców o to rozstanie. Przyznawała, że choć jej ojciec był „dobrym i uczciwym człowiekiem”, nie radził sobie z własnym życiem.

- Przed problemami uciekał w alkohol. Mama postąpiła słusznie, podejmując decyzję o rozstaniu. Dzięki temu nasze życie było spokojniejsze – zwierzała się w Tinie.

Ostałowska nie kryje, jak wiele zawdzięcza ukochanej mamie, która zaszczepiła w niej miłość do sztuki i wspierała w najtrudniejszych chwilach. To dzięki niej aktorka - skromna, cicha i mało przebojowa – wyrosła na kobietę inteligentną, świadomą swoich mocnych stron i uparcie dążąca do celu.

- Mama wychowywała mnie sama, czasy były bardzo ciężkie – opowiadała w Gali o swoim dzieciństwie - Dodatkowo nigdy nie była jakoś szczególnie zaradną osobą w sensie materialnym. Ludzie posiadali kolorowe telewizory, samochody, pralki, kafelki. Myśmy niczego takiego nie miały i też nie potrafiłyśmy o to specjalnie zabiegać. A jednak mimo wszystko moje dzieciństwo było bezpieczne, wesołe.

Przez jakiś czas Ostałowska zmagała się jeszcze z kompleksami – była przekonana, że niewiele potrafi i nie nadaje się na aktorkę. I choć do szkoły teatralnej dostała się bez problemów, kilka razy na poważnie rozważała porzucenie studiów.

Całe szczęście nigdy nie zdecydowała się na podjęcie podobnej decyzji. I słusznie, bo kiedy tylko odebrała dyplom, zaproponowano jej etat w teatrze. Stamtąd zaś trafiła na plan filmowy. Huberta Zduniaka (na zdjęciu), który zdobył jej serce, poznała właśnie na scenie. Zachwyciła go swoim występem i zaprosił ją na randkę. Wkrótce na świat przyszedł ich syn Hubert.

To nie kariera, a rodzina była zawsze priorytetem dla Ostałowskiej. Jej rodzice się rozwiedli, toteż ona sama postawiła sobie za punkt honoru stworzenie prawdziwego domu. Chciała stworzyć synowi cudowne dzieciństwo, którego sama nie miała.

Ale i tym razem przeżyła gorzkie rozczarowanie. W kuluarach mówi się, że jej związek ze Zduniakiem rozpadł się, gdyż mężczyzna był zazdrosny o sukcesy zawodowe żony.

Aktorka pocieszenia szukała w ramionach Mariusza Malca, reżysera „M jak miłość”, ale i tym razem nie dane jej było zaznać szczęścia. Koledzy z branży obrazili się na nią, gdyż twierdzili, że Ostałowska rozbiła związek Malca z Joanną Sydor (na zdjęciu).

Ale romans Ostałowskiej z Malcem nie przetrwał próby czasu i aktorka musiała pogodzić się z tym, że nie ma szczęścia do mężczyzn.

Sławna córka nigdy nie miała szansy pogodzić się z nim czy po prostu porozmawiać, wyjaśnić pewne kwestie...

- Ojciec był alkoholikiem. To nas rozdzieliło. Kiedy próbowałam się do niego zbliżyć, los nie dał nam szansy na przyjaźń - wyznawała w Rewii.

Teraz w życiu Ostałowskiej jest tylko jeden mężczyzna – ukochany syn Hubert. Z radością obserwuje, jak jej dziecko powoli zakochuje się w aktorstwie. I zapewnia, że przeżyte rozczarowania wcale jej nie załamały.

- Jeśli więc spotyka mnie niepowodzenie, coś mnie omija, nie załamuję się – wyznawała w Tinie. - Tłumaczę sobie, że pewnie nie przyszedł jeszcze na to czas. I nie rozpaczam, gdy coś się kończy. Koniec jest początkiem czegoś nowego.
(sm/mn)