Feliks Falk

Polski reżyser i scenarzysta, filmowy i teatralny, dramatopisarz, artysta plastyk. Twórca osławionego dzieła Kina Moralnego Niepokoju - „Wodzirej” z Jerzym Stuhrem, oraz nagrodzonego Złotymi Lwami w Gdyni „Komornika” z Andrzejem Chyrą.

Urodził się 25 lutego 1941 roku w Stanisławowie. Zanim zdobył wykształcenie na Wydziale Reżyserii PWSFTViT w Łodzi (1974), był już dyplomowanym artystą - absolwentem Wydziału Malarstwa i Grafiki warszawskiej ASP (1966).

W swoim pierwszym fachu spełniał się m.in. jako redaktor graficzny miesięcznika „Magazyn Polski”. Choć oficjalnie rozstał się z zawodem artysty plastyka, nadal wystawia namalowane przed laty obrazy.

* Nazwisko Falka jako reżysera „Wodzireja” (1977, Grand Prix „Złote Grono” podczas Lubuskiego Lata Filmowego w Łagowie) nieodłącznie wiąże się z nurtem Kina Moralnego Niepokoju. Jako jego istotny współtwórca zasłużył się również poprzez realizację „Szansy” (1979) z ponownym udziałem Jerzego Stuhra oraz pracę nad scenariuszem „Zdjęć próbnych” (1976) Agnieszki Holland.*

Zadebiutował jednak jeszcze przed „Wodzirejem”, dzięki filmowi TV „Nocleg” (1973) ze Zbigniewem Zapasiewiczem, a na wielkim ekranie - jako autor „W środku lata” (1975, wyróżnienie na MFF Autorskich w San Remo).

* W 1986 roku zrealizował film „Bohater roku”, stanowiący ciąg dalszy losów Lutka Danielaka, ponownie z Jerzym Stuhrem w roli głównej, otrzymując Nagrodę za Reżyserię na FPFF w Gdyni oraz dwa wyróżnienia na MFF w Moskwie (nagrodę od Stowarzyszenia Filmowców Radzieckich oraz Specjalną Nagrodę Jury). W międzyczasie zasłynął jako twórca filmów „Był jazz” (1981, nagroda Polskiego Archiwum Jazzu na FPFF w Gdyni, Złoty Jantar w Koszalinie) z Michałem Bajorem i „Idol” (1984) z Krzysztofem Pieczyńskim oraz jako autor scenariusza i dialogów do „Wielkiego biegu” (1981) Jerzego Domaradzkiego i „Barytonu” (1984, nagroda za scenariusz na FPFF w Gdyni) Janusza Zaorskiego.*

Po nieco słabszym okresie, w czasie którego zrealizował mniej znane produkcje: film TV „Nieproszony gość” (1986), komedię „Kapitał, czyli jak zarobić pieniądze w Polsce...” (1989) z Gabrielą Kownacką i Piotrem Machalicą oraz „Koniec gry” (1991) z Anną Romantowską, zasłynął jako reżyser „Samowolki” (1993, nagroda za reżyserię na FPFF w Gdyni) – filmu odważnie odsłaniającego prawdę o moralnym obliczu zasadniczej służby wojskowej, demaskującego kulisy życia w koszarach, a zwłaszcza patologiczne zjawisko tzw. fali.

W 1994 roku zrealizował polsko-białoruskie „Lato miłości”, a rok później – film „Daleko od siebie” (1995) z Małgorzatą Foremniak i Arturem Żmijewskim, a po dziesięciu latach przerwy, w połowie której zrealizował (również jako producent wykonawczy) serial TV „Twarze i maski” (2000), powrócił triumfalnie jako autor słynnego „Komornika” (2005) z Andrzejem Chyrą w roli głównej.

* „Komornik” został nagrodzony Złotymi Lwami w Gdyni, nagrodą Jury Ekumenicznego na MFF w Berlinie, Złotą Kaczką, Polską Nagrodą Filmową „Orzeł” za reżyserię, nagrodą Jańcia Wodnika na „Prowincjonaliach” we Wrześni, oraz Golden Award na WorldFest Independent Film Festival w Houston. W 1988 roku został uhonorowany dyplomem Ministra Spraw Zagranicznych za upowszechnienie kultury polskiej za granicą.*

W ciągu wielu lat kariery wyreżyserował szereg spektakli teatralnych, m.in. dla Teatru TV.

Wyreżyserował nowelkę „Krótka historia jednej tablicy” w ramach jubileuszowego cyklu TV „Solidarność, Solidarność...” (2005) oraz był jednym z współtwórców scenariusza do „Katynia” (2008) Andrzeja Wajdy.