Gdynia na Horyzoncie czyli wspólne wydarzenie dwóch festiwali

Pomysł corocznego cyklu, który zostanie zainaugurowany 26 lipca 2014 roku, polega na ukazaniu kina polskiego jako części kinematografii światowej, stanowiącej element nie tyle oddzielny, co organicznie zrośnięty z całokształtem globalnej sztuki filmowej.

Wydarzenie polegać będzie na podwójnej projekcji filmowej, utrzymanej w tradycji amerykańskiego „double-bill”, w trakcie którego widzowie będą mogli obejrzeć dwa filmy: jeden zagraniczny i jeden polski. Tytuły zostaną dobrane w taki sposób, aby filmy wchodziły ze sobą w dynamiczny dialog (tematyczny, formalny, kulturowy), a po zakończonym pokazie Michał Oleszczyk poprowadzi warsztaty z publicznością, w trakcie których których wspólnie z widzami przeanalizuje podobieństwa i różnice między dwoma filmami. Celem spotkania jest ukazanie fascynującego splotu czynników artystycznych, formalnych i politycznych, które decydują o ostatecznym kształcie dzieła filmowego.

Filmami wybranymi na pokaz inaugurujący coroczne spotkania „Gdynia na Horyzoncie” są dwa dzieła z roku 1971, oba traktujące o samotności i próbach jej przełamania: „Ponure chwile” Mike’a Leigh i „Za ścianą” Krzysztofa Zanussiego.

- Mam nadzieję pokazać, że polskie kino nie jest „ubogim krewnym” światowej kinematografii; że były i są w jego obrębie talenty, które wyznaczają kierunki rozwoju sztuki filmowej, wchodząc w twórczy dialog o zasięgu globalnym. Uważam, że festiwal T-Mobile Nowe Horyzonty jest świetnym miejscem do rozmowy na ten temat, ze względu na wieloletnią już tradycję upowszechniania światowego kina artystycznego i wskazywania na spajającą je sieć kulturowych i estetycznych połączeń i pokrewieństw - mówi dyrektor Michał Oleszczyk.

W ramach partnerstwa dwóch festiwali we wrześniu MFF T-Mobile Nowe Horyzonty zaprezentuje w Gdyni specjalną sekcję poświęconą wybranym filmom z programu tegorocznej edycji. W ten sposób zostanie podkreślona obecność wątków międzynarodowych w Gdyni oraz polskich na festiwalu we Wrocławiu.

Wielka Brytania 1971, 106 min
reżyseria: Mike Leigh
scenariusz: Mike Leigh
zdjęcia: Bahram Manocheri
montaż: Les Blair
muzyka/ew. dźwięk: BRAK
obsada: Anne Raitt, Sarah Stephen, Eric Allan, Joolia Cappleman
producent: Les Blair

Sylvia jest szeregową pracownicą biurową około trzydziestki. Jej życie obraca się wokół codziennej, mało satysfakcjonującej pracy i opieką nad upośledzoną umysłowo siostrą. W pewnym momencie w codzienność Sylvii wkracza dwóch mężczyzn: niepoukładany włóczęga i spięty, nadmiernie kontrolujący swe uczucia nauczyciel. Film stanowi obserwację relacji Sylvii z obydwoma mężczyznami i tego, w jaki sposób próbuje ona odmienić swą szarą egzystencję.

Kinowy debiut pełnometrażowy Mike’a Leigh ujawnia w pełni jego obserwacyjny talent i umiejętność do niekonwencjonalnej pracy z aktorami. Scenariusz filmu był zaledwie szkicem, a sytuacje i dialogi zostały wypracowane przez aktorów i reżysera w ciągu długich, parateatralnych prób. Efekt jest porażająco autentyczny: miłośnicy Mike’a Leigh odnajdą tu zarodki tematów, które przewijać się będą przez całe jego twórczość, takie jak dziwaczność codziennych zachowań, głód miłości, nieumiejętność szczęśliwego życia i klasowa struktura brytyjskiego społeczeństwa.

Polska 1971, 56 min
reżyseria: Krzysztof Zanussi
scenariusz: Edward Żebrowski
zdjęcia: Jan Hesse
montaż: Urszula Śliwińska
muzyka/ew. dźwięk: brak
obsada: Maja Komorowska, Zbigniew Zapasiewicz, Eugenia Herman, Piotr Garlicki
producent: Jerzy Buchwald
produkcja: Zespół Filmowy Tor / TVP

Docent Jan (Zbigniew Zapasiewicz) jest zadowolonym ze swej kariery naukowej biologiem, który mimo towarzyskiej ogłady nie posiada w życiu nikogo bliskiego. Nawiązana przypadkiem znajomość z sąsiadką imieniem Anna (Maja Komorowska) otwiera przed nim możliwość nawiązania intymnej relacji z drugim człowiekiem, ale niezdarny flirt dwójki intelektualistów wydaje się z góry skazany na niepowodzenie…

Telewizyjne arcydzieło Krzysztofa Zanussiego jest czarno-białą miniaturą ludzkich zachowań, lęków i aspiracji, której siła nie słabnie mimo upływu lat. Kontrolowana improwizacja aktorów, obecna w wielu scenach, nadaje całości charakter niebywale autentyczny, jednocześnie uświadamiając widzowi ogrom samotności, z jakim mierzą się bohaterowie. Jeden z najbardziej niezwykłych filmów polskiego kina, wciąż nie dość często oglądany, wydaje się duchowym krewniakiem twórczości Mike’a Leigh, która została zapoczątkowana w tym samym 1971 roku. Opisy filmów: Stowarzyszenie Nowe Horyzonty