Gene Hackman i jego żona znalezieni martwi w domu

Wiadomość została potwierdzona dziś (27 lutego) przez lokalny portal Santa Fe New Mexican, który dodał, że nie znaleziono żadnych oznak przestępstwa.

"Jedyne, co mogę powiedzieć, to że jesteśmy w trakcie wstępnego dochodzenia w sprawie śmierci i czekamy na zatwierdzenie nakazu przeszukania" – powiedział w oświadczeniu szeryf hrabstwa Santa Fe, Adan Mendoza (cyt. za The Sun).

Władze nie podały jeszcze przyczyny śmierci. Obok ciał pary leżało także ciało ich psa.

Gene Hackman urodził się 30 stycznia 1930 r. w San Bernardino w stanie Kalifornia. Pochodził z rozbitej rodziny i wielokrotnie przeprowadzał się jako dziecko, zanim trafił pod skrzydła babci, do Illinois. W wieku 16 lat, kłamiąc, że ma więcej, zaciągnął się do US Marines, a po 3-letniej służbie w wojsku (gdzie wyszkolił się jako radiowiec) osiedlił się w Nowym Jorku i podjął naukę w School of Radio Technique. Przez kilka lat pracował w zawodzie.

Zbliżał się do 30-tki, kiedy postanowił przełożyć doświadczenia w występach radiowych na te sceniczne. Wstąpił (nie na długo) do słynnej szkoły Pasadena Playhouse, gdzie zaliczył swój debiut sceniczny ("The Curious Miss Caraway" 1958 r.), by później, po powrocie do Nowego Jorku, szkolić technikę u George’a Morrisona - byłego pedagoga w Instytucie Lee Strasberga. Wszystko to zaprowadziło go do debiutu na nowojorskiej scenie (sztuka "Chaparral" 1958 r.), na małym ekranie (seriale: "The U.S. Steel Hour" 1959-62 r., "The Defenders" 1961-63 r.) i w filmie (epizod w "Mad Dog Coll" 1961 r.).

Pierwszą rolą Hackmana była ta u boku Warrena Beatty, Petera Fondy i Jean Seberg w "Lilth" (1964 r.). Spotkanie z Beattym zaowocowało zaproszeniem Hackmana na plan głośnej produkcji "Bonnie i Clyde" Arthura Penna (1967 r.), gdzie zagrał, jak się później okazało, przełomową w karierze rolę drugoplanową, otrzymując pierwszą nominację do Oscara i nagrodę National Society of Film Critics.

Wystąpił jeszcze obok Gregory’ego Pecka w produkcji sci-fi "Uwięzieni w kosmosie" (1969 r.), zanim zdobył kolejną nominację do nagrody Akademii, za drugoplanowy występ w dramacie "Nigdy nie śpiewałem dla mojego ojca" (1970 r.). W kolejnym rok święcił triumfy jako odtwórca głównej roli policjanta Jimmy’ego "Popeye" Doyle'a we "Francuskim łączniku" Williama Friedkina (1971 r.), otrzymując statuetkę Oscara, Złoty Glob, BAFTA, National Board of Review Award oraz liczne nagrody krytyków, i zyskując niepodważalny status gwiazdy.

W 1977 r. dołączył do gwiazdorskiej obsady słynnego filmu wojennego "O jeden most za daleko" Richarda Attenborough, a rok później po raz pierwszy wcielił się w postać Lexa Luthora w "Supermanie" (nominacja do BAFTA). Do roli powracał dwukrotnie, w latach 1980 r. i 1987 r.

W 2001 r. wystąpił w komedii romantycznej "Wielki podryw" z Jennifer Love Hewitt i Sigourney Weaver, w kryminalnym "Skoku" Davida Mameta z Dannym DeVito oraz w komedii Wesa Andersona "Genialny klan", zgarniając Złoty Glob, AFI Film Award oraz liczne nagrody krytyków za rolę seniora rodu Tenenbaumów.

W ostatnim czasie nie pojawiał się na ekranie. Ostatnie filmy z jego udziałem to dramat sądowy "Ława przysięgłych" (2003 r.) i komedia "Witamy w Mooseport" (2004 r.). W 2003 r. odebrał Honorowy Złoty Glob im. Cecila B. DeMille'a.

Jeden z najdroższych seriali Apple TV+ wrócił! "Rozdzielenie" za bimbaliony dolarów zaskakuje widzów, podobnie jak "The Pitt" od Maxa, który opowiada dramaty z SOR-u. Coś tu jednak nie gra, o czym opowiadamy w "Clickbaicie". Znajdź nas na Spotify, Apple Podcasts, YouTube, w Audiotece czy Open FM. Możesz też posłuchać poniżej: