Iwar Wiklander
Iwar Wiklander jest jednym z najznamienitszych szwedzkich aktorów teatralnych i filmowych. Urodził się w 1939 roku; wychowywał się w Nossebro, niedaleko Göteborga. Już w dzieciństwie interesował się aktorstwem. W latach 1957-1960 studiował w szkole teatralnej Calle Flygares. Zadebiutował w 1959 roku w sztuce Kara de Mummy.
21.03.2017 | aktual.: 31.01.2018 11:36
W 1964 roku, po krótkim okresie współpracy ze Stockholm City Theatre, przeniósł się do Folkteatern w Göteborgu, z którym związał się na sześć lat. W 1970 roku opuścił Folkteatern, by zostać dyrektorem Riksteatern w Växjö, ale trzy lata później powrócił do zespołu Folkteatern i pozostał mu wierny aż do emerytury, na którą przeszedł w 1998 roku. Obecnie Wiklander mieszka z żoną, Birgittą Ulfsson w Göteborgu, gdzie od 1993 roku pracuje jako wykładowca w Theatre and Opera Academy. W ciągu swojej pięćdziesięcioletniej kariery aktorskiej zagrał ponad sto ról teatralnych, które przyniosły mu uznanie publiczności i krytyków. Na scenie można go było podziwiać, między innymi, jako Vladimira w sztuce „Czekając na Godota”, Peera Gynta, Fausta, Hamleta, czy Don Juana. W 2008 roku został uhonorowany nagrodą Litteris et Artibus.
Mimo, że Wiklander ma już ponad siedemdziesiąt lat, nadal z powodzeniem gra w filmach i w teatrze. Jak sam przyznaje jest teraz w szczytowej formie i ma spore doświadczenie, które może wykorzystać w swojej pracy artystycznej. Wiosną ubiegłego roku grał w sztuce „Som Löven i Vallombrosa” w Royal Dramatic Theatre.
W filmach fabularnych i telewizyjnych gra od lat sześćdziesiątych, aktualnie ma na kon-cie około pięćdziesięciu produkcji. Zagrał w komediodramacie „Dom unga örnarna” (reż. Kjell-Åke Andersson) i serialu „Hur ska det gå för Pettersson?”, wcielał się też w postać komendanta głównego wydziału kryminalnego w serii filmów o inspektorze Winterze, na podstawie popularnych kryminałów Åke Edwardsona. Inne filmy z jego udziałem to: „Fyra nyanser av brunt” (reż. Tomas Alfredson), „Harrys Döttrar” (reż. Richard Hobert), „En Enkel till Antibes” (reż. Richard Hobert), „Simon i dęby” (reż. Lisa Ohlin), „Nieściszalni” (reż. Ola Simonsson, Johannes Stjärne Nilsson), „Jeszcze cztery lata” (reż. Tova Magnusson-Norling) oraz seriale „Glappet” i „Höök”.
